Βαρέθηκα...Βαρέθηκα τα πάντα όμως. Τελικά κατέληξα να με τραβάει η καθημερινότητα, πράγμα που πίστευα ότι δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Βολεύτηκα με σκατοδουλειές της πλάκας μόνο και μόνο για να βγάζω τσιγάρα και ποτά. Βέβαια πέρασα πολύ ωραία τα τελευταία τέσσερα χρόνια αλλά πλέον δεν μου είναι αρκετό αυτό. Έτσι πιστεύω τουλάχιστον...Μάλλον ήρθε η ώρα για αποφάσεις, για αλλαγές. Σκέφτομαι να πάω στρατό και δεν πιστεύω τον εαυτό μου. Ένα χρόνο πριν έλεγα ότι θα πάω μόνο όταν δεν θα μπορώ να πάρω άλλη αναβολή αλλά πλέον η θητεία μου φαίνεται σαν ένα εμπόδιο, που αν δεν βγει από μπροστά μου ότι και να κανονίζω θα είναι εφήμερο. Απ’ την άλλη θέλω να πάω εξωτερικό για δουλειά. Βέβαια πτυχίο δεν έχω πάρει ακόμα αλλά οχτώ μαθήματα έχω οπότε κάτι μπορεί να γίνει. Μάλλον θα την κάνω για στρατό και μετά θα αρχίσω να ψάχνομαι.Το σίγουρο είναι ότι θα την παρατήσω αυτή τη δουλειά. Τα τελευταία χρόνια έχω σερβίρει όλη τη πόλη. Βέβαια και την προηγούμενη δουλειά που δεν ήταν σερβίρισμα δεν την άντεχα με τίποτα. Ίσως γιατί και εκείνη δεν τη θεωρούσα «κανονική δουλειά». Βασικά αυτό ήταν πάντα το πρόβλημα, όλες οι δουλειές ξεκινούσαν με την προοπτική ότι θα κρατήσουν το πολύ μερικούς μήνες. Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειαζόμουν και τίποτα άλλο. Τώρα όμως νομίζω οτι θέλω κάτι που να το γουστάρω κιόλας. Μου έβαλε και φιτιλιές μια πρώην που είδα προχτές...Της φαινόταν παράξενο που είμαι ακόμα στην ίδια φάση, λες και έχουν περάσει δέκα χρόνια. Δυόμισι χρόνια πέρασαν και ούτε που το κατάλαβα. Και στην τελική δεν μεγάλωσα κιόλας.
Πάλι μαλακίες γράφω...Πάω για ούζα. Μπορεί απλά να χρειάζομαι διακοπές.