Μια φίλη σήμερα είχε γενέθλια. Έκλεινε τα εικοσιπέντε και την πέτυχα τυχαία σε ένα καινούργιο στέκι παρέα με κάτι τύπους που δεν ήξερα. Φυσικά δεν είχα ιδέα για τα γενέθλια αλλά χάρηκα πολύ μόλις την είδα.

«Τι γίνεται, με τι ασχολείσαι?»
«Δεν έχω τελειώσει, δεξιά και αριστερά...»
«Θυμάμαι ότι είχες κρατήσει επαφή με του υπόλοιπους.»
«Μπα... Πλέον βλέπω μόνο τον Θ. και αυτόν σπάνια... Είναι φαντάρος...»
«Έλα ρε... Και την παλεύει?»
«Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.»

Δεν είχα καμία όρεξη να γνωρίσω τους φίλους της αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Ήμουν σίγουρος ότι θα ήταν μαλάκες και τελικά δεν έπεσα έξω. Δεν μπορώ να μιλήσω αντικειμενικά βέβαια, αλλά όποιος βγαίνει για ποτό και συζητά για τις δουλειές που θέλει να κάνει και για τα προγράμματα της νέας γενιάς που θέλει να προλάβει μόνο μαλάκας μπορεί να είναι. Στη συνέχεια αποδείχθηκε ότι ο ένας ήταν και γκόμενός της. Αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα.

«Θυμάσαι τη φάση που είχαμε κάνει στα βραχάκια, πίσω από το τελωνείο?»
«Θυμάμαι... »
«Μου είχες πει ότι αν το συνεχίζαμε θα τα γαμάγαμε όλα.»
«Δίκιο είχα...»
«Ναι, αλλά τελικά τα χρόνια πέρασαν και γαμήθηκαν όλα μόνα τους.»
«Αν το ήξερα θα είχα φερθεί διαφορετικά...»
«Τι εννοείς?»
«Εννοώ ότι δεν θα άφηνα το πάνω κεφάλι να κάνει κουμάντο στο κάτω...»

Χαμογέλασε, αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι πλέον δεν μπορούσε να δεχτεί τέτοιες κουβέντες. Δεν υπήρχε η άνεση μεταξύ μας για τέτοια λόγια. Δεν ήμαστε πλέον οι φίλοι που ήμασταν κάποτε. Της ευχήθηκα να της πάνε όλα καλά, γιατί είμαι και κύριος, και γύρισα στο ποτάκι μου.

Το ένα τσιγάρο διαδεχόταν το άλλο, όμως η νύχτα είχε πολύ δρόμο ακόμα. Οι σκέψεις βασάνιζαν το μυαλό του και δεν άφηναν τα μάτια του να κλείσουν. Αποφάσισε να βγει έξω, να περπατήσει στους έρημους δρόμους. Η βροχή που έπεφτε από νωρίς είχε δώσει άλλη εικόνα στη βρώμικη πόλη. Απολάμβανε πολύ μια νυχτερινή βόλτα, παρέα με τις σκέψεις του και ένα πακέτο τσιγάρα. Ίσως κάπου να σταθεί σε κάποιο παγκάκι να πιει και μια μπύρα. Ναι, ωραία θα είναι... Έχει γίνει και το στόμα τσαρούχι από τα τσιγάρα, είναι ότι χρειάζεται αυτή τη στιγμή. Βγάζει από τη τσέπη το τσιγάρο που είχε κρύψει... Είναι λίγο κάρφωμα αλλά γουστάρει πολύ. Του θυμίζει κάποια χρόνια πριν με καλή παρέα, τσιγάρο στο δρόμο και να σκάνε ντουμάνια σε γριές που τύχαινε να περνάνε... Συνεχίζει ενώ η βροχή άρχισε και πάλι να πέφτει. Σκέφτεται να περάσει μια βόλτα από τα στέκια του αλλά μπορεί να πέσει πάνω σε γνωστούς και δεν το θέλει καθόλου αυτό. Αυτή η βραδιά είναι δική του, δεν θέλει να τη μοιραστεί με κανέναν. Δεν έχει όρεξη για κουβέντες άλλωστε. Φτάνει στο λιμάνι και αράζει να πιει μια μπύρα. Ερημιά... Το μυαλό του ταξιδεύει σε ανθρώπους που έχει πληγώσει και σε αυτούς που τον πλήγωσαν. Καταλαβαίνει ότι δεν έχει σημασία να τα σκέφτεται όλα αυτά. Άλλωστε όλα είναι μέσα στο παιχνίδι, πρέπει να τα δέχεσαι όλα και να προχωράς. Χτυπάει το κινητό του... Μήνυμα... Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που χρειαζόταν τώρα. Διάβασε το μήνυμα και αισθάνθηκε εξαντλημένος. Πάλι η ίδια ιστορία, τα ίδια λόγια, διαφορετικά συναισθήματα... Δεν μπορούσε να ασχοληθεί άλλο με αυτό το μήνυμα, δεν ήθελε... Το έσβησε αμέσως, έκλεισε το κινητό του, άναψε ένα τσιγάρο και ξεκίνησε για το σπίτι. Στη διαδρομή πήρε τις αποφάσεις του, τις ίδιες αποφάσεις που είχε πάρει και στο παρελθόν αλλά δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει. Αυτή τη φορά όμως ένιωθε σίγουρος, σίγουρος για τον εαυτό του, για τις αποφάσεις του. Μπήκε στο σπίτι, έβγαλε τα ρούχα του, ξάπλωσε στο κρεβάτι και άναψε ένα τελευταίο τσιγάρο. Τράβηξε δυο δυνατές τζούρες και το άφησε να καίγεται στο τασάκι. Τα μάτια του έκλεισαν αμέσως. Είχε μερικές ώρες μπροστά του μέχρι να χτυπήσει το ξυπνητήρι...

Η νύχτα έρχεται όλο και πιο νωρίς και μου αρέσει πολύ αυτό... Πάντα πίστευα ότι όλα φαίνονται πιο όμορφα τη νύχτα. Ίσως γιατί το σκοτάδι κρύβει τις ατέλειες του σώματος και το αλκοόλ που τη συνοδεύει τις ατέλειες της ψυχής. Μια εικονική πραγματικότητα που σου δείχνει το αληθινό της πρόσωπο μόνο όταν βγει το φως. Δεν με χαλάει όμως. Όλοι λένε ότι θέλουν τους άλλους ειλικρινείς, θέλουν να τους βλέπουν έτσι ακριβώς όπως είναι, ποιος όμως το αντέχει πραγματικά... Πολλές φορές καταλαβαίνουμε ότι κάτι είναι ψεύτικο αλλά δεν αντιδρούμε, το δεχόμαστε, προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι δεν είναι κάτι σημαντικό. Κάποιοι το λένε αδυναμία, εγώ πιστεύω ότι είναι ανάγκη... Ανάγκη για να δούμε κάτι, ή κάποιον, έτσι ακριβώς όπως το θέλουμε, όπως πιστεύουμε ότι έπρεπε να είναι, ιδανικό... Μετά μπορεί αν έρθει η απογοήτευση, η πίκρα αλλά όλα είναι μέσα στο παιχνίδι. Η πραγματική ζωή δεν είναι μέσα στη γυάλα, δεν ελέγχεται... Όλοι έχουν το δικαίωμα να ζήσουν το όνειρό τους, έστω και αν αυτό αποδειχθεί απλά όνειρο...

Όλα τα σχέδια πήγαν κατά διαόλου, ως συνήθως. Περίμενα να έχω κανά φράγκο για διακοπές αλλά τελικά δεν μου πάει η αποταμίευση. Φταις και συ βέβαια που έσκασες απροειδοποίητα αλλά μάλλον καλό μου έκανες... έστω και μικρό... Τελικά την έβγαλα με δυο διήμερα εδώ κοντά και μετά χωριό. Τελικά είναι πολύ μαλακία να μην έχεις φράγκα. Σε ρωτούν οι άλλοι που πήγες διακοπές και συ κάνεις το μαλάκα... Δεν γαμιέται... Μαθημένα τα βουνά απ’ τα χιόνια... Έτσι λένε τουλάχιστον. Πάλι στα ίδια λοιπόν αλλά τώρα δεν με νοιάζει η δουλειά. Έρχεται η εξεταστική και λέω να μην την κάψω για μερικά φράγκα. Θα δούμε πώς θα πάει βέβαια. Έχω πει πολλές φορές τα ίδια άλλωστε. Τουλάχιστον πέρασα καλά μερικές μέρες που ήσουν εδώ. Έστω και για λίγο... Ποτέ δεν μου ήταν αρκετό βέβαια. Πόσα χρόνια πάνε άραγε... Έρχεσαι λίγες μέρες και μετά εξαφανίζεσαι... Ποτέ όμως δεν είπα τίποτα περισσότερο, αυτό είχαμε συμφωνήσει από την αρχή. Και εσύ το ίδιο κάνεις αν και δεν ξέρω τι νιώθεις, και πραγματικά στο λέω δεν θέλω να μάθω. Δεν θέλω ή μπορεί να φοβάμαι να μάθω, ίσως να μην με συμφέρει αυτό που θα ακούσω... Πιστεύω ότι πρέπει να δέχεσαι από τον καθένα αυτό που μπορεί να σου προσφέρει, να μην του ζητάς περισσότερα. Δύσκολο, αλλά απλά έτσι είναι... Θα ήταν άδικο έτσι κι αλλιώς, γιατί όταν γνωρίζω κάτι σε ξεχνάω για λίγο και μόλις τελειώνει πάλι εσένα θυμάμαι. Το ίδιο κάνεις και συ οπότε δεν ξέρω ποιος φταίει... Μάλλον δεν φταίει κανένας... Μάλλον η πολύ σκέψη σε αυτά τα θέματα κάνει κακό αλλά τώρα που είμαι ψιλοχεσμένος πάλι εσένα σκέφτομαι. Αλλά δεν πρόκειται να σε πάρω τηλέφωνο. Ίσως να φοβάμαι την αντίδρασή σου, ίσως να φοβάμαι ότι περιμένεις αυτό το τηλέφωνο... Δεν ξέρω απλά μου κατεβαίνουν πράγματα και τα λέω (μάλλον τα γράφω) και βοηθάει το ότι δεν θα τα διαβάσεις ποτέ. Η νύχτα προχωράει και εγώ εδώ με το ποτήρι στο χέρι και το ξυπνητήρι να περιμένει να κάνει πάρτυ κατά τις εφτά... Για να δούμε...

