Η ιδέα για κάμπινγκ στη γνωστή κοντινή παραλία ήταν ότι χρειαζόμουν αυτόν τον καιρό. Σκηνή, ένα sleeping bag, πολύ αλκοόλ, διάφορα σκατά και δυο καλοί φίλοι για παρέα. Τα διάφορα σκατά είναι αυτά απ’ τα οποία προσπαθώ να κρυφτώ εδώ και καιρό και η αλήθεια είναι ότι τα έχω καταφέρει. Το τίμημα βέβαια είναι ότι έχω απομακρυνθεί από κάποια πρόσωπα που μας δένουν πολλά.

Νύχτα μπροστά στη θάλασσα, με τη φωτιά να καίει, η μουσική να παίζει και εμείς χεσμένοι να γελάμε χωρίς λόγο. Όσο περνάει η ώρα τα λόγια και τα γέλια λιγοστεύουν. Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα...Γνωρίζουμε τόσο καλά ο ένας τον άλλον άλλωστε... Αλκοόλ και σκατά κάνουν πάρτυ στις φλέβες και στο μυαλό μας. Η φωτιά παίζει περίεργα παιχνίδια...Το μυαλό ταξιδεύει και δημιουργεί κόσμους διαφορετικούς...

Το ελεύθερο κάμπινγκ ήταν πάντα αδυναμία μου. Ειδικά αυτόν τον καιρό που δεν το αποφασίζουν πολλοί. Στο ίδιο σημείο καλοκαίρι θα πήξεις στις ψωλοπαρέες με τα μπιτάκια, τα τάβλι, τραπεζάκια, καρεκλάκια, θερμό και δεν ξέρω τι σκατά άλλο, που το μόνο που γουστάρουν είναι να εκτονωθούν με καφριλίκια μετά το τέλος της εξεταστικής. Τώρα υπήρχαν άλλες δυο παρέες στο δάσος (πάνω απ’ την παραλία) που το μόνο που γούσταραν ήταν να περάσουν λίγες μέρες χύμα. Χωρίς μαλακίες και φωνές. Άραγμα γύρω απ’ τη φωτιά το βράδυ και τραγούδι, καφεδάκι και χαλαρή κουβέντα την ημέρα. Έγιναν και κάποιες βουτιές μόλις φτάσαμε τις οποίες μετανιώσαμε αμέσως και έτσι δεν επαναλάβαμε το εγχείρημα.

Το σημαντικό είναι ότι βρέθηκα πάλι με ανθρώπους που θεωρώ δικούς μου. Βέβαια είναι αλήθεια ότι «μπλέξαμε», όπως συνηθίζαμε να λέμε, αλλά έχει και αυτό τη γλύκα του. Όποιος έχει κάτσει να χαζέψει τη θάλασσα χεσμένος ξέρει τι εννοώ...