Η βραδιά ήταν υπέροχη. Γέλια, πειράγματα, τρέλες μέχρι αργά τη νύχτα. Αποφάσισε να γυρίσει σπίτι...Μπήκε στο άδειο σπίτι και το μυαλό του άρχισε τα δικά του. Περπατάει αργά και προσεκτικά...

Φοβάται...Το πάτωμα του μπάνιου είναι γεμάτο νερά...Σιγά σιγά θα γεμίσει...Θα πνιγεί...Πρέπει κάτι να κάνει, κάπως να αντιδράσει, να φύγει...Τον πιάνει απόγνωση...Βλέπει τους φίλους του εκεί...Τους μιλάει, τους ζητάει βοήθεια, απλώνει το χέρι του...Δεν παίρνει καμιά απάντηση, τον κοιτούν αμίλητοι...Προσπαθεί να κολυμπήσει, να βγει έξω από το πλημμυρισμένο δωμάτιο...Το μικρό ντουλάπι είναι η σωτηρία του. Από εκεί θα καταφέρει να ξεφύγει. Στα μάτια και στο μυαλό του είναι μια μεγάλη πόρτα που οδηγεί έξω, στον καθαρό αέρα. Προσπαθεί να χωρέσει, να περάσει την πόρτα και να βγει έξω...Δεν τα καταφέρνει...Απελπίζεται...Τον πιάνουν τα κλάματα...Τα μάτια του περιεργάζονται το χώρο γύρω του. Είναι στο σπίτι του αλλά όλα του φαίνονται τόσο ξένα. Πρέπει να βρει έναν τρόπο να ξεφύγει. Το νερό έχει φτάσει στο στόμα του...Δυσκολεύεται να αναπνεύσει...Δεν έχει πολύ χρόνο...Βλέπει την πόρτα και είναι σίγουρος πια, από εδώ θα φύγει, από εδώ θα βγει έξω...Κατεβαίνει τα σκαλιά τρέχοντας καθώς πίσω του η σκάλα γκρεμίζεται...Τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορεί για να φύγει από αυτό το γαμημένο μέρος, να γλυτώσει...Τελικά τα καταφέρνει...Είναι έξω...

Ανακούφιση...

Ανεβαίνει στο μηχανάκι του και ξεκινάει χωρίς να ξέρει που θέλει να πάει. Όσο περνάει η ώρα το μυαλό του μπερδεύεται όλο και πιο πολύ. Προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του οτι το ελέγχει. Το παιχνίδι όμως είναι χαμένο απ’ τη στιγμή που φοβήθηκε. Το ήξερε. Δεν ήταν πρωτάρης άλλωστε. Έπρεπε να ήταν πιο ψύχραιμος από την αρχή, δεν έπρεπε να μείνει μόνος. Τώρα είναι αργά, το κορμί του τρέμει από τον φόβο. Συνεχίζει να τριγυρνά άσκοπα μέσα στη πόλη...Πρέπει να ξεφύγει...Η μάσκα τον ενοχλεί...Δεν μπορεί να καταλάβει πως βρέθηκε στο πρόσωπό του...Δεν μπορεί να δει καλά το δρόμο...Προσπαθεί να τη βγάλει αλλά δεν μπορεί...Όσο περνάει η ώρα βλέπει όλο και λιγότερα αλλά δεν μπορεί να σταματήσει...Όλος ο δρόμος μια μικρή κουκίδα μπροστά του...Παλεύει να βγάλει τη μάσκα με όλες του τις δυνάμεις...Κλείνει τα μάτια...

Ανοίγει τα μάτια του την επόμενη μέρα και βλέπει πολύ κόσμο γύρω του. Πονάει...Του λένε οτι είναι στο νοσοκομείο, αλλά δεν δίνει σημασία...Βλέπει πάλι τους φίλους του. Τους μιλάει και αυτοί απαντούν. Είναι πράγματι εκεί, δίπλα του.

Ευτυχώς...

Η ιδέα για κάμπινγκ στη γνωστή κοντινή παραλία ήταν ότι χρειαζόμουν αυτόν τον καιρό. Σκηνή, ένα sleeping bag, πολύ αλκοόλ, διάφορα σκατά και δυο καλοί φίλοι για παρέα. Τα διάφορα σκατά είναι αυτά απ’ τα οποία προσπαθώ να κρυφτώ εδώ και καιρό και η αλήθεια είναι ότι τα έχω καταφέρει. Το τίμημα βέβαια είναι ότι έχω απομακρυνθεί από κάποια πρόσωπα που μας δένουν πολλά.

Νύχτα μπροστά στη θάλασσα, με τη φωτιά να καίει, η μουσική να παίζει και εμείς χεσμένοι να γελάμε χωρίς λόγο. Όσο περνάει η ώρα τα λόγια και τα γέλια λιγοστεύουν. Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα...Γνωρίζουμε τόσο καλά ο ένας τον άλλον άλλωστε... Αλκοόλ και σκατά κάνουν πάρτυ στις φλέβες και στο μυαλό μας. Η φωτιά παίζει περίεργα παιχνίδια...Το μυαλό ταξιδεύει και δημιουργεί κόσμους διαφορετικούς...

