Χτες σταμάτησα τη δουλειά. Μάλλον, και αυτή τη δουλειά... Αλλά αυτή τη φορά είχα λόγο διαφορετικό απ’ τη βαρεμάρα. Αποφάσισα να ασχοληθώ με τη διπλωματική μου... Έπρεπε να γίνει και αυτό κάποια στιγμή. Μου φαίνεται ότι με έχει πιάσει τώρα τελευταία μια τάση να κλείνω τρύπες. Τρύπες που εγώ άφησα να δημιουργηθούν αλλά δεν θα ασχοληθώ με αυτό τώρα. Σήμερα λοιπόν πέρασα όλο το πρωί στη σχολή, είχα να πατήσω απ’ την εξεταστική του Σεπτεμβρίου, και το τρελό είναι ότι δεν βαρέθηκα καθόλου. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί πιστεύω ότι θα την τελειώσω αυτήν τη φορά (τη διπλωματική). Το μεσημεράκι παίξανε και κάτι ωραιότατα ουζάκια στο καφενείο μας που κράτησαν μέχρι πριν λίγο. Με γύρισε λίγα χρόνια πίσω που φεύγαμε όλοι μαζί μετά τα εργαστήρια και χεζόμασταν στα ούζα. Πολλά γέλια... Παρά τα ούζα δεν μπορούσα να κλείσω μάτι οπότε αποφάσισα να μοιραστώ τη χαρά μου. Τελικά η χαρά είναι πολύ περίεργο πράγμα... Μπορεί να κάνεις τα ίδια πράγματα κάθε μέρα με τα ίδια άτομα γύρω σου και να σκυλοβαριέσαι. Κάποιες φορές όμως όλα είναι τόσο διαφορετικά... Ίδιες φάτσες, ίδιο καφενείο, ίδιες κουβέντες αλλά διαφορετική τρέλα. Μου φαίνεται ότι μας είχε πάρει η μπάλα τον τελευταίο καιρό. Απίστευτη μιζέρια η οποία μου φαίνεται ότι τελικά είναι μεταδοτική σαν το χαμόγελο. Αρκεί ένας να έχει τρελό κέφι και θα σηκωθεί όλη η παρέα στο πόδι. Κάναμε και μερικές ζημιές στο μαγαζί (κανά δυο καραφάκια και πρέπει να ήταν και μερικά ποτήρια). Δεν τρέχει τίποτα βέβαια αφού μας ξέρουν τόσα χρόνια εκεί. Νομίζεις ότι θα τα καταφέρεις μέχρι την τουαλέτα και μόλις σηκωθείς αρχίζεις το «κολύμπι» ανάμεσα στις καρέκλες και τα τραπέζια. Όπως έλεγε και ο παππούς μου : «Ξέρεις πόσους παλικαράδες έχει βάλει κάτω το ούζο;» Το οτι σταμάτησα τη δουλειά βέβαια μπορεί να μου στοιχίσει τις διακοπές αλλά λογικά κάτι θα κάνω τελευταίο δεκαήμερο του Ιουλίου για να βγάλω κανά τρακοσάρι. Οπότε κάτι μπορεί να κανονιστεί τελευταία στιγμή... Και να μην πάω πολλές μέρες δεν με πολυνοιάζει, αρκεί να ξεμπερδέψω με διπλωματική και να καθαρίσω και κανά μαθηματάκι. Και με ένα τριήμερο κάμπινγκ σε καμιά κοντινή παραλία μια χαρά θα είμαι. Σταματάω εδώ γιατί θα γράφω μέχρι αύριο το πρωί και όπως πάντα χωρίς συγκεκριμένη σειρά. Θυμάμαι ένα καθηγητή στο λύκειο που μου έλεγε : «Ηρέμησε αγόρι μου. Υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο». Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τις εκθέσεις και γενικά το γράψιμο. Δεν ήξερα ποτέ τι ήθελα να γράψω πρώτο, είχα τόσα πράγματα που στριμώχνονταν στο μυαλό μου και μου φαίνονταν όλα τέλεια, ότι αυτή θα είναι η πιο γαμάτη έκθεσή μου και τελικά άρχιζα να τα γράφω όλα μαζεμένα και γινόταν της πουτάνας. Ρε πούστη και τώρα το ίδιο κάνω... Τέλος εδώ...