Στο ίδιο παγκάκι όπως κάθε βράδυ κοιτάει τη θάλασσα.Ανάβει ένα τσιγάρο και το μυαλό του τρέχει στο παρελθόν.Σε όλα αυτά που έζησε,σε όλα αυτά που είχε.Πόσο μακρινά του φαίνονται όλα αυτά...Σαν να μην τα έζησε αυτός, σαν να τα διάβασε ή να τα άκουσε κάπου.
Οι αναμνήσεις του είναι το μοναδικό του στήριγμα.Το μοναδικό του κίνητρο να συνεχίσει να ζει.Θυμάται εκείνη και βουρκώνει.Εκείνη που ήταν όλη του η ζωή.Την θυμάται να κάθεται απέναντί του και να τον κοιτάζει με λατρεία,χωρίς να λέει κουβέντα.Την αγαπούσε με όλη του τη ψυχή αλλά ποτέ δεν της το είπε.Πόσο μετανιώνει γι’αυτό... Ήταν πάντα σκληρός και απρόσιτος με όλους.Δεν άνοιγε τη ψυχή του σε κανέναν.Μόνο εκείνη μπορούσε να δει αυτά που είχε κρυμμένα μέσα του.Ήταν συνέχεια δίπλα του και ανεχόταν όλες του τις ιδιοτροπίες.Αυτό τον έκανε να την αγαπά κάθε μέρα και πιο πολύ.Όμως ποτέ δεν βρήκε τη δύναμη να ξεγυμνώσει τη ψυχή του μπροστά της.Σκέφτεται πόσο δειλός ήταν και τον πιάνει απόγνωση.
Τώρα τίποτα δεν είναι όπως τότε.Εκείνη δεν είναι πια κοντά του.Ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι πριν χρόνια.Γι’αυτόν όμως είναι σαν να μην έχει περάσει μια μέρα.Ήξερε οτι το σβήσιμο του πόνου δεν θα είναι εύκολη υπόθεση όμως τώρα μετά από τόσα χρόνια τίποτα δεν έχει αλλάξει.Ο ίδιος πόνος,το ίδιο κενό μέσα του.
Αρχίζει να ξημερώνει.Σκέφτεται την επιστροφή για άλλη μια νύχτα στο άδειο σπίτι και η καρδιά του παγώνει.Καλύτερα να περιμένει να ξημερώσει για τα καλά.Σηκώνεται απ’ το παγκάκι και περπατά δίπλα στη θάλασσα.Βλέπει την αντανάκλαση του προσώπου του στο νερό και παραξενεύεται.Έχει αλλάξει...Τα χρόνια έχουν περάσει και έχουν αφήσει τα σημάδια τους.Έχουν περάσει σαράντα χρόνια από εκείνη τη νύχτα.Από σήμερα κάθε μέρα που περνάει θα τον φέρνει πιο κοντά της...
Χαμογελάει αμήχανα, βλαστημάει και συνεχίζει...
Μια ιστορία με τις λέξεις επιστροφή,αντανάκλαση,τρέχω,λατρεία,σβήσιμο μετά από πρόταση της vampiria.
Εγώ με τη σειρά μου δίνω τις λέξεις οινόπνευμα,μοναξιά,κόσμος,απογοήτευση,ελπίδα και αν θέλουν όσοι διαβάσουν αυτό το post(όχι το προηγούμενο ή το επόμενο) ας γράψουν μια ιστορία.
16 comments:
Μας μελαγχόλησες...
:)
Ναι το χω αυτό.
Ευχαριστώ πολύ, καλό μου! Είναι πολύ ωραία ιστορία! Λυπητερή αλλά τέλεια! Θα επανέλθω με νεότερη δική μου!Μ'αρέσουν οι ιστορίες! Χαχα
Φιλιά
ειδες που ξεδιπλωθηκες τελικα..:)
πολυ πολυ ομορφο+βαθυ+συγκινητικο
το διαβασα χωρις να βαλω τελεια πουθενα!
