Στη χθεσινή πορεία δεν κατάφερα να συμμετάσχω,μετά από χρόνια, λόγω δουλειάς (επαρχία βλέπετε, χρειάζομαι δύο μέρες). Συζήτησα όμως με αυτούς που ήταν εκεί και παρακολούθησα τα πλάνα στις τηλεοράσεις. Και εκεί άκουσα το κορυφαίο. Η χθεσινή μέρα, λέει, ήταν η πιο ντροπιαστική της χώρας, λέει. Και ξέρετε γιατί; Γιατί πήρε φωτιά η σκοπιά του τσολιά. Ναι, ναι, δεν είναι πλάκα. Πήρε φωτιά η σκοπιά του τσολιά. Το εθνικό μας σύμβολο. Η ιστορία αυτής της χώρας.
Χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι, που έλεγε και ο παππούς μου. Στ’ αρχίδια μας ρε!!! Αυτή είναι η ντροπή της χώρας; Ντροπή είναι που ασχολείστε όλοι με αυτούς που τα σπάνε και όχι με αυτούς που διαδηλώνουν. Ντροπή είναι το απίστευτο ξύλο που έφαγαν οι φοιτητές από τα ακούνητα στρατιωτάκια. Ντροπή είναι να τρέχουν οι φοιτητές να σωθούν γύρω-γύρω την πλατεία και από πίσω οι ράμπο με το χέρι ψηλά, έτοιμοι να απονείμουν την δικιά τους δικαιοσύνη. Ντροπή είναι να συλλαμβάνονται άσχετοι διαδηλωτές και να τους φορτώνονται κατηγορίες μέχρι και για κακουργήματα. Ντροπή είναι να μην υπάρχει ούτε ένα πλάνο στην «ελεύθερη» τηλεόραση από την πορεία και να μας τα πρήζουν όλη μέρα και νύχτα με τα σπασίματα. Ντροπή είναι να ζητούν από τους φοιτητές να χτυπήσουν και να καταδικάσουν τους αντιεξουσιαστές. Οι φοιτητές δεν είναι αστυνομικοί. Δεν συλλαμβάνουν και δεν παραδίδουν κανέναν στις αρχές, περιφρουρούν την πορεία τους, όσο μπορούν, και αν κάποιος προσπαθήσει να μπει στα μπλοκ τους για να προστατευθεί δεν του το απαγορεύουν. Τώρα βέβαια αν ξεφύγουμε απ’ το θέμα της πορείας και μιλήσουμε πιο γενικά, θα μιλάμε για εθνικές ντροπές για ώρες.