Απόψε η νύχτα δεν περνά
Και είναι νωρίς ακόμα
Οι δείκτες λες και κόλλησαν
Και γίναν ένα σώμα

Πολύ μου αρέσουν αυτοί ο στίχοι. Είναι πολύ αληθινοί. Μάλλον όλοι το έχουν νιώσει αυτό το συναίσθημα. Έχει και αυτή τη μουσική που σπάει κόκαλα... Θυμάμαι μια βραδιά σε μια παραλία, είχαμε πάει για ελεύθερο κάμπινγκ, μια φίλη το έπαιζε στην κιθάρα και οι υπόλοιποι τραγουδούσαμε ψιθυριστά. Ήταν σαν ιεροτελεστία... Νομίζω ότι αν το τραγουδίσεις δυνατά θα το χαλάσεις. Ίσα που έβγαινε η φωνή από μέσα μας και σε συνδυασμό με το απίστευτο κεφάλι που είχαμε εκείνη τη βραδιά ήταν κάτι μαγικό... Μου έσκασε τις τελευταίες μέρες γιατί πήγα πάλι στην ίδια παραλία, αλλά με διαφορετική παρέα. Τίποτα δεν ήταν ίδιο. Δεν ξέρω βέβαια αν είναι καλό ή κακό αυτό... Τέτοιες στιγμές καταλαβαίνεις οτι πραγματικά έχεις αφήσει πράγματα, καταστάσεις και ανθρώπους πίσω σου. Αυτό με στενοχωρεί λίγο γιατί με κάποιους ανθρώπους έχω ζήσει πράγματα που με έχουν κάνει αυτό που είμαι τώρα, οπότε δεν μπορώ, και δεν θέλω, να τα διαγράψω. Όμως κουράζεσαι, βλέπεις οτι χάνεις ένα κομμάτι της ζωής σου, έστω και αν είναι το ξενέρωτο και ανιαρό κομμάτι, και επιλέγεις να αλλάξεις καθημερινότητα. Με αυτή την αλλαγή όμως έρχεται και η απόσταση... Σίγουρα δεν μετανιώνω, σιχαίνομαι τις μετάνοιες άλλωστε, απλά κάποιες φορές υπάρχει μια θλίψη και μια μελαγχολία. Όπως είχε πει και ο τάδε, αν κοιτάς πίσω μόνο πίσω μπορείς να πας, ή κάπως έτσι...

Έβλεπα μικρούς, νύχτα να γίνονται μεγάλοι

έβλεπα τρανούς, μες τη μιζέρια και το χάλι

έβλεπα νεκρούς, να τρέχουνε για να σωθούνε

έβλεπα θεούς, να κλαίνε πριν να σταυρωθούνε

τώρα δεν βλέπω, τώρα δεν μιλάω

το ταξίδι της ζωής, όπου με πάει πάω.

Πίνω αν και σου είπα ότι θα μείνω ξενέρωτος. Δεν αντέχω, δεν μπορώ άλλο, θέλω να φύγω, να μείνω μακριά από όλους... Τι είναι αυτό που με κάνει να φεύγω συνέχεια? Τι είναι αυτό που δεν με αφήνει να σε νιώσω? Το ήξερες μου είπες. Τότε γιατί ήρθες μαζί μου? Τι έψαχνες? Τι βρήκες τελικά? Μάλλον τίποτα... Γι’ αυτό με κοιτάς αμίλητη. Απορείς γιατί σου τα λέω μπερδεμένα. Έτσι μαζεύονται στο μυαλό μου, δεν ξέρω γιατί, πάντα έτσι ήταν... Δεν με νοιάζουν οι διακοπές, δεν γουστάρω να φύγω πραγματικά. Έχω φύγει τόσες φορές άλλωστε... Ψυχή που ψάχνεται κάθε μέρα που περνάει, ψάχνεται για κάτι διαφορετικό που δεν το βρίσκει πουθενά. Δεν μπορεί να φταίνε όλοι οι άλλοι, κάπου φταίω και γω. Κάτι δεν με αφήνω να βρω αυτό που θα με ηρεμήσει... Δεν γαληνεύω ποτέ. Το αλκοόλ έχει γίνει κομμάτι του εαυτού μου πλέον, ένα κομμάτι γης που μου επιτρέπει να αναπνεύσω, να μιλήσω, να ζήσω. Το μόνο που μου μένει είναι η αναπνοή μου... Συνεχίζω κάθε μέρα και ζω μόνο για τη στιγμή. Δεν ξέρω αν κάνω καλά και πραγματικά δεν με νοιάζει... Το μόνο που με απασχολεί είναι η επόμενη ανάσα μου, το επόμενο συναίσθημα... Μόνο αυτό μετραέι... Ζω για την επόμενη γυναίκα, για τον επόμενο φίλο, για την επόμενη χαρά, για την επόμενη λύπη...

Γουστάρω να σ' ακούω κούκλα μου όταν μιλάς
να αληθωρίζουν μάτια όταν στην πίστα πηδάς
γουστάρω όταν ακούω "Αχ, τι παιδί είν' αυτό!"
γιατί εσύ ξέρεις στο κρεβάτι τι θα πει ροκ εντ ρολ

Στα σκοτεινά δωμάτια είν' η ψυχή μας γυμνή
και δεν χωράν εκεί μυστικά
και συ μονάχα ξέρεις πως η αλήθεια είν' εκεί
που η μοναξιά μου στον καθρέφτη κοιτά

Γουστάρω που όταν κλαίω δεν ρωτάς το γιατί
γιατί εσύ ξέρεις πως ο πόνος μου έχει αιτία τυφλή
γουστάρω σαν γατούλα όταν μου παίζεις κρυφτό
κι όταν φοβάμαι μην σε χάσω να μου λές "σ' αγαπώ"

Στα σκοτεινά δωμάτια είν' η ψυχή μας γυμνή
και δεν χωράν εκεί μυστικά
και συ μονάχα ξέρεις πως η αλήθεια είν' εκεί
που η μοναξιά μου στον καθρέφτη κοιτά

Το ξέρω πως δεν είμ' αυτός
που πάνω του θα στηριχθείς
ούτε λεφτάς κι ίσως γυρνάς
πιωμένο μες στα μπαρ να με βρεις

Ομως εγώ θα σου μετρώ
της πόλης το σφυγμό μ' αγκαλιές
θα σου χαϊδεύω το μυαλό
με χίλιες και μια νύχτες γλυκές

Στα σκοτεινά δωμάτια είν' η ψυχή μας γυμνή
και δεν χωράν εκεί μυστικά
και εκεί να σ' αγαπάω ξέρω κούκλα μου εκεί
την μοναξιά μου στον καθρέφτη όταν σπάς

Νύχτα που κρύβεις μέσα σου τον πιο μεγάλο ήλιο
αυτήν που αγαπώ
νύχτα λιμάνι απάνεμο αν μόνος απομείνω
σε σένα θα δοθώ

Της νύχτας η κρυφή θωριά και της καρδιάς η ψύχρα
είναι βαριά αν μοναχά η εικόνα της μου μείνει
όνειρο θα ‘ναι ψεύτικο στα χείλη μου μια πίκρα
του Μανδραγόρα το φιλί η μοναξιά θα πίνει

Νύχτα που κρύβεις μέσα σου τον πιο δειλό μου πόθο
αυτήν που τυραννώ
νύχτα σεντούκι ολόκλειστο με ψέματα γεμάτο
στα πόδια μου ας σταθώ

Νύχτα στα σπλάχνα σου έγειρα κοιμήθηκα για λίγο
και στης ψυχής το μαύρο σου τραγούδι δόθηκα
νύχτα μια μέρα μου 'δωσες, να μείνω ή να φύγω
κι απ' τη δικιά μου σκοτεινιά στο φως σου χώθηκα

Νύχτα τα μάτια μου έκλεισα να φύγω απ' τους ανθρώπους
αυτούς που αγαπώ
νύχτα με καταράστηκες να ζω σ' ανίερους τόπους
μ' αυτούς που εξαπατώ

