Δεν μπορώ να ακούω άλλο για χαμένες εξεταστικές. Δεν μπορώ να ακούω άλλο για τα κακόμοιρα τα παιδιά που χάνουν τα πτυχία τους επειδή «κάποιοι» κλείνουν τις σχολές. Όλοι κλαίγονται ότι έχουν ένα-δύο, δεν ξέρω πόσα μαθήματα, και κάποια κωλόπαιδα, που βαριούνται να διαβάσουν, κάνουν καταλήψεις. Ήθελα να ήξερα, όταν γίνονται συνελεύσεις και οι φοιτητές που βρίσκονται εκεί ψηφίζουν κατάληψη, αυτοί που σκίζουν τα σώβρακά τους για τις χαμένες εξεταστικές, πού είναι; Μήπως είναι σπίτι τους και περιμένουν κάποιους άλλους να αποφασίσουν για αυτούς; Μήπως εκμεταλλεύονται τις κλειστές σχολές για να κάνουν ταξιδάκια ή να επιστρέψουν στο σπίτι τους; Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλοι αυτοί δεν συμμετέχουν στις συνελεύσεις, γιατί δεν προσπαθούν να «ανοίξουν» τις σχολές, αν πραγματικά πιστεύουν ότι αυτό πρέπει να γίνει.
Ακούω συνεχώς για μειοψηφίες και δεν μπορώ να καταλάβω πού στο διάολο είναι η πλειοψηφία. Πώς επιτρέπουν οι «πολλοί» να αποφασίζουν γι’ αυτούς οι «λίγοι»; Αυτό που μάλλον δεν αντιλαμβάνονται είναι ότι οι φοιτητές είναι οι πολλοί και αυτή τη στιγμή έχουν αποφασίσει να βρίσκονται απέναντι από τους πραγματικά λίγους που αποφασίzουν γι’ αυτούς χωρίς αυτούς.
Ίσως αν όλοι αυτοί που διαμαρτύρονται βρίσκονταν στο πρώτο ή δεύτερο έτος δεν θα τους χάλαγε και τόσο. Όμως, ως συνήθως, το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να μην ζημιωνόμαστε εμείς, για τους υπόλοιπους δεν έχει και τόση σημασία. Το θέμα είναι πολύ πιο σοβαρό από μία ή δύο χαμένες εξεταστικές.
Ίσως αν όλοι αυτοί που διαμαρτύρονται αποφασίσουν να συμμετάσχουν σε μια πορεία και δουν πώς αντιμετωπίζονται οι φοιτητές, αλλάξουν γνώμη και σταματήσουν να κοιτούν τις πορείες από τις τηλεοράσεις, περιμένοντας από «κάποιους» να πετάξουν μια μολότοφ ή να σπάσουν κάποια βιτρίνα, για να δουν λίγο ξύλο.
Κάποια στιγμή θα πρέπει όλοι να δραστηριοποιηθούν περισσότερο, σε ότι πιστεύει ο καθένας. Θα πρέπει όλοι να αρχίσουν να διεκδικούν αυτά που θέλουν. Όσο περισσότερες διαφορετικές απόψεις τόσο το καλύτερο.