Πίεση και πάλι πίεση... Δεν παλεύεται η κατάσταση. Υπολόγιζα τέτοια εποχή να είμαι πιο χαλαρός αλλά τελικά δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα. Έπεσα πάνω και σε κάποια προβλήματα υγείας... Όχι δικά μου, αλλά αυτό είναι χειρότερο. Όταν κάποιος δικός σου έχει πρόβλημα δεν μπορείς να το δεχτείς τόσο εύκολα... Τελικά τώρα είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα και αρχίζω να ανασαίνω και πάλι. Τώρα κατάλαβα πόσο μόνος είμαι. Ο αδερφός μου λείπει στο εξωτερικό και αποφασίσαμε να μην του πούμε τίποτα μέχρι να γυρίσει. Αλλά τώρα κατάλαβα ότι αυτός είναι ο μόνος που μπορώ να μιλήσω χωρίς να φοβάμαι τίποτα. Όσοι μας γνωρίζουν παραξενεύονται με τη σχέση μας. Πραγματικά είναι ο καλύτερος φίλος μου. Εδώ και μερικά χρόνια είναι ο μοναδικός άνθρωπος που μπορώ να πω τα πάντα, να γίνω σκατά και να λέω άκυρα χωρίς να με νοιάζει, να του λέω δεν θέλω κόσμο θέλω απλά να πιω και να μου λέει βάλε... Σίγουρα δεν τα ξέρει αυτά γιατί δεν ξέρει για αυτά τα κείμενα αλλά σίγουρα βλέπει και καταλαβαίνει πώς έχει η κατάσταση. Σίγουρα τα ίδια αισθάνεται αλλά όπως και εγώ δεν πρόκειται ποτέ να μιλήσει για αυτά. Δεν έχει σημασία... Έχω φάει και ένα τρελό κόλλημα από το πουθενά, με έχει φέρει τούμπες. Είναι από αυτά που ξεκινάνε με τόση σιγουριά ότι δεν παίζει να με αγγίξεις εσύ, αλλά τίποτα δεν μπορείς να κοντρολάρεις τελικά. Δεν γαμιέται, ωραία είναι... Είναι λίγο πακέτο βέβαια γιατί δεν πρόκειται να ανοιχτώ εγώ αλλά δεν πειράζει. Μου αρκεί που έχω κάτι να μου σφίξει το στομάχι το βράδυ πριν κοιμηθώ. Μου κάνει καλό, μου θυμίζει ότι τίποτα δεν είναι όπως το υπολογίζεις, πάντα υπάρχει κάτι πάνω από τις δυνάμεις σου. Πολύ θα ήθελα να συνεχίσει η κατάσταση αλλά ο εγωισμός είναι πάνω από όλα. Δεν είμαι σίγουρος για τίποτα πια... Έχω και αυτό το στομάχι που όλο παραπονιέται... Σου είπα ότι κάποια στιγμή θα κάνω αυτό που πρέπει, απλά η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι το αποτέλεσμα. Δεν ξέρω τι θα πει ο doctor και αυτό με ανησυχεί λίγο είναι η αλήθεια...
Τα λέμε...

Όλα γύρω του περνούν πιο γρήγορα απ’ όσο μπορεί να καταλάβει. Μάλλον δεν είναι τόσο δυνατός όσο πίστευε. Δεν εξηγείται αλλιώς... Δεν μπορεί να πιστέψει οτι πρέπει πλέον να ακολουθεί τη ζωή αντί να τον ακολουθεί αυτή. Δεν την ορίζει πια... Αλλά μόνο στον εαυτό του μπορεί να ρίξει το φταίξιμο.

Δεν γίνεται να ευθύνεται κάποιος άλλος.

Δεν γίνεται να υπάρχει κάποιος άλλος που να ορίζει τι θα κάνει και πότε θα το κάνει.

Ναι, είναι σίγουρος, αυτός φταίει...

Άφησε τη ζωή να τον προσπεράσει και τώρα είναι υποχρεωμένος να την κυνηγήσει. Πρώτη φορά... Πάντα βρισκόταν ένα βήμα μπροστά, έτσι ήθελε να πιστεύει τουλάχιστον. Είχε τον απόλυτο έλεγχο, αυτός αποφάσιζε τι θα κάνει αύριο, το μεθαύριο άλλωστε δεν τον απασχόλησε ποτέ... Τώρα είναι πλέον αναγκασμένος να κυνηγάει το παρελθόν, αυτά που άφησε, αυτά που θεώρησε ασήμαντα.

Ίσως όμως να μην είναι έτσι. Ίσως να μην είχε ποτέ τον έλεγχο. Ίσως να μην αποφάσιζε τι θα κάνει μεθαύριο γιατί απλά δεν μπορούσε, γιατί απλά δεν ήταν στο χέρι του. Ίσως απλά να μην του ταιριάζει να αποφασίζει το μεθαύριο... Ίσως να είναι αναγκασμένος να κυνηγάει τη ζωή, όπως οι περισσότεροι. Τι παραπάνω έχει αυτός από τους υπόλοιπους άλλωστε ?

Μπορεί βέβαια και να ήξερε ακριβώς τι τον περιμένει. Ναι, μάλλον αυτό είναι... Το ήξερε, αλλά δεν πίστευε ποτέ ότι θα είναι τόσο κουραστικό, τόσο επίπονο... Μάλλον ξεγελάστηκε, μάλλον υπερτίμησε τις δυνάμεις του. Δεν περίμενε ότι θα πιεστεί τόσο πολύ, ότι θα κουραστεί τόσο πολύ. Τώρα όμως δεν μπορεί να κάνει πίσω, δεν θέλει να κάνει πίσω, θα είναι σαν να δηλώνει ότι είναι αδύναμος να αντιμετωπίσει την κατάσταση.

Δεν θα το έκανε ποτέ αυτό...