Μετά από πρόσκληση της Alicia και της Γωγώς θα γράψω για τις μουσικές της ζωής μου. Δεν θα γράψω για ότι έχω ακούσει ή για ότι κατά καιρούς μου άρεσε αλλά για τις μουσικές που πιστεύω ότι με έκαναν όπως είμαι τώρα.

Κάποτε λοιπόν μου άρεσε ο Παπακωνσταντίνου, μου άρεσε η φωνή του αλλά περισσότερο μου άρεσαν αυτά που έλεγαν τα τραγούδια του. Τραγούδια όπως το Βαρέθηκα τα χωρατά, Αυτούς τους έχω βαρεθεί, Βικτώρια, Κι αν είμαι ροκ, Πόρτο Ρίκο, Φρόνιμα κούκλα μου, τα άκουγα συνεχώς και πολλά άλλα που δεν λέει να τα γράψω όλα τώρα.

Με τον καιρό όμως άρχισα να απογοητεύομαι από το πρόσωπο αλλά ποτέ από τους στίχους. Από τότε σταμάτησα να λέω ότι μου αρέσει ο Παπακωνσταντίνου και άρχισα να λέω ότι απλά μου αρέσουν τα τραγούδια που τραγουδά. Έτσι άρχισα να ψάχνω πίσω από τη φωνή που άκουγα και ανακάλυψα αυτόν που άλλαξε τα πάντα στη ζωή μου, τον ΝΙΚΟΛΑ ΑΣΙΜΟ. Τραγούδια όπως η Μπαταρία, Εγώ με τις ιδέες μου, Γιουσουρούμ, Όλοι δηλώνετε μια ιδιότητα, Μηχανισμός, Δεν θέλω καρδιά μου να κλαις, χαράχτηκαν μέσα μου για πάντα. Απίστευτοι στίχοι, μοναδική ερμηνεία, λέξεις περίεργες, δύσκολες, δυσνόητες, ειδικά για ένα παιδί 14 χρονών. Και το σημαντικότερο, από έναν άνθρωπο που έκανε κάθε λέξη που έγραψε τρόπο ζωής.

Την ίδια περίοδο ανακάλυψα και τον Παύλο Σιδηρόπουλο από έναν ζαμπονάκια που τραγουδούσε συνεχώς την Ώρα του Stuff. Ο Σιδηρόπουλος με κόλλησε πραγματικά εκείνη την περίοδο με τραγούδια όπως το Μπλουζ του παλιοκάραβου, Ο γερο Μαθιός, Το ξέσπασμα, Τω αγνώστω Θεό. Τα τραγούδια του Άσιμου και του Σιδηρόπουλου είναι αυτά που σημάδεψαν την εφηβεία μου. Ξενύχτια στην πλατεία με το κασετοφωνάκι να παίζει και τα μπαφίδια να φωτίζουν τα πρόσωπά μας και να καίνε τα κεφάλια μας.

Λίγο πιο πίσω έρχονται οι Τρύπες με την υπέροχη φωνή του Αγγελάκα και κομμάτια όπως η Γιορτή, το Πάρτυ στον 13ο Όροφο, το Τρένο, ο Ξένος. Μαζί τους τα Διάφανα Κρίνα με τη βαθειά φωνή του Θάνου Ανεστόπουλου να τραγουδά το Λιώνοντας Μόνος, το Έγινε η Απώλεια Συνήθειά Μας, τις Μικρές Αλήθειες και φυσικά τη Νύχτα.

Μεγαλώνοντας λίγο πέρασα στο ξένο ροκ με σημαντικότερο άκουσμα τους Deep Purple και τα αγαπημένα Highway Star, Black Night, Lalena και το When a Blind Man Cries. Αυτά επέλεξα γιατί τα ακούω και τώρα. Λίγο Led Zeppelin και λιγότερο Metallica. Ένα πέρασμα από τους Doors το μόνο που μου άφησε (ξέρω ότι για πολλούς είναι ιεροσυλία αυτό που θα πώ) είναι ένα ολοκαύτωμα στο κεφάλι.

Απ’ το τρίτο έτος και μετά άρχισα να ακούω πολύ Μάλαμα. Αυτό που ξεχωρίζω είναι το Χαμένο Ρούχο («Στην κολυμπήθρα ρίξανε νερό αλκοολούχο...»). Τον γούσταρα πολύ, μάλλον επειδή είναι ξυδάκιας (όποιος τον έχει δει live καταλαβαίνει). Λίγο Πασχαλίδη, Κανά και αρκετούς άλλους όχι τόσο σημαντικούς (για μένα...).

Λίγο αργότερα μπλέκω με τα ρεμπέτικα, κόλλημα που κρατάει ακόμα. Μπάτης, Δελιάς, Εσκενάζη, Παγιουμτζής είναι η παρέα μου στα «Χρόνια Της Καταστροφής» όπως τα λέμε.

Πολλά από αυτά τα ακούω και τώρα αρκετά συχνά εκτός απ’ τον Άσιμο που δεν σταμάτησα ποτέ.

Ξέχασα να πω ότι μου αρέσει πολύ ο Μητροπάνος. Δεν κάνω πλάκα, τον γουστάρω πολύ, τον μοναδικό λαϊκό.

Όποιος περάσει από εδώ και δεν έχει γράψει αντίστοιχο post (από όσο είδα οι περισσότεροι έχουν γράψει) τον προσκαλώ εγώ να το κάνει.