Τέτοια ώρα τέτοια λόγια...Είμαι χεσμένος και πάει καιρός που έχω να γράψω έτσι... Υποτίθεται οτι ξεκίνησα να γράφω μόνο όταν έχω κάτι να πω. Λοιπόν τώρα που δεν βλέπω την μύτη μου ξέρω οτι όλα είναι για τον πούτσο... Μπερδεύτηκα στην κλίκα των blogs χωρίς να καταλάβω τι με χτύπησε. Κατάλαβα οτι σχολιάζουν τα κείμενά μου μόνο αφού τους έχω σχολιάσει εγώ... Πρέπει να καταλάβετε όλοι οτι όταν λέω (γράφω) κάτι δεν προέρχεται από σκέψη βαθειά ή κάτι τέτοιο... Όταν μου κατεβαίνει κάτι στο κεφάλι το γράφω... Σχολιάζω κείμενα που ποτέ δεν ασχολήθηκαν μαζί μου. Πολύ απλά δεν με νοιάζει... Όταν πιστεύω οτι έχω κάτι να πω το λέω, αλλιώς το βουλώνω... Διαβάζω ανθρώπους που έχουν πολλά να πουν και ίσως απλά δεν το έχουν καταλάβει... Ανθρώπους που μπορούν να αισθανθούν πολλλά χωρίς να ζητήσουν εξηγήσεις... Μικρέ ανθρωπάκο ο καθένας μπορεί να αγπάει τον διπλανό του χωρίς να ξέρει γιατί... Απλά μπορεί να νιώσει την αγτάπη... Πραγματικά σε όποιον έχω μιλήσει (σχολιάσει) το έκανα γιατί πίστεψα οτι έχω κάτι να πω... Μπορεί να είμαι απλά μαλάκας. Δεν με νοιάζει να έχω πολλά σχόλια, με νοιάζει να με ακούν (διαβάζουν) αυτοί πόυ έχω εγώ επιλέξει. Είμαι μικρός ακόμα, μόλις 24, αλλά γαμώ το χριστό μου έχω ζήσει όσα πολλοί θα ζήσουν σε δεκαπέντε ζωές. Σου ακούγεται τρελό αυτό αλλά δεν με νοιάζει γιατί δεν με ξέρεις, έτσι δεν είναι? Δεν ξέρεις ποιός είμαι εγώ, τι έχω νιώσει, τι έχω δει, τι έχω ζήσει... Ο καθένας λέει (γράφει) ότι θέλει για τον εαυτό του. Σχολιάζω και δεν ξέρω σε ποιόν μιλάω... Άντρες που παριστάνουν τις γυναίκες και γυναίκες που παριστάνουν τους άντρες. Και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Εγώ είμαι αυτό που βλέπετε (διαβάζετε) και δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω για να πείσω κάποιον. Απλά ζητάω απ' τον καθένα που μπαίνει στο δικό μου "κόσμο" να είναι ο εαυτός του... Ότι διαβάζετε είναι η πραγματικότητα και αν έχετε κάτι να πείτε καλώς, αλλιώς πάρτε τον πούλο και μη μου τα πρήζετε. Καλώς σας βρήκα. Κάνω μια καινούργια αρχή...

Χτες σταμάτησα τη δουλειά. Μάλλον, και αυτή τη δουλειά... Αλλά αυτή τη φορά είχα λόγο διαφορετικό απ’ τη βαρεμάρα. Αποφάσισα να ασχοληθώ με τη διπλωματική μου... Έπρεπε να γίνει και αυτό κάποια στιγμή. Μου φαίνεται ότι με έχει πιάσει τώρα τελευταία μια τάση να κλείνω τρύπες. Τρύπες που εγώ άφησα να δημιουργηθούν αλλά δεν θα ασχοληθώ με αυτό τώρα. Σήμερα λοιπόν πέρασα όλο το πρωί στη σχολή, είχα να πατήσω απ’ την εξεταστική του Σεπτεμβρίου, και το τρελό είναι ότι δεν βαρέθηκα καθόλου. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί πιστεύω ότι θα την τελειώσω αυτήν τη φορά (τη διπλωματική). Το μεσημεράκι παίξανε και κάτι ωραιότατα ουζάκια στο καφενείο μας που κράτησαν μέχρι πριν λίγο. Με γύρισε λίγα χρόνια πίσω που φεύγαμε όλοι μαζί μετά τα εργαστήρια και χεζόμασταν στα ούζα. Πολλά γέλια... Παρά τα ούζα δεν μπορούσα να κλείσω μάτι οπότε αποφάσισα να μοιραστώ τη χαρά μου. Τελικά η χαρά είναι πολύ περίεργο πράγμα... Μπορεί να κάνεις τα ίδια πράγματα κάθε μέρα με τα ίδια άτομα γύρω σου και να σκυλοβαριέσαι. Κάποιες φορές όμως όλα είναι τόσο διαφορετικά... Ίδιες φάτσες, ίδιο καφενείο, ίδιες κουβέντες αλλά διαφορετική τρέλα. Μου φαίνεται ότι μας είχε πάρει η μπάλα τον τελευταίο καιρό. Απίστευτη μιζέρια η οποία μου φαίνεται ότι τελικά είναι μεταδοτική σαν το χαμόγελο. Αρκεί ένας να έχει τρελό κέφι και θα σηκωθεί όλη η παρέα στο πόδι. Κάναμε και μερικές ζημιές στο μαγαζί (κανά δυο καραφάκια και πρέπει να ήταν και μερικά ποτήρια). Δεν τρέχει τίποτα βέβαια αφού μας ξέρουν τόσα χρόνια εκεί. Νομίζεις ότι θα τα καταφέρεις μέχρι την τουαλέτα και μόλις σηκωθείς αρχίζεις το «κολύμπι» ανάμεσα στις καρέκλες και τα τραπέζια. Όπως έλεγε και ο παππούς μου : «Ξέρεις πόσους παλικαράδες έχει βάλει κάτω το ούζο;» Το οτι σταμάτησα τη δουλειά βέβαια μπορεί να μου στοιχίσει τις διακοπές αλλά λογικά κάτι θα κάνω τελευταίο δεκαήμερο του Ιουλίου για να βγάλω κανά τρακοσάρι. Οπότε κάτι μπορεί να κανονιστεί τελευταία στιγμή... Και να μην πάω πολλές μέρες δεν με πολυνοιάζει, αρκεί να ξεμπερδέψω με διπλωματική και να καθαρίσω και κανά μαθηματάκι. Και με ένα τριήμερο κάμπινγκ σε καμιά κοντινή παραλία μια χαρά θα είμαι. Σταματάω εδώ γιατί θα γράφω μέχρι αύριο το πρωί και όπως πάντα χωρίς συγκεκριμένη σειρά. Θυμάμαι ένα καθηγητή στο λύκειο που μου έλεγε : «Ηρέμησε αγόρι μου. Υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο». Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τις εκθέσεις και γενικά το γράψιμο. Δεν ήξερα ποτέ τι ήθελα να γράψω πρώτο, είχα τόσα πράγματα που στριμώχνονταν στο μυαλό μου και μου φαίνονταν όλα τέλεια, ότι αυτή θα είναι η πιο γαμάτη έκθεσή μου και τελικά άρχιζα να τα γράφω όλα μαζεμένα και γινόταν της πουτάνας. Ρε πούστη και τώρα το ίδιο κάνω... Τέλος εδώ...

Βαρέθηκα...Βαρέθηκα τα πάντα όμως. Τελικά κατέληξα να με τραβάει η καθημερινότητα, πράγμα που πίστευα ότι δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Βολεύτηκα με σκατοδουλειές της πλάκας μόνο και μόνο για να βγάζω τσιγάρα και ποτά. Βέβαια πέρασα πολύ ωραία τα τελευταία τέσσερα χρόνια αλλά πλέον δεν μου είναι αρκετό αυτό. Έτσι πιστεύω τουλάχιστον...Μάλλον ήρθε η ώρα για αποφάσεις, για αλλαγές. Σκέφτομαι να πάω στρατό και δεν πιστεύω τον εαυτό μου. Ένα χρόνο πριν έλεγα ότι θα πάω μόνο όταν δεν θα μπορώ να πάρω άλλη αναβολή αλλά πλέον η θητεία μου φαίνεται σαν ένα εμπόδιο, που αν δεν βγει από μπροστά μου ότι και να κανονίζω θα είναι εφήμερο. Απ’ την άλλη θέλω να πάω εξωτερικό για δουλειά. Βέβαια πτυχίο δεν έχω πάρει ακόμα αλλά οχτώ μαθήματα έχω οπότε κάτι μπορεί να γίνει. Μάλλον θα την κάνω για στρατό και μετά θα αρχίσω να ψάχνομαι.Το σίγουρο είναι ότι θα την παρατήσω αυτή τη δουλειά. Τα τελευταία χρόνια έχω σερβίρει όλη τη πόλη. Βέβαια και την προηγούμενη δουλειά που δεν ήταν σερβίρισμα δεν την άντεχα με τίποτα. Ίσως γιατί και εκείνη δεν τη θεωρούσα «κανονική δουλειά». Βασικά αυτό ήταν πάντα το πρόβλημα, όλες οι δουλειές ξεκινούσαν με την προοπτική ότι θα κρατήσουν το πολύ μερικούς μήνες. Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειαζόμουν και τίποτα άλλο. Τώρα όμως νομίζω οτι θέλω κάτι που να το γουστάρω κιόλας. Μου έβαλε και φιτιλιές μια πρώην που είδα προχτές...Της φαινόταν παράξενο που είμαι ακόμα στην ίδια φάση, λες και έχουν περάσει δέκα χρόνια. Δυόμισι χρόνια πέρασαν και ούτε που το κατάλαβα. Και στην τελική δεν μεγάλωσα κιόλας.
Πάλι μαλακίες γράφω...Πάω για ούζα. Μπορεί απλά να χρειάζομαι διακοπές.

Μετά από πρόσκληση της Alicia και της Γωγώς θα γράψω για τις μουσικές της ζωής μου. Δεν θα γράψω για ότι έχω ακούσει ή για ότι κατά καιρούς μου άρεσε αλλά για τις μουσικές που πιστεύω ότι με έκαναν όπως είμαι τώρα.

Κάποτε λοιπόν μου άρεσε ο Παπακωνσταντίνου, μου άρεσε η φωνή του αλλά περισσότερο μου άρεσαν αυτά που έλεγαν τα τραγούδια του. Τραγούδια όπως το Βαρέθηκα τα χωρατά, Αυτούς τους έχω βαρεθεί, Βικτώρια, Κι αν είμαι ροκ, Πόρτο Ρίκο, Φρόνιμα κούκλα μου, τα άκουγα συνεχώς και πολλά άλλα που δεν λέει να τα γράψω όλα τώρα.

