Έβλεπα μικρούς, νύχτα να γίνονται μεγάλοι

έβλεπα τρανούς, μες τη μιζέρια και το χάλι

έβλεπα νεκρούς, να τρέχουνε για να σωθούνε

έβλεπα θεούς, να κλαίνε πριν να σταυρωθούνε

τώρα δεν βλέπω, τώρα δεν μιλάω

το ταξίδι της ζωής, όπου με πάει πάω.

Πίνω αν και σου είπα ότι θα μείνω ξενέρωτος. Δεν αντέχω, δεν μπορώ άλλο, θέλω να φύγω, να μείνω μακριά από όλους... Τι είναι αυτό που με κάνει να φεύγω συνέχεια? Τι είναι αυτό που δεν με αφήνει να σε νιώσω? Το ήξερες μου είπες. Τότε γιατί ήρθες μαζί μου? Τι έψαχνες? Τι βρήκες τελικά? Μάλλον τίποτα... Γι’ αυτό με κοιτάς αμίλητη. Απορείς γιατί σου τα λέω μπερδεμένα. Έτσι μαζεύονται στο μυαλό μου, δεν ξέρω γιατί, πάντα έτσι ήταν... Δεν με νοιάζουν οι διακοπές, δεν γουστάρω να φύγω πραγματικά. Έχω φύγει τόσες φορές άλλωστε... Ψυχή που ψάχνεται κάθε μέρα που περνάει, ψάχνεται για κάτι διαφορετικό που δεν το βρίσκει πουθενά. Δεν μπορεί να φταίνε όλοι οι άλλοι, κάπου φταίω και γω. Κάτι δεν με αφήνω να βρω αυτό που θα με ηρεμήσει... Δεν γαληνεύω ποτέ. Το αλκοόλ έχει γίνει κομμάτι του εαυτού μου πλέον, ένα κομμάτι γης που μου επιτρέπει να αναπνεύσω, να μιλήσω, να ζήσω. Το μόνο που μου μένει είναι η αναπνοή μου... Συνεχίζω κάθε μέρα και ζω μόνο για τη στιγμή. Δεν ξέρω αν κάνω καλά και πραγματικά δεν με νοιάζει... Το μόνο που με απασχολεί είναι η επόμενη ανάσα μου, το επόμενο συναίσθημα... Μόνο αυτό μετραέι... Ζω για την επόμενη γυναίκα, για τον επόμενο φίλο, για την επόμενη χαρά, για την επόμενη λύπη...