Η νύχτα μου αρέσει πολύ. Ξυπνάει πράγματα μέσα μου που στο φως διστάζουν να εμφανιστούν. Η νύχτα βγάζει τα μέσα έξω. Το έχω πει πολλές φορές και μάλλον θα το πω πολλές ακόμα. Σκιές θολωμένες ανακατεύονται με τα φώτα της πόλης. Σκιές θολωμένες από το αλκοόλ. «Είσαι από αυτούς που δεν αλλάζουν ποτέ». Έτσι μου είχες πει κάποτε και μάλλον είχες δίκιο. Μάλλον δεν θέλω να αλλάξω. Για κανέναν και για τίποτα, όπως δεν προσπαθώ να αλλάξω κανέναν. Ψάχνω το απόλυτο, το ιδανικό και μέχρι να το βρω δεν θα αρκεστώ στο περίπου. Αρνούμαι να το κάνω. Μου αρέσει να βγαίνω έξω κάθε βράδυ, να πίνω μέχρι να μεθύσω. Βόλτα στο λιμάνι να κάνω ένα τσιγάρο και να κοιτάω τη θάλασσα. Μετά στους έρημους δρόμους οδηγώντας μηχανικά, ακούγοντας μουσική, χωρίς να χρειάζεται να μιλάω. Όλοι μιλάνε συνέχεια χωρίς να έχουν κάτι να πουν. Δυο τσιγάρα πριν πέσω για ύπνο, όπως τώρα, και το μυαλό να ταξιδεύει. Τι και αν το πρωί έχει δουλειά. Όλοι δουλεύουν, όλοι διαμαρτύρονται πως κουράζονται. Η μιζέρια είναι αυτή που σε κουράζει, που σε κάνει να πέσεις νωρίς για ύπνο γιατί νιώθεις εξαντλημένος. Όταν στα είχα πει αυτά μου είπες ότι είμαι ρομαντικός. Μάλλον είναι καλύτερα έτσι. Όλοι προσπαθούν να αρέσουν, να κατανοήσουν τους γύρω τους χωρίς να μπορούν να κατανοήσουν τον εαυτό τους μόνο και μόνο για να μην είναι μόνοι τους. Μένουν δίπλα σε ανθρώπους που δεν τους γεμίζουν, που τους κάνουν κακό, γιατί φοβούνται να είναι μόνοι τους. Στις φλέβες κυλά οινόπνευμα, δεν μπορώ να βρω μια σειρά να πω αυτά που θέλω. Μπερδεμένο μυαλό... μπερδεμένες σκέψεις... μπερδεμένα λόγια.