Με τον καιρό όμως άρχισα να απογοητεύομαι από το πρόσωπο αλλά ποτέ από τους στίχους. Από τότε σταμάτησα να λέω ότι μου αρέσει ο Παπακωνσταντίνου και άρχισα να λέω ότι απλά μου αρέσουν τα τραγούδια που τραγουδά. Έτσι άρχισα να ψάχνω πίσω από τη φωνή που άκουγα και ανακάλυψα αυτόν που άλλαξε τα πάντα στη ζωή μου, τον ΝΙΚΟΛΑ ΑΣΙΜΟ. Τραγούδια όπως η Μπαταρία, Εγώ με τις ιδέες μου, Γιουσουρούμ, Όλοι δηλώνετε μια ιδιότητα, Μηχανισμός, Δεν θέλω καρδιά μου να κλαις, χαράχτηκαν μέσα μου για πάντα. Απίστευτοι στίχοι, μοναδική ερμηνεία, λέξεις περίεργες, δύσκολες, δυσνόητες, ειδικά για ένα παιδί 14 χρονών. Και το σημαντικότερο, από έναν άνθρωπο που έκανε κάθε λέξη που έγραψε τρόπο ζωής.

Την ίδια περίοδο ανακάλυψα και τον Παύλο Σιδηρόπουλο από έναν ζαμπονάκια που τραγουδούσε συνεχώς την Ώρα του Stuff. Ο Σιδηρόπουλος με κόλλησε πραγματικά εκείνη την περίοδο με τραγούδια όπως το Μπλουζ του παλιοκάραβου, Ο γερο Μαθιός, Το ξέσπασμα, Τω αγνώστω Θεό. Τα τραγούδια του Άσιμου και του Σιδηρόπουλου είναι αυτά που σημάδεψαν την εφηβεία μου. Ξενύχτια στην πλατεία με το κασετοφωνάκι να παίζει και τα μπαφίδια να φωτίζουν τα πρόσωπά μας και να καίνε τα κεφάλια μας.

Λίγο πιο πίσω έρχονται οι Τρύπες με την υπέροχη φωνή του Αγγελάκα και κομμάτια όπως η Γιορτή, το Πάρτυ στον 13ο Όροφο, το Τρένο, ο Ξένος. Μαζί τους τα Διάφανα Κρίνα με τη βαθειά φωνή του Θάνου Ανεστόπουλου να τραγουδά το Λιώνοντας Μόνος, το Έγινε η Απώλεια Συνήθειά Μας, τις Μικρές Αλήθειες και φυσικά τη Νύχτα.

Μεγαλώνοντας λίγο πέρασα στο ξένο ροκ με σημαντικότερο άκουσμα τους Deep Purple και τα αγαπημένα Highway Star, Black Night, Lalena και το When a Blind Man Cries. Αυτά επέλεξα γιατί τα ακούω και τώρα. Λίγο Led Zeppelin και λιγότερο Metallica. Ένα πέρασμα από τους Doors το μόνο που μου άφησε (ξέρω ότι για πολλούς είναι ιεροσυλία αυτό που θα πώ) είναι ένα ολοκαύτωμα στο κεφάλι.

Απ’ το τρίτο έτος και μετά άρχισα να ακούω πολύ Μάλαμα. Αυτό που ξεχωρίζω είναι το Χαμένο Ρούχο («Στην κολυμπήθρα ρίξανε νερό αλκοολούχο...»). Τον γούσταρα πολύ, μάλλον επειδή είναι ξυδάκιας (όποιος τον έχει δει live καταλαβαίνει). Λίγο Πασχαλίδη, Κανά και αρκετούς άλλους όχι τόσο σημαντικούς (για μένα...).

Λίγο αργότερα μπλέκω με τα ρεμπέτικα, κόλλημα που κρατάει ακόμα. Μπάτης, Δελιάς, Εσκενάζη, Παγιουμτζής είναι η παρέα μου στα «Χρόνια Της Καταστροφής» όπως τα λέμε.

Πολλά από αυτά τα ακούω και τώρα αρκετά συχνά εκτός απ’ τον Άσιμο που δεν σταμάτησα ποτέ.

Ξέχασα να πω ότι μου αρέσει πολύ ο Μητροπάνος. Δεν κάνω πλάκα, τον γουστάρω πολύ, τον μοναδικό λαϊκό.

Όποιος περάσει από εδώ και δεν έχει γράψει αντίστοιχο post (από όσο είδα οι περισσότεροι έχουν γράψει) τον προσκαλώ εγώ να το κάνει.

Μετά από πρόσκληση της alicia θα απαντήσω και εγώ με τη σειρά μου σε 29 ερωτήσεις.

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Να κάνω κάθε στιγμή ακριβώς αυτό που θέλω.
2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Όταν δούλευα πρωί, η δουλειά. Τώρα σηκώνομαι για να πιω καφέ και να διαβάσω εφημερίδα (γενικά αποφεύγω να κοιμάμαι πολύ).
3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Δεν ξέρω ακριβώς αλλά γενικά γελάω συνέχεια, οπότε...
4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Επιμονή. Κάποιοι κακοπροαίρετοι το λένε εγωισμό (κυρίως γυναίκες).
5. Το βασικό ελάττωμά σας;
Είμαι πολύ οξύθυμος, φωνάζω και τσακώνομαι σχετικά συχνά.
6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Μάλλον σε αυτά που πιστεύω ότι έγιναν από λάθος, αν και γενικά δεν δέχομαι τα λάθη. Μια γκόμενα μου είχε πει οτι είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των σκορπιών, ισχύει;
7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με καμία.
8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Αυτοί που κάνουν αυτό που θέλουν.
9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Χανιά πριν 3 χρόνια περίπου με μια γκόμενα που γούσταρα πολύ.
10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο αν και αυτός που μου έχει κάνει μεγαλύτερη εντύπωση (ίσως και λόγω ηλικίας) είναι ο Καζαντζάκης.
11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Το θάρρος. Δεν μιλάω για τσαμπουκάδες (και εκεί βέβαια) αλλά γενικότερα.
12 ...και σε μια γυναίκα;
Εξυπνάδα. Τώρα βέβαια χρειάζεται ανάλυση για το πώς εννοώ την εξυπνάδα αλλά δεν είναι για εδώ.
13 Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Πάμε παρακάτω…
14 ???
Παρακαλώ;
15 Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Ο Ζορμπάς του Καζαντζάκη (τα είπαμε παραπάνω).
16. Η ταινία που σας σημάδεψε;
Γενικά δεν είμαι φαν των ταινιών οπότε καμία.
17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Κανένας.
18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Μαυροκόκκινο (μια λέξη).
19. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Που ότι και να γίνει συνεχίζω να χαμογελάω.
20. Το αγαπημένο σας ποτό;
Four Roses σκέτο.
21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Μόνο για όσα έκανα χωρίς να τα θέλω. Σημασία έχει κάθε στιγμή να κάνεις αυτό που θέλεις εκείνη ακριβώς τη στιγμή, όχι την προηγούμενη και σίγουρα όχι την επόμενη.
22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;
Τους δήθεν...
23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Ακούω μουσική.
24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Ο θάνατος...
25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Όταν πιστεύω ότι κάνω καλό σε κάποιον που συμπαθώ.
26. Ποιο είναι το μότο σας;
Τρως τα σκατά σου και συνεχίζεις.
27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Χωρίς να το καταλάβω.
28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Τα έξι νούμερα του τζόκερ...
29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Ανασύνταξης δυνάμεων...


Θα ήθελα να ζητήσω από αυτούς που θα διαβάσουν αυτό το post και δεν έχουν απαντήσει σε αυτές τις ερωτήσεις να το κάνουν.

Η βραδιά ήταν υπέροχη. Γέλια, πειράγματα, τρέλες μέχρι αργά τη νύχτα. Αποφάσισε να γυρίσει σπίτι...Μπήκε στο άδειο σπίτι και το μυαλό του άρχισε τα δικά του. Περπατάει αργά και προσεκτικά...

Φοβάται...Το πάτωμα του μπάνιου είναι γεμάτο νερά...Σιγά σιγά θα γεμίσει...Θα πνιγεί...Πρέπει κάτι να κάνει, κάπως να αντιδράσει, να φύγει...Τον πιάνει απόγνωση...Βλέπει τους φίλους του εκεί...Τους μιλάει, τους ζητάει βοήθεια, απλώνει το χέρι του...Δεν παίρνει καμιά απάντηση, τον κοιτούν αμίλητοι...Προσπαθεί να κολυμπήσει, να βγει έξω από το πλημμυρισμένο δωμάτιο...Το μικρό ντουλάπι είναι η σωτηρία του. Από εκεί θα καταφέρει να ξεφύγει. Στα μάτια και στο μυαλό του είναι μια μεγάλη πόρτα που οδηγεί έξω, στον καθαρό αέρα. Προσπαθεί να χωρέσει, να περάσει την πόρτα και να βγει έξω...Δεν τα καταφέρνει...Απελπίζεται...Τον πιάνουν τα κλάματα...Τα μάτια του περιεργάζονται το χώρο γύρω του. Είναι στο σπίτι του αλλά όλα του φαίνονται τόσο ξένα. Πρέπει να βρει έναν τρόπο να ξεφύγει. Το νερό έχει φτάσει στο στόμα του...Δυσκολεύεται να αναπνεύσει...Δεν έχει πολύ χρόνο...Βλέπει την πόρτα και είναι σίγουρος πια, από εδώ θα φύγει, από εδώ θα βγει έξω...Κατεβαίνει τα σκαλιά τρέχοντας καθώς πίσω του η σκάλα γκρεμίζεται...Τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορεί για να φύγει από αυτό το γαμημένο μέρος, να γλυτώσει...Τελικά τα καταφέρνει...Είναι έξω...

Ανακούφιση...

Ανεβαίνει στο μηχανάκι του και ξεκινάει χωρίς να ξέρει που θέλει να πάει. Όσο περνάει η ώρα το μυαλό του μπερδεύεται όλο και πιο πολύ. Προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του οτι το ελέγχει. Το παιχνίδι όμως είναι χαμένο απ’ τη στιγμή που φοβήθηκε. Το ήξερε. Δεν ήταν πρωτάρης άλλωστε. Έπρεπε να ήταν πιο ψύχραιμος από την αρχή, δεν έπρεπε να μείνει μόνος. Τώρα είναι αργά, το κορμί του τρέμει από τον φόβο. Συνεχίζει να τριγυρνά άσκοπα μέσα στη πόλη...Πρέπει να ξεφύγει...Η μάσκα τον ενοχλεί...Δεν μπορεί να καταλάβει πως βρέθηκε στο πρόσωπό του...Δεν μπορεί να δει καλά το δρόμο...Προσπαθεί να τη βγάλει αλλά δεν μπορεί...Όσο περνάει η ώρα βλέπει όλο και λιγότερα αλλά δεν μπορεί να σταματήσει...Όλος ο δρόμος μια μικρή κουκίδα μπροστά του...Παλεύει να βγάλει τη μάσκα με όλες του τις δυνάμεις...Κλείνει τα μάτια...

Ανοίγει τα μάτια του την επόμενη μέρα και βλέπει πολύ κόσμο γύρω του. Πονάει...Του λένε οτι είναι στο νοσοκομείο, αλλά δεν δίνει σημασία...Βλέπει πάλι τους φίλους του. Τους μιλάει και αυτοί απαντούν. Είναι πράγματι εκεί, δίπλα του.

Ευτυχώς...

Η ιδέα για κάμπινγκ στη γνωστή κοντινή παραλία ήταν ότι χρειαζόμουν αυτόν τον καιρό. Σκηνή, ένα sleeping bag, πολύ αλκοόλ, διάφορα σκατά και δυο καλοί φίλοι για παρέα. Τα διάφορα σκατά είναι αυτά απ’ τα οποία προσπαθώ να κρυφτώ εδώ και καιρό και η αλήθεια είναι ότι τα έχω καταφέρει. Το τίμημα βέβαια είναι ότι έχω απομακρυνθεί από κάποια πρόσωπα που μας δένουν πολλά.

Νύχτα μπροστά στη θάλασσα, με τη φωτιά να καίει, η μουσική να παίζει και εμείς χεσμένοι να γελάμε χωρίς λόγο. Όσο περνάει η ώρα τα λόγια και τα γέλια λιγοστεύουν. Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα...Γνωρίζουμε τόσο καλά ο ένας τον άλλον άλλωστε... Αλκοόλ και σκατά κάνουν πάρτυ στις φλέβες και στο μυαλό μας. Η φωτιά παίζει περίεργα παιχνίδια...Το μυαλό ταξιδεύει και δημιουργεί κόσμους διαφορετικούς...

Το ελεύθερο κάμπινγκ ήταν πάντα αδυναμία μου. Ειδικά αυτόν τον καιρό που δεν το αποφασίζουν πολλοί. Στο ίδιο σημείο καλοκαίρι θα πήξεις στις ψωλοπαρέες με τα μπιτάκια, τα τάβλι, τραπεζάκια, καρεκλάκια, θερμό και δεν ξέρω τι σκατά άλλο, που το μόνο που γουστάρουν είναι να εκτονωθούν με καφριλίκια μετά το τέλος της εξεταστικής. Τώρα υπήρχαν άλλες δυο παρέες στο δάσος (πάνω απ’ την παραλία) που το μόνο που γούσταραν ήταν να περάσουν λίγες μέρες χύμα. Χωρίς μαλακίες και φωνές. Άραγμα γύρω απ’ τη φωτιά το βράδυ και τραγούδι, καφεδάκι και χαλαρή κουβέντα την ημέρα. Έγιναν και κάποιες βουτιές μόλις φτάσαμε τις οποίες μετανιώσαμε αμέσως και έτσι δεν επαναλάβαμε το εγχείρημα.

Το σημαντικό είναι ότι βρέθηκα πάλι με ανθρώπους που θεωρώ δικούς μου. Βέβαια είναι αλήθεια ότι «μπλέξαμε», όπως συνηθίζαμε να λέμε, αλλά έχει και αυτό τη γλύκα του. Όποιος έχει κάτσει να χαζέψει τη θάλασσα χεσμένος ξέρει τι εννοώ...

Στο ίδιο παγκάκι όπως κάθε βράδυ κοιτάει τη θάλασσα.Ανάβει ένα τσιγάρο και το μυαλό του τρέχει στο παρελθόν.Σε όλα αυτά που έζησε,σε όλα αυτά που είχε.Πόσο μακρινά του φαίνονται όλα αυτά...Σαν να μην τα έζησε αυτός, σαν να τα διάβασε ή να τα άκουσε κάπου.

Οι αναμνήσεις του είναι το μοναδικό του στήριγμα.Το μοναδικό του κίνητρο να συνεχίσει να ζει.Θυμάται εκείνη και βουρκώνει.Εκείνη που ήταν όλη του η ζωή.Την θυμάται να κάθεται απέναντί του και να τον κοιτάζει με λατρεία,χωρίς να λέει κουβέντα.Την αγαπούσε με όλη του τη ψυχή αλλά ποτέ δεν της το είπε.Πόσο μετανιώνει γι’αυτό... Ήταν πάντα σκληρός και απρόσιτος με όλους.Δεν άνοιγε τη ψυχή του σε κανέναν.Μόνο εκείνη μπορούσε να δει αυτά που είχε κρυμμένα μέσα του.Ήταν συνέχεια δίπλα του και ανεχόταν όλες του τις ιδιοτροπίες.Αυτό τον έκανε να την αγαπά κάθε μέρα και πιο πολύ.Όμως ποτέ δεν βρήκε τη δύναμη να ξεγυμνώσει τη ψυχή του μπροστά της.Σκέφτεται πόσο δειλός ήταν και τον πιάνει απόγνωση.

Τώρα τίποτα δεν είναι όπως τότε.Εκείνη δεν είναι πια κοντά του.Ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι πριν χρόνια.Γι’αυτόν όμως είναι σαν να μην έχει περάσει μια μέρα.Ήξερε οτι το σβήσιμο του πόνου δεν θα είναι εύκολη υπόθεση όμως τώρα μετά από τόσα χρόνια τίποτα δεν έχει αλλάξει.Ο ίδιος πόνος,το ίδιο κενό μέσα του.

Αρχίζει να ξημερώνει.Σκέφτεται την επιστροφή για άλλη μια νύχτα στο άδειο σπίτι και η καρδιά του παγώνει.Καλύτερα να περιμένει να ξημερώσει για τα καλά.Σηκώνεται απ’ το παγκάκι και περπατά δίπλα στη θάλασσα.Βλέπει την αντανάκλαση του προσώπου του στο νερό και παραξενεύεται.Έχει αλλάξει...Τα χρόνια έχουν περάσει και έχουν αφήσει τα σημάδια τους.Έχουν περάσει σαράντα χρόνια από εκείνη τη νύχτα.Από σήμερα κάθε μέρα που περνάει θα τον φέρνει πιο κοντά της...

Χαμογελάει αμήχανα, βλαστημάει και συνεχίζει...


Μια ιστορία με τις λέξεις επιστροφή,αντανάκλαση,τρέχω,λατρεία,σβήσιμο μετά από πρόταση της vampiria.
Εγώ με τη σειρά μου δίνω τις λέξεις οινόπνευμα,μοναξιά,κόσμος,απογοήτευση,ελπίδα και αν θέλουν όσοι διαβάσουν αυτό το post(όχι το προηγούμενο ή το επόμενο) ας γράψουν μια ιστορία.

Θολό τοπίο...Περπατάω στους άδειους δρόμους.Πόσο μου αρέσει να το κάνω αυτό!!!Μοναδική παρέα το τσιγάρο και οι σκέψεις μου.Απολαμβάνω τη μοναξιά.Τη μοναξιά που επέλεξα.Δεν γουστάρω πολλούς ανθρώπους γύρω μου.Δεν γουστάρω να ακούω παράπονα,γκρίνιες,φανταστικές ιστορίες και απωθημένα.Δεν γουστάρω να προσπαθήσω να καταλάβω κανέναν και δεν γουστάρω κανένας να προσπαθήσει να καταλάβει εμένα.Μίζεροι άνθρωποι παγιδευμένοι στις φοβίες τους.Εγώ θα φύγω μακριά τους.Δεν θα γίνω σαν και αυτούς.
Δυο μέρες χωρίς ξύδια.Σήμερα αποφάσισα πάλι να μείνω μέσα.Δεν άντεξα άλλο.Χορταίνω οινόπνευμα και πάλι.Δεν θυμάμαι πόσο καιρό είχα να μείνω άπιωτος ολόκληρη μέρα. Εξάρτηση?Δεν ξέρω αλλά η αλήθεια είναι οτι αυτή η φάση άρχισε να με ψιλοτρομάζει...
Έχω και άλλα να πω αλλά ως συνήθως τέτοιες στιγμές δεν μπορώ να τα βάλω σε μια σειρά.Όλα είναι μπερδεμένα μέσα στο μυαλό μου.Στριμώχνονται σκέψεις και δεν μπορούν να βγούν.Ίσως δεν ήρθε ακόμα η ώρα τους...

Γαμημένο μου ημερολόγιο,
είμαι σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Όπως πολύ καλά ξέρεις από προχτές είμαι χωρίς δουλειά. Λεφτά στην άκρη δεν υπάρχουν, για ευνόητους λόγους, οπότε πρέπει κάτι να γίνει. Χρειάζομαι δουλειά επειγόντως αλλιώς θα καταφύγω στις Μεγάλες Δυνάμεις (βλ. γονείς), πράγμα καθόλου ευχάριστο αφού και αυτοί δεν είναι σε καλύτερη κατάσταση. Τόσα χρόνια πάντα κάτι βρισκόταν, δεν μπορεί τώρα να ξεμείνουμε, έτσι δεν είναι?

.........

Γιατί δεν απαντάς γαμημένο?

.........

Μια λύση δεν μου έχεις δώσει ποτέ. Μια ζωή ακούς αλλά δεν λες τίποτα. Μου φαίνεται ότι μάλλον άχρηστο είσαι. Εγώ σου λέω ότι μαλακία κάνω και εσύ κάθεσαι και με κοιτάς χωρίς να πεις κουβέντα.

.........

Πες κάτι γαμώ το θεό σου. Πες κάτι, οτιδήποτε, γιατί μα το άγιο Φούφουτο θα σε σκίσω και θα σε πετάξω στο τζάκι.

.........

Δεν έχω τζάκι? Θα βρω τζάκι ρε γαμημένο, θα σε κάνω κομματάκια και θα σε κάψω.

.........

Νομίζεις οτι κάνω πλάκα? Οτι δεν θα τολμήσω να το κάνω?

.........

Γέλα γαμημένο...Θα σου έρθει από εκεί που δεν το περιμένεις. Δεν θα σε προειδοποιήσω ξανά, στο λέω. Κάποιο βράδυ που θα γυρίσω με τα μάτια ανάποδα θα καταλάβεις μέχρι πού μπορώ να φτάσω.

.........

Τι έγινε? Χεστήκαμε? Τώρα θέλεις να μιλήσεις, έτσι? Για λέγε να δούμε.

.........

Ζιγκολό? Μια φορά είπες μια ιδέα και ήταν μαλακία. Δεν την κόβω καλύτερα να την πετάξω στα σκυλιά να τη φάνε?

.........

Τι γιατί ρε γαμημένο? Δεν γουστάρω να παλεύω με τις πατσές της κάθε κωλόγριας. Άσε που τώρα τελευταία έχω κάνει και μια μικρή ξυδόμπακα και χάλασε η αρχαιοελληνική κορμοστασιά μου, οπότε μάλλον δεν θα δω προκοπή.

.........

Να δώσω κώλο? Ε όχι ρε γαμημένο να φτάσω μέχρι εκεί. Δεν έχω απελπιστεί και τόσο. Το ενδεχόμενο να βρω μια κανονική δουλειά δεν περνάει απ’ το μυαλό σου? Ποιο μυαλό σου δηλαδή...ένα ημερολόγιο είσαι.

.........

Μάλλον παίζεις με τον πόνο μου. Εγώ σου λέω το πρόβλημά μου και εσύ κάνεις πλάκα.

.........

Παράτα το γαμημένο, δεν κάνεις για συμβουλές. Είσαι φτιαγμένο μόνο για να ακούς.Αν περιμένω από εσένα με βλέπω έξω από καμιά εκκλησία να ζητιανεύω και όπως ξέρεις από τους θεοσεβούμενους μάλλον αρχίδια θα πάρω. Θα τη βρω την άκρη ρε γαμημένο μόνος μου και τότε θα μου τα κλάσεις κανονικά. Τότε θα με παρακαλάς να σου πω μια κουβέντα αλλά εγώ δεν θα σου δίνω σημασία.

.........

Δεν θέλω ν’ ακούσω κουβέντα!!!

.........

Όχι, να μην πεις τίποτα!!! Γαμημένο...

«Σήμερα η μέρα ήτανε μουνί», που έλεγε και ένα τραγούδι κάποτε. Τα χθεσινά ξύδια μάλλον δεν ήταν και ότι καλύτερο. Πρωινό ξύπνημα με απίστευτο πονοκέφαλο, βροχή και το γαμημένο μηχάνημα να μην παίρνει μπροστά με τίποτα. Μετά από πολλή προσπάθεια και τα απαραίτητα χριστοκάντηλα μου έκανε τη χάρη αλλά, επειδή η καντεμιά αν σε πιάσει δεν σε αφήνει με τίποτα πριν σε γονατίσει, ξεκινώντας βλέπω ότι κάτι δεν πάει καλά. Κατεβαίνω και βλέπω το λάστιχο κλαταρισμένο και φυσικά η βροχή απτόητη. Όταν με τα πολλά κατάφερα να πάω στη δουλειά, εκνευρισμένος απίστευτα και βρεγμένος μέχρι τα σώβρακα, πέφτω πάνω στο μαλάκα (βλ. αφεντικό) και μου αρχίζει τις ψαλμωδίες για την καθυστέρηση. Σκέφτομαι να του εξηγήσω τι ακριβώς έγινε αλλά δεν έχω όρεξη για κουβέντες και απλά τον αγνοώ. Αυτό μάλλον του έκατσε στραβά και με παίρνει από πίσω (μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό) και συνεχίζει να λέει κάτι για τις δουλειές που δεν πάνε καλά και για τον κόσμο που δεν έχει δουλειά. Καταλαβαίνω το υπονοούμενο αλλά τον γράφω κανονικά και δεν του απαντάω και πάλι. Εκεί η πίεσή του πρέπει να χτύπησε κόκκινο και μου λέει ότι «με αυτήν τη συμπεριφορά η συνεργασία μας μάλλον δεν θα συνεχιστεί». Σκέφτηκα να του πω ότι τον έχω χεσμένο και αυτόν και τη συνεργασία μας αλλά προτίμησα απλά να πάρω το μπουφάν απ’ την κρεμάστρα και να φύγω χωρίς να του πω και πάλι κουβέντα.
Καιρό τώρα έλεγα να φύγω από εκεί οπότε μάλλον μικρό το κακό. Από αύριο ψάξιμο λοιπόν και βλέπουμε. Άκου συνεργασία...

Θάλασσα βαθειά είναι η ψυχή μου
και εγώ απλά ακολουθώ.
Κύματα ψηλά μες το μυαλό μου
δεν μπορώ παρά να υποταχθώ.

Χίλιοι πελάτες και ένας ακόμα
απ’ το μπουρδέλο μου περνούν.
Ποια αναζήτηση βαστάει χρόνια;
τι ψάχνουν άραγε να βρουν;

Τι είναι αυτό που με πονάει;
που μου ζητάει λυτρωμό;
Αλκοόλ στις φλέβες μου κυλάει
δεν ξέρω πλέον που θα βγώ.

Όλο το βράδυ σιγοτραγούδαγε χαμογελώντας.Η ζωή είναι μικρή.Από εδώ και πέρα δεν θα λογαριάσω κόστος.



"Θέλω σήμερα παιχνίδι με το Χάρο
στο καζίνο της καρδιάς σου να ρεστάρω
να ενωθώ μ'όλης της γης τα κατακάθια
να γευτώ όλα τα ρόδα και τ'αγκάθια"

Γύρισε στο σπίτι του, έβαλε ένα ακόμα ποτό και άναψε ένα ακόμα τσιγάρο.

Μόνος...όπως κάθε βράδυ.
Μεθυσμένος...όπως κάθε βράδυ.
Με ένα παράξενο κόμπο στο στήθος του...όπως κάθε βράδυ.
Κάτι λείπει...όπως κάθε βράδυ.

Το μυαλό του θολώνει.
Σφίγγει τα χέρια του.
Θέλει να τα σπάσει όλα γύρω του.
Να τα γαμήσει όλα.
Να μην αφήσει όρθιο τίποτα και κανέναν.

Δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι αυτό που λείπει απ’ τη ζωή του, τι είναι αυτό που δεν τον αφήνει να κλείσει τα μάτια του πριν ξημερώσει. Κοιμάται μόνο όταν τα μάτια του δεν μπορούν να κρατηθούν ανοιχτά. Δουλειά, ξύδια και λίγες ώρες ύπνου. Το μυαλό του ταξιδεύει συνεχώς. Όσο θυμάται τον εαυτό του ονειρεύεται. Ονειρεύεται μέρη μακρινά, κόσμους καινούργιους, ανθρώπους αληθινούς, διαφορετικούς απ’ αυτούς που βρίσκονται γύρω του.

Μακριά από τις φρίκες που έζησε.

Κάτι λείπει, αλλά κάποια στιγμή θα το βρει. Δεν μπορεί να ζήσει τη ζωή του με αυτόν τον κόμπο στο στήθος του, δεν θα το επιτρέψει.

Το πιστεύει...
Θέλει να το πιστέψει...
Πρέπει...

Μετά την αρκετά μαζική πορεία της περασμένης Πέμπτης και τα όσα γνωστά και άθλια ακολούθησαν, κάνοντας μια «βόλτα» σε διάφορα blogs, είμαι ακόμα καινούργιος και δεν έχω γνωρίσει πολλούς, διαπίστωσα με κάποια ανακούφιση οτι είναι πολλοί αυτοί που βλέπουν την πραγματικότητα στο Ελλαδιστάν του σήμερα.. Την αλόγιστη χρήση βίας, την πρωτοφανή καταστολή εναντίον των διαδηλωτών, τις μαζικές συλλήψεις μέσα από τα μπλοκ των φοιτητών, την πεντακάθαρη προσπάθεια των αστυνομικών, οι οποίοι βέβαια εκτελούν συγκεκριμένες εντολές, να διαλύσουν και να τρομοκρατήσουν τους διαδηλωτές.
Πολλοί είναι αυτοί που προτρέπουν, έχοντας προφανώς αγανακτήσει με τα επεισόδια και τον ανελέητο ξυλοδαρμό των φοιτητών από τους μπάτσους, τους φοιτητές να δημιουργήσουν ομάδες με ανάλογο εξοπλισμό ώστε να αντιμετωπίσουν τους αντιεξουσιαστές και να μην τους επιτρέψουν να πλησιάσουν τα μπλοκ τους. Πολλά σχόλια βέβαια ήταν αρκετά ακραία αλλά σίγουρα πηγάζουν από τις εικόνες που όλοι είδαμε όλες αυτές τις ημέρες. Εγώ αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι φοιτητές δεν είναι μπάτσοι. Είναι κλισέ, αλλά έτσι είναι. Οι φοιτητές και όποιος άλλος συμμετέχει, κατεβαίνουν στο δρόμο για να διαμαρτυρηθούν, να αποδοκιμάσουν, να δηλώσουν την αντίθεσή τους, όχι μόνο στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο αλλά στην γενικότερη πολιτική και κοινωνική κατάσταση που επικρατεί. Είναι, είμαστε, άνθρωποι εναντίον της οποιασδήποτε μορφής βίας. Δεν κατεβαίνουν στους δρόμους για να παίξουν ξύλο με κάποιους που έχουν επιλέξει μια διαφορετική μορφή πάλης, η οποία βέβαια στρέφεται εναντίον μας και με την οποία, οι περισσότεροι τουλάχιστον, δεν συμφωνούν. Το οτι η κυβέρνηση εκμεταλλεύεται και «πατάει» πάνω στα επεισόδια και στις ακραίες συμπεριφορές ορισμένων, για να πνίξει την όποια φωνή προσπαθεί να ακουστεί, δεν σημαίνει οτι οι φοιτητές πρέπει να μετατραπούν σε μπάτσους. Είναι ένας λόγος παραπάνω για τους φοιτητές να διαμαρτυρηθούν και να δείξουν την αντίθεσή τους σε αυτές τις χουντικές πρακτικές, όπως τις κατηγορίες για διατάραξη κοινής ειρήνης.
Η κατάσταση έχει πλέον ξεφύγει, η τελευταία πορεία ήταν ενδεικτική της φασιστικής νοοτροπίας που επικρατεί στην σημερινή κυβέρνηση, προφανώς και στην χθεσινή και δυστυχώς όπως φαίνεται και στην αυριανή. Για όλο αυτό το σκηνικό ευθύνη έχουμε αποκλειστικά εμείς, οι πολίτες αυτής της χώρας. Η ώρα της κάλπης πλησιάζει και όσο εμείς συνεχίζουμε να κάνουμε αυτές τις επιλογές θα έχουμε και την ανάλογη αντιμετώπιση. Επιτέλους ας ξυπνήσουν όλοι και ας επιλέξουν κάτι διαφορετικό.

Με τις αναμνήσεις ενός ταξιδιού, κατάστρωμα, μια νύχτα με πεντακάθαρο ουρανό. Αφιερωμένο στις δυσκολίες που συναντήσαμε και κυρίως σε αυτές που θα βρούμε μπροστά μας. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι.

Oh, can't anybody see,
We've got a war to fight,
Never found our way,
Regardless of what they say.

How can it feel, this wrong,
From this moment,
How can it feel, this wrong.

Storm,
In the morning light,
I feel,
No more can I say,
Frozen to myself.

I got nobody on my side,
And surely that ain't right,
Surely that ain't right.

Oh, can't anybody see,
We've got a war to fight,
Never found our way,
Regardless of what they say.

How can it feel, this wrong,
From this moment,
How can it feel, this wrong.

How can it feel this wrong,
From this moment,
How can it feel, this wrong.

Oh, can't anybody see,
We've got a war to fight,
Never found our way,
Regardless of what they say.

How can it feel, this wrong,
From this moment,
How can it feel, this wrong.

Η νύχτα μου αρέσει πολύ. Ξυπνάει πράγματα μέσα μου που στο φως διστάζουν να εμφανιστούν. Η νύχτα βγάζει τα μέσα έξω. Το έχω πει πολλές φορές και μάλλον θα το πω πολλές ακόμα. Σκιές θολωμένες ανακατεύονται με τα φώτα της πόλης. Σκιές θολωμένες από το αλκοόλ. «Είσαι από αυτούς που δεν αλλάζουν ποτέ». Έτσι μου είχες πει κάποτε και μάλλον είχες δίκιο. Μάλλον δεν θέλω να αλλάξω. Για κανέναν και για τίποτα, όπως δεν προσπαθώ να αλλάξω κανέναν. Ψάχνω το απόλυτο, το ιδανικό και μέχρι να το βρω δεν θα αρκεστώ στο περίπου. Αρνούμαι να το κάνω. Μου αρέσει να βγαίνω έξω κάθε βράδυ, να πίνω μέχρι να μεθύσω. Βόλτα στο λιμάνι να κάνω ένα τσιγάρο και να κοιτάω τη θάλασσα. Μετά στους έρημους δρόμους οδηγώντας μηχανικά, ακούγοντας μουσική, χωρίς να χρειάζεται να μιλάω. Όλοι μιλάνε συνέχεια χωρίς να έχουν κάτι να πουν. Δυο τσιγάρα πριν πέσω για ύπνο, όπως τώρα, και το μυαλό να ταξιδεύει. Τι και αν το πρωί έχει δουλειά. Όλοι δουλεύουν, όλοι διαμαρτύρονται πως κουράζονται. Η μιζέρια είναι αυτή που σε κουράζει, που σε κάνει να πέσεις νωρίς για ύπνο γιατί νιώθεις εξαντλημένος. Όταν στα είχα πει αυτά μου είπες ότι είμαι ρομαντικός. Μάλλον είναι καλύτερα έτσι. Όλοι προσπαθούν να αρέσουν, να κατανοήσουν τους γύρω τους χωρίς να μπορούν να κατανοήσουν τον εαυτό τους μόνο και μόνο για να μην είναι μόνοι τους. Μένουν δίπλα σε ανθρώπους που δεν τους γεμίζουν, που τους κάνουν κακό, γιατί φοβούνται να είναι μόνοι τους. Στις φλέβες κυλά οινόπνευμα, δεν μπορώ να βρω μια σειρά να πω αυτά που θέλω. Μπερδεμένο μυαλό... μπερδεμένες σκέψεις... μπερδεμένα λόγια.

Στη χθεσινή πορεία δεν κατάφερα να συμμετάσχω,μετά από χρόνια, λόγω δουλειάς (επαρχία βλέπετε, χρειάζομαι δύο μέρες). Συζήτησα όμως με αυτούς που ήταν εκεί και παρακολούθησα τα πλάνα στις τηλεοράσεις. Και εκεί άκουσα το κορυφαίο. Η χθεσινή μέρα, λέει, ήταν η πιο ντροπιαστική της χώρας, λέει. Και ξέρετε γιατί; Γιατί πήρε φωτιά η σκοπιά του τσολιά. Ναι, ναι, δεν είναι πλάκα. Πήρε φωτιά η σκοπιά του τσολιά. Το εθνικό μας σύμβολο. Η ιστορία αυτής της χώρας.
Χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι, που έλεγε και ο παππούς μου. Στ’ αρχίδια μας ρε!!! Αυτή είναι η ντροπή της χώρας; Ντροπή είναι που ασχολείστε όλοι με αυτούς που τα σπάνε και όχι με αυτούς που διαδηλώνουν. Ντροπή είναι το απίστευτο ξύλο που έφαγαν οι φοιτητές από τα ακούνητα στρατιωτάκια. Ντροπή είναι να τρέχουν οι φοιτητές να σωθούν γύρω-γύρω την πλατεία και από πίσω οι ράμπο με το χέρι ψηλά, έτοιμοι να απονείμουν την δικιά τους δικαιοσύνη. Ντροπή είναι να συλλαμβάνονται άσχετοι διαδηλωτές και να τους φορτώνονται κατηγορίες μέχρι και για κακουργήματα. Ντροπή είναι να μην υπάρχει ούτε ένα πλάνο στην «ελεύθερη» τηλεόραση από την πορεία και να μας τα πρήζουν όλη μέρα και νύχτα με τα σπασίματα. Ντροπή είναι να ζητούν από τους φοιτητές να χτυπήσουν και να καταδικάσουν τους αντιεξουσιαστές. Οι φοιτητές δεν είναι αστυνομικοί. Δεν συλλαμβάνουν και δεν παραδίδουν κανέναν στις αρχές, περιφρουρούν την πορεία τους, όσο μπορούν, και αν κάποιος προσπαθήσει να μπει στα μπλοκ τους για να προστατευθεί δεν του το απαγορεύουν. Τώρα βέβαια αν ξεφύγουμε απ’ το θέμα της πορείας και μιλήσουμε πιο γενικά, θα μιλάμε για εθνικές ντροπές για ώρες.

Vaya Con Dios-Still a Man


Call him anything you can
A sinner or a saint
Call him a boozer
A winner or a loser
He's still a man
He may be proud
He may be fame
An emperor or a slave
He may be leader
A liar and a cheater
He's still a man
He may be pulling on the chains
Of power and of fame
He may have lost his dreams
He may have lost his faith
Fearful or brave
He'll meet his fate one day
Call him anything you can
A traitor or a friend
Call him a hero
A nothing or a zero
He's still a man
He may be pulling on the chains
Of power and of fame
He may have lost his dreams
He may have lost his faith
Fearful or brave
He'll meet his fate oneday
Call him anything you can
A traitor a friend
Call him a hero
A nothing or a zero
He's still a man
Call him a hero
A nothing or a zero
He's still a man
He's just a man
Who does the best he can
He's just a man
He's nothing but a man

Διάβασα πριν από λίγο κάτι που μου θύμισε κάποιες νύχτες πριν χρόνια. Παγκάκι, περιπτερόμπυρα, τσιγάρο και το κασετοφωνάκι να παίζει. Και η φωνή ενός φίλου, που δεν είναι πια μαζί μας, να λεέι : Παιδιά, ο Νικόλας γαμάει...


Νικόλας Άσιμος-μπαταρία

Εκπορνεύεσαι κουρέλι στην μπορδελοκοινωνία
ξεπουλάς και την ψυχή σου για την υπεραφθονία
στην καρδιά σού βάλαν φρένα το μυαλό σου παίρνει βίσμα
για χιλιάδες σαν εσένα θα αρκέσει μια πρίζα.
Κι η πνευμονοκονίαση, κι η πνευμονοκονίαση
κι αυτή θα έχει πάψει
ρομποτανθρωπομήχανση και ξυπνοπνευματύπνωση
και χρυσωμένο χάπι.
Θα είσαι με μπαταρία
να εκτελείς εργασία
με σούπερ ενημέρωση, τροφή και διασκέδαση
θα πλέχεις σ'ευφορία.
Για κοιτάξτε με σακάτη
ένα έχω μόνο μάτι
μου ρουφήξατε το αίμα
μα ανυπόκριτο έχω βλέμμα.
Αποφασισμένος πάντα
στην προσωπικιά μου μπάντα
την ψυχή μου δεν πουλάω
και το δρόμο μου τραβάω.
Την πνευμονοκονίαση, την πνευμονοκονίαση
εγώ τη συζητάω
ρομποτανθρωπομήχανση και ξυπνοπνευματύπνωση
δεν θέλω να την φάω.
Ξερνάω τη μπαταρία
δεν εκτελώ εργασία
δεν θέλω ενημέρωση, τροφή και διασκέδαση
γουστάρω ελευθερία.
Ξερνάω τη μπαταρία
δεν εκτελώ εργασία
δεν θέλω ενημέρωση, κορσέ και διασκέδαση
γουστάρω ελευθερία.

Άλλη μια γαμημένη, μεθυσμένη βραδιά. Σήμερα έγραψα ξενέρωτος. Η νύχτα βγάζει τα μέσα έξω. Μόνο νύχτα από εδώ και πέρα. Ένα πολύ ωραίο κομμάτι που ακούω τώρα.

Johnny Cash-hurt

I hurt myself today
to see if I still feel
I focus on the pain
the only thing that's real
the needle tears a hole
the old familiar sting
try to kill it all away
but I remember everything
what have I become?
my sweetest friend
everyone I know
goes away in the end
and you could have it all
my empire of dirt

I will let you down
I will make you hurt

I wear this crown of thorns
upon my liar's chair
full of broken thoughts
I cannot repair
beneath the stains of time
the feelings disappear
you are someone else
I am still right here

what have I become?
my sweetest friend
everyone I know
goes away in the end
and you could have it all
my empire of dirt

I will let you down
I will make you hurt

if I could start again
a million miles away
I would keep myself
I would find a way

Δεν μπορώ να ακούω άλλο για χαμένες εξεταστικές. Δεν μπορώ να ακούω άλλο για τα κακόμοιρα τα παιδιά που χάνουν τα πτυχία τους επειδή «κάποιοι» κλείνουν τις σχολές. Όλοι κλαίγονται ότι έχουν ένα-δύο, δεν ξέρω πόσα μαθήματα, και κάποια κωλόπαιδα, που βαριούνται να διαβάσουν, κάνουν καταλήψεις. Ήθελα να ήξερα, όταν γίνονται συνελεύσεις και οι φοιτητές που βρίσκονται εκεί ψηφίζουν κατάληψη, αυτοί που σκίζουν τα σώβρακά τους για τις χαμένες εξεταστικές, πού είναι; Μήπως είναι σπίτι τους και περιμένουν κάποιους άλλους να αποφασίσουν για αυτούς; Μήπως εκμεταλλεύονται τις κλειστές σχολές για να κάνουν ταξιδάκια ή να επιστρέψουν στο σπίτι τους; Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλοι αυτοί δεν συμμετέχουν στις συνελεύσεις, γιατί δεν προσπαθούν να «ανοίξουν» τις σχολές, αν πραγματικά πιστεύουν ότι αυτό πρέπει να γίνει.
Ακούω συνεχώς για μειοψηφίες και δεν μπορώ να καταλάβω πού στο διάολο είναι η πλειοψηφία. Πώς επιτρέπουν οι «πολλοί» να αποφασίζουν γι’ αυτούς οι «λίγοι»; Αυτό που μάλλον δεν αντιλαμβάνονται είναι ότι οι φοιτητές είναι οι πολλοί και αυτή τη στιγμή έχουν αποφασίσει να βρίσκονται απέναντι από τους πραγματικά λίγους που αποφασίzουν γι’ αυτούς χωρίς αυτούς.
Ίσως αν όλοι αυτοί που διαμαρτύρονται βρίσκονταν στο πρώτο ή δεύτερο έτος δεν θα τους χάλαγε και τόσο. Όμως, ως συνήθως, το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να μην ζημιωνόμαστε εμείς, για τους υπόλοιπους δεν έχει και τόση σημασία. Το θέμα είναι πολύ πιο σοβαρό από μία ή δύο χαμένες εξεταστικές.
Ίσως αν όλοι αυτοί που διαμαρτύρονται αποφασίσουν να συμμετάσχουν σε μια πορεία και δουν πώς αντιμετωπίζονται οι φοιτητές, αλλάξουν γνώμη και σταματήσουν να κοιτούν τις πορείες από τις τηλεοράσεις, περιμένοντας από «κάποιους» να πετάξουν μια μολότοφ ή να σπάσουν κάποια βιτρίνα, για να δουν λίγο ξύλο.
Κάποια στιγμή θα πρέπει όλοι να δραστηριοποιηθούν περισσότερο, σε ότι πιστεύει ο καθένας. Θα πρέπει όλοι να αρχίσουν να διεκδικούν αυτά που θέλουν. Όσο περισσότερες διαφορετικές απόψεις τόσο το καλύτερο.

Μόλις γύρισα σπίτι και ο ύπνος δεν μου κάνει τη χάρη, παρότι τα τέσσερα τριαντάφυλλα έχουν δείξει τα αγκάθια τους εδώ και ώρα. Εκείνη δεν φάνηκε στο γνωστό στέκι και το γαμημένο τηλέφωνο δε λέει να χτυπήσει. Βέβαια εγώ της είπα να μην ξαναπάρει αλλά τώρα που είμαι μισομεθυσμένος θα το ήθελα πολύ. Δεν γαμιέται; Καλύτερα έτσι. Αν το πώ πολλές φορές μπορεί και να το πιστέψω, έτσι; Η εύκολη λύση θα ήταν να πάρω εγώ τηλέφωνο, αλλά εδώ εμφανίζεται κάτι που το λένε εγωισμό. Καλώς ή κακώς, έχω υπερβολική δόση απ’ αυτόν. Καλύτερα έτσι (ακόμα να το πιστέψω). Πάλι πέρασε η ώρα και τα μάτια δεν λένε να κλείσουν, όπως κάθε βράδυ. Το πρωινό ξύπνημα προβλέπεται βάρβαρο αλλά έτσι είναι κάθε μέρα. Καθημερινό ξενύχτι και πρωινή δουλειά δεν πολυταιριάζουν. Όμως η επιλογή ανάμεσα στα δύο είναι μάλλον άδικη, οπότε συνεχίζουμε. Πάλι ξέχασα ότι υπάρχει και μια σχολή που πρέπει και αυτή να τελειώσει. Βλέπω φίλους που σπουδάζουν άνετα και ωραία και η αλήθεια είναι ότι μάλλον ζηλεύω λίγο. Δεν είναι κακό αυτό βέβαια, αλλά θα γούσταρα και εγώ να μην χρειαζόταν να δουλεύω όλα αυτά τα χρόνια. Ίσως και να είχα τελειώσει τώρα. Ίσως (το πιο πιθανό) να είναι απλά μια δικαιολογία. Πάλι μπερδεμένα τα γράφω αλλά δεν φταίω εγώ, έτσι μου έρχονται. Είναι τόσα πολλά αυτά που στριμώχνονται στο κεφάλι μου… Δεν χρειάζεται βιασύνη όμως. Βλέπουμε και κάνουμε.

Πάλι εδώ. Με έχει πιάσει μια ψιλοκατάθλιψη μάλλον αλλιώς δεν εξηγούνται τα τραγούδια που ακούω τέτοια ώρα μόνος μου. Βέβαια μπορεί να φταίει το ότι η μπουκάλα έχει πλέον σχεδόν αδειάσει. Είχα να το ακούσω πολύ καιρό και μου θύμισε ένα ταξίδι ακριβώς ένα χρόνο πριν. Νύχτα στο τρένο με ένα mp3, μία μπουκάλα χύμα ούζο και γεμάτη αγκαλιά. Δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο.

Απόψε η νύχτα δεν περνά
Κι είναι νωρίς ακόμα
Κι οι δείκτες λες και κόλλησαν
Και γίναν ένα σώμα

Είπα να πιάσω ένα σκοπό
Να θυμηθείς μαζί μου
Μα η μουσική μου είναι φτηνή
Φτηνή και η φωνή μου

Από αύριο πρωί πρωί
Σαν πάρει και χαράξει
Μπορεί στην τρύπια μου ζωή
Να χουν όλα αλλάξει

Λεπτό λεπτό στα χνάρια της
Με πάει και με σέρνει
Η νύχτα αυτή που δεν περνά
Και τίποτα δε φέρνει

Δεν ξέρω γιατί βρίσκομαι εδώ. Ίσως γιατί είναι ακόμα πολύ νωρίς και εγώ αρκετά πιωμένος. Το πανηγύρι ξεκίνησε νωρίς με ούζα στο κλασσικό καφενείο και συνέχισε σε μπαράκι για ποτά. Δεν είχα όρεξη για περισσότερα. Τελευταία δεν έχω όρεξη γενικά. Βαριέμαι εύκολα κάνοντας πράγματα που μέχρι πριν λίγο καιρό μου άρεσαν πολύ. Μπροστά στον υπολογιστή με ποτό και τσιγάρο η νύχτα μάλλον έχει πολύ δρόμο ακόμη. Ίσως γι’ αυτό να γράφω αυτή τη στιγμή. Ίσως και όλα αυτά να είναι ένα τσούρμο μαλακίες. Δεν ξέρω και πραγματικά δεν με νοιάζει και τόσο. Το αίσθημα της μοναξιάς πάντα ασκούσε έντονη γοητεία πάνω μου. Με φόβιζε ενώ ταυτόχρονα με ευχαριστούσε. Δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς αλλά σύμφωνα με φίλους, γνωστούς και πρώην είμαι μοναχικός τύπος. Μπορεί να έχουν και δίκιο. Άλλωστε και τώρα από τους φίλους και τον κόσμο εγώ επέλεξα να πίνω και να καπνίζω μόνος μου. Μάλλον μπερδεμένα τα γράφω. Δεν έχει σημασία. Ως συνήθως βλέπουμε και κάνουμε.