Απόψε η νύχτα δεν περνά
Και είναι νωρίς ακόμα
Οι δείκτες λες και κόλλησαν
Και γίναν ένα σώμα

Πολύ μου αρέσουν αυτοί ο στίχοι. Είναι πολύ αληθινοί. Μάλλον όλοι το έχουν νιώσει αυτό το συναίσθημα. Έχει και αυτή τη μουσική που σπάει κόκαλα... Θυμάμαι μια βραδιά σε μια παραλία, είχαμε πάει για ελεύθερο κάμπινγκ, μια φίλη το έπαιζε στην κιθάρα και οι υπόλοιποι τραγουδούσαμε ψιθυριστά. Ήταν σαν ιεροτελεστία... Νομίζω ότι αν το τραγουδίσεις δυνατά θα το χαλάσεις. Ίσα που έβγαινε η φωνή από μέσα μας και σε συνδυασμό με το απίστευτο κεφάλι που είχαμε εκείνη τη βραδιά ήταν κάτι μαγικό... Μου έσκασε τις τελευταίες μέρες γιατί πήγα πάλι στην ίδια παραλία, αλλά με διαφορετική παρέα. Τίποτα δεν ήταν ίδιο. Δεν ξέρω βέβαια αν είναι καλό ή κακό αυτό... Τέτοιες στιγμές καταλαβαίνεις οτι πραγματικά έχεις αφήσει πράγματα, καταστάσεις και ανθρώπους πίσω σου. Αυτό με στενοχωρεί λίγο γιατί με κάποιους ανθρώπους έχω ζήσει πράγματα που με έχουν κάνει αυτό που είμαι τώρα, οπότε δεν μπορώ, και δεν θέλω, να τα διαγράψω. Όμως κουράζεσαι, βλέπεις οτι χάνεις ένα κομμάτι της ζωής σου, έστω και αν είναι το ξενέρωτο και ανιαρό κομμάτι, και επιλέγεις να αλλάξεις καθημερινότητα. Με αυτή την αλλαγή όμως έρχεται και η απόσταση... Σίγουρα δεν μετανιώνω, σιχαίνομαι τις μετάνοιες άλλωστε, απλά κάποιες φορές υπάρχει μια θλίψη και μια μελαγχολία. Όπως είχε πει και ο τάδε, αν κοιτάς πίσω μόνο πίσω μπορείς να πας, ή κάπως έτσι...