Όλα γύρω του περνούν πιο γρήγορα απ’ όσο μπορεί να καταλάβει. Μάλλον δεν είναι τόσο δυνατός όσο πίστευε. Δεν εξηγείται αλλιώς... Δεν μπορεί να πιστέψει οτι πρέπει πλέον να ακολουθεί τη ζωή αντί να τον ακολουθεί αυτή. Δεν την ορίζει πια... Αλλά μόνο στον εαυτό του μπορεί να ρίξει το φταίξιμο.

Δεν γίνεται να ευθύνεται κάποιος άλλος.

Δεν γίνεται να υπάρχει κάποιος άλλος που να ορίζει τι θα κάνει και πότε θα το κάνει.

Ναι, είναι σίγουρος, αυτός φταίει...

Άφησε τη ζωή να τον προσπεράσει και τώρα είναι υποχρεωμένος να την κυνηγήσει. Πρώτη φορά... Πάντα βρισκόταν ένα βήμα μπροστά, έτσι ήθελε να πιστεύει τουλάχιστον. Είχε τον απόλυτο έλεγχο, αυτός αποφάσιζε τι θα κάνει αύριο, το μεθαύριο άλλωστε δεν τον απασχόλησε ποτέ... Τώρα είναι πλέον αναγκασμένος να κυνηγάει το παρελθόν, αυτά που άφησε, αυτά που θεώρησε ασήμαντα.

Ίσως όμως να μην είναι έτσι. Ίσως να μην είχε ποτέ τον έλεγχο. Ίσως να μην αποφάσιζε τι θα κάνει μεθαύριο γιατί απλά δεν μπορούσε, γιατί απλά δεν ήταν στο χέρι του. Ίσως απλά να μην του ταιριάζει να αποφασίζει το μεθαύριο... Ίσως να είναι αναγκασμένος να κυνηγάει τη ζωή, όπως οι περισσότεροι. Τι παραπάνω έχει αυτός από τους υπόλοιπους άλλωστε ?

Μπορεί βέβαια και να ήξερε ακριβώς τι τον περιμένει. Ναι, μάλλον αυτό είναι... Το ήξερε, αλλά δεν πίστευε ποτέ ότι θα είναι τόσο κουραστικό, τόσο επίπονο... Μάλλον ξεγελάστηκε, μάλλον υπερτίμησε τις δυνάμεις του. Δεν περίμενε ότι θα πιεστεί τόσο πολύ, ότι θα κουραστεί τόσο πολύ. Τώρα όμως δεν μπορεί να κάνει πίσω, δεν θέλει να κάνει πίσω, θα είναι σαν να δηλώνει ότι είναι αδύναμος να αντιμετωπίσει την κατάσταση.

Δεν θα το έκανε ποτέ αυτό...