ΥΓ:εισαι κι εσυ απο αυτους που δεν ανοιγονται ευκολα..?(μπα..!)
φιλια φιλε μου¨:)
vampiria περιμένουμε τα επόμενα.
alicia ναι μάλλον απ'αυτούς είμαι.
Είναι φορές που νιώθεις οτι ο κόσμος γύρω σου υπάρχει μόνο και μόνο για να εντείνει τη δική σου μοναξιά. Κάπως έτσι και κάπως αλλιώς κι αλλιώτικα σκέφτεσαι όταν σκάνε τέτοιες σκέψεις στον ουρανίσκο σου. Μια τις βαφτίζεις απογοήτευση -για προφανείς λόγους- και μια ελπίδα, γιατί δεν μπορεί, κάπου θα υπάρχουν κι αυτοί πέρα απ' τα πλήθη που αξίζει ν' ανακαλύψεις. Τέτοιες σκέψεις όμως καρντάση δεν κρατάνε πολύ. Ίσα ίσα μέχρι να γεμίσεις το ποτήρι με οινόπνευμα απ' το ιριδίζον μπουκάλι -"φωτιστικό" το έλεγε η κοπέλα με τα έξυπνα μάτια όταν είχε κέφια, ή "για εντριβές" όταν ήθελε να σε πειράξει. Κι όσο, γουλιά τη γουλιά, πλημμυρίζει το στόμα σου και διώχνει την περίεργη γεύση της αμφισβήτησης, ξέρεις πως κατά βάθος το κορίτσι εκείνο είχε δίκιο. Γιατί όταν ο κόσμος μοιάζει ξένος κι αφιλόξενος δε θες τίποτα άλλο -μονάχα ένα άγγιγμα να τρίψει κάθε γωνιά του κορμιού σου. Δε χρειάζεσαι τίποτα άλλο, διάολε -μόνο ένα υγρό φως, να σε καλύψει ολόκληρο κι έπειτα να πάρεις φωτιά και να καείς μαζί του μέχρι το ξημέρωμα.
-----------
ιστορία με τις πέντε λέξεις που 'δωσες! θενξ φορ δε offer :)
Είσαι της αμέσου δράσεως εσύ... Μ'αρέσει αυτό.Πολύ ωραία η ιστορία σου.
Λογικά η Razzmatazz είσαι έτσι?Εκτός αν γράφετε πολλοί στο blog οπότε ευχαριστώ γενικά για την ανταπόκριση.
yup, it's me! απλά ήμουν εκτός σπιτιού και βαριόμουν να κάνω log in :p
Έτοιμο μεθυσμένο μου! Όποτε θες το βλέπεις! Ελπίζω να σου αρέσει...
Πώς κράτησες σαράντα χρόνια;Δεν ξέρω τι να πώ! Πραγματικά! Πρέπει να την αγαπούσες υπερβολικά πολύ!
Δεν έχω ζήσει κάτι ανάλογο και...δεν ξέρω αν πρέπει να ζηλεύω ή όχι. Very complicated! Ίσως τελικά κάποια πράγματα δεν τα ξεπερνάμε ποτέ. Πολύ ωραία ιστορία...
zelot αυτή η ιστορία δεν είναι πραγματική.Είμαι πολύ μικρότερος από σαράντα άλλωστε...
Λυπητερό postaki αλλά εμένα μ'αρέσουν αυτά! :)
Eισαι πολυ γλυκος...
***
ψιτ εσυ..!
που εισαι εξαφανισμενος;
γυρνα γρηγορα:)
μην ξεχαστεις!
Γωγώ και εμένα μου αρέσουν.
iro οτι είμαι γλυκός είμαι,τι να λέμε τώρα...
alicia έμεινα χωρίς internet και περιμένω καινούργια σύνδεση.
Post a Comment