Γουστάρω να σ' ακούω κούκλα μου όταν μιλάς
να αληθωρίζουν μάτια όταν στην πίστα πηδάς
γουστάρω όταν ακούω "Αχ, τι παιδί είν' αυτό!"
γιατί εσύ ξέρεις στο κρεβάτι τι θα πει ροκ εντ ρολ

Στα σκοτεινά δωμάτια είν' η ψυχή μας γυμνή
και δεν χωράν εκεί μυστικά
και συ μονάχα ξέρεις πως η αλήθεια είν' εκεί
που η μοναξιά μου στον καθρέφτη κοιτά

Γουστάρω που όταν κλαίω δεν ρωτάς το γιατί
γιατί εσύ ξέρεις πως ο πόνος μου έχει αιτία τυφλή
γουστάρω σαν γατούλα όταν μου παίζεις κρυφτό
κι όταν φοβάμαι μην σε χάσω να μου λές "σ' αγαπώ"

Στα σκοτεινά δωμάτια είν' η ψυχή μας γυμνή
και δεν χωράν εκεί μυστικά
και συ μονάχα ξέρεις πως η αλήθεια είν' εκεί
που η μοναξιά μου στον καθρέφτη κοιτά

Το ξέρω πως δεν είμ' αυτός
που πάνω του θα στηριχθείς
ούτε λεφτάς κι ίσως γυρνάς
πιωμένο μες στα μπαρ να με βρεις

Ομως εγώ θα σου μετρώ
της πόλης το σφυγμό μ' αγκαλιές
θα σου χαϊδεύω το μυαλό
με χίλιες και μια νύχτες γλυκές

Στα σκοτεινά δωμάτια είν' η ψυχή μας γυμνή
και δεν χωράν εκεί μυστικά
και εκεί να σ' αγαπάω ξέρω κούκλα μου εκεί
την μοναξιά μου στον καθρέφτη όταν σπάς

Νύχτα που κρύβεις μέσα σου τον πιο μεγάλο ήλιο
αυτήν που αγαπώ
νύχτα λιμάνι απάνεμο αν μόνος απομείνω
σε σένα θα δοθώ

Της νύχτας η κρυφή θωριά και της καρδιάς η ψύχρα
είναι βαριά αν μοναχά η εικόνα της μου μείνει
όνειρο θα ‘ναι ψεύτικο στα χείλη μου μια πίκρα
του Μανδραγόρα το φιλί η μοναξιά θα πίνει

Νύχτα που κρύβεις μέσα σου τον πιο δειλό μου πόθο
αυτήν που τυραννώ
νύχτα σεντούκι ολόκλειστο με ψέματα γεμάτο
στα πόδια μου ας σταθώ

Νύχτα στα σπλάχνα σου έγειρα κοιμήθηκα για λίγο
και στης ψυχής το μαύρο σου τραγούδι δόθηκα
νύχτα μια μέρα μου 'δωσες, να μείνω ή να φύγω
κι απ' τη δικιά μου σκοτεινιά στο φως σου χώθηκα

Νύχτα τα μάτια μου έκλεισα να φύγω απ' τους ανθρώπους
αυτούς που αγαπώ
νύχτα με καταράστηκες να ζω σ' ανίερους τόπους
μ' αυτούς που εξαπατώ

Τέτοια ώρα τέτοια λόγια...Είμαι χεσμένος και πάει καιρός που έχω να γράψω έτσι... Υποτίθεται οτι ξεκίνησα να γράφω μόνο όταν έχω κάτι να πω. Λοιπόν τώρα που δεν βλέπω την μύτη μου ξέρω οτι όλα είναι για τον πούτσο... Μπερδεύτηκα στην κλίκα των blogs χωρίς να καταλάβω τι με χτύπησε. Κατάλαβα οτι σχολιάζουν τα κείμενά μου μόνο αφού τους έχω σχολιάσει εγώ... Πρέπει να καταλάβετε όλοι οτι όταν λέω (γράφω) κάτι δεν προέρχεται από σκέψη βαθειά ή κάτι τέτοιο... Όταν μου κατεβαίνει κάτι στο κεφάλι το γράφω... Σχολιάζω κείμενα που ποτέ δεν