Το ελεύθερο κάμπινγκ ήταν πάντα αδυναμία μου. Ειδικά αυτόν τον καιρό που δεν το αποφασίζουν πολλοί. Στο ίδιο σημείο καλοκαίρι θα πήξεις στις ψωλοπαρέες με τα μπιτάκια, τα τάβλι, τραπεζάκια, καρεκλάκια, θερμό και δεν ξέρω τι σκατά άλλο, που το μόνο που γουστάρουν είναι να εκτονωθούν με καφριλίκια μετά το τέλος της εξεταστικής. Τώρα υπήρχαν άλλες δυο παρέες στο δάσος (πάνω απ’ την παραλία) που το μόνο που γούσταραν ήταν να περάσουν λίγες μέρες χύμα. Χωρίς μαλακίες και φωνές. Άραγμα γύρω απ’ τη φωτιά το βράδυ και τραγούδι, καφεδάκι και χαλαρή κουβέντα την ημέρα. Έγιναν και κάποιες βουτιές μόλις φτάσαμε τις οποίες μετανιώσαμε αμέσως και έτσι δεν επαναλάβαμε το εγχείρημα.

Το σημαντικό είναι ότι βρέθηκα πάλι με ανθρώπους που θεωρώ δικούς μου. Βέβαια είναι αλήθεια ότι «μπλέξαμε», όπως συνηθίζαμε να λέμε, αλλά έχει και αυτό τη γλύκα του. Όποιος έχει κάτσει να χαζέψει τη θάλασσα χεσμένος ξέρει τι εννοώ...

Στο ίδιο παγκάκι όπως κάθε βράδυ κοιτάει τη θάλασσα.Ανάβει ένα τσιγάρο και το μυαλό του τρέχει στο παρελθόν.Σε όλα αυτά που έζησε,σε όλα αυτά που είχε.Πόσο μακρινά του φαίνονται όλα αυτά...Σαν να μην τα έζησε αυτός, σαν να τα διάβασε ή να τα άκουσε κάπου.

Οι αναμνήσεις του είναι το μοναδικό του στήριγμα.Το μοναδικό του κίνητρο να συνεχίσει να ζει.Θυμάται εκείνη και βουρκώνει.Εκείνη που ήταν όλη του η ζωή.Την θυμάται να κάθεται απέναντί του και να τον κοιτάζει με λατρεία,χωρίς να λέει κουβέντα.Την αγαπούσε με όλη του τη ψυχή αλλά ποτέ δεν της το είπε.Πόσο μετανιώνει γι’αυτό... Ήταν πάντα σκληρός και απρόσιτος με όλους.Δεν άνοιγε τη ψυχή του σε κανέναν.Μόνο εκείνη μπορούσε να δει αυτά που είχε κρυμμένα μέσα του.Ήταν συνέχεια δίπλα του και ανεχόταν όλες του τις ιδιοτροπίες.Αυτό τον έκανε να την αγαπά κάθε μέρα και πιο πολύ.Όμως ποτέ δεν βρήκε τη δύναμη να ξεγυμνώσει τη ψυχή του μπροστά της.Σκέφτεται πόσο δειλός ήταν και τον πιάνει απόγνωση.

Τώρα τίποτα δεν είναι όπως τότε.Εκείνη δεν είναι πια κοντά του.Ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι πριν χρόνια.Γι’αυτόν όμως είναι σαν να μην έχει περάσει μια μέρα.Ήξερε οτι το σβήσιμο του πόνου δεν θα είναι εύκολη υπόθεση όμως τώρα μετά από τόσα χρόνια τίποτα δεν έχει αλλάξει.Ο ίδιος πόνος,το ίδιο κενό μέσα του.

Αρχίζει να ξημερώνει.Σκέφτεται την επιστροφή για άλλη μια νύχτα στο άδειο σπίτι και η καρδιά του παγώνει.Καλύτερα να περιμένει να ξημερώσει για τα καλά.Σηκώνεται απ’ το παγκάκι και περπατά δίπλα στη θάλασσα.Βλέπει την αντανάκλαση του προσώπου του στο νερό και παραξενεύεται.Έχει αλλάξει...Τα χρόνια έχουν περάσει και έχουν αφήσει τα σημάδια τους.Έχουν περάσει σαράντα χρόνια από εκείνη τη νύχτα.Από σήμερα κάθε μέρα που περνάει θα τον φέρνει πιο κοντά της...

Χαμογελάει αμήχανα, βλαστημάει και συνεχίζει...


Μια ιστορία με τις λέξεις επιστροφή,αντανάκλαση,τρέχω,λατρεία,σβήσιμο μετά από πρόταση της vampiria.
Εγώ με τη σειρά μου δίνω τις λέξεις οινόπνευμα,μοναξιά,κόσμος,απογοήτευση,ελπίδα και αν θέλουν όσοι διαβάσουν αυτό το post(όχι το προηγούμενο ή το επόμενο) ας γράψουν μια ιστορία.