Saturday, June 28, 2008

Πίεση και πάλι πίεση... Δεν παλεύεται η κατάσταση. Υπολόγιζα τέτοια εποχή να είμαι πιο χαλαρός αλλά τελικά δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα. Έπεσα πάνω και σε κάποια προβλήματα υγείας... Όχι δικά μου, αλλά αυτό είναι χειρότερο. Όταν κάποιος δικός σου έχει πρόβλημα δεν μπορείς να το δεχτείς τόσο εύκολα... Τελικά τώρα είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα και αρχίζω να ανασαίνω και πάλι. Τώρα κατάλαβα πόσο μόνος είμαι. Ο αδερφός μου λείπει στο εξωτερικό και αποφασίσαμε να μην του πούμε τίποτα μέχρι να γυρίσει. Αλλά τώρα κατάλαβα ότι αυτός είναι ο μόνος που μπορώ να μιλήσω χωρίς να φοβάμαι τίποτα. Όσοι μας γνωρίζουν παραξενεύονται με τη σχέση μας. Πραγματικά είναι ο καλύτερος φίλος μου. Εδώ και μερικά χρόνια είναι ο μοναδικός άνθρωπος που μπορώ να πω τα πάντα, να γίνω σκατά και να λέω άκυρα χωρίς να με νοιάζει, να του λέω δεν θέλω κόσμο θέλω απλά να πιω και να μου λέει βάλε... Σίγουρα δεν τα ξέρει αυτά γιατί δεν ξέρει για αυτά τα κείμενα αλλά σίγουρα βλέπει και καταλαβαίνει πώς έχει η κατάσταση. Σίγουρα τα ίδια αισθάνεται αλλά όπως και εγώ δεν πρόκειται ποτέ να μιλήσει για αυτά. Δεν έχει σημασία... Έχω φάει και ένα τρελό κόλλημα από το πουθενά, με έχει φέρει τούμπες. Είναι από αυτά που ξεκινάνε με τόση σιγουριά ότι δεν παίζει να με αγγίξεις εσύ, αλλά τίποτα δεν μπορείς να κοντρολάρεις τελικά. Δεν γαμιέται, ωραία είναι... Είναι λίγο πακέτο βέβαια γιατί δεν πρόκειται να ανοιχτώ εγώ αλλά δεν πειράζει. Μου αρκεί που έχω κάτι να μου σφίξει το στομάχι το βράδυ πριν κοιμηθώ. Μου κάνει καλό, μου θυμίζει ότι τίποτα δεν είναι όπως το υπολογίζεις, πάντα υπάρχει κάτι πάνω από τις δυνάμεις σου. Πολύ θα ήθελα να συνεχίσει η κατάσταση αλλά ο εγωισμός είναι πάνω από όλα. Δεν είμαι σίγουρος για τίποτα πια... Έχω και αυτό το στομάχι που όλο παραπονιέται... Σου είπα ότι κάποια στιγμή θα κάνω αυτό που πρέπει, απλά η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι το αποτέλεσμα. Δεν ξέρω τι θα πει ο doctor και αυτό με ανησυχεί λίγο είναι η αλήθεια...
Τα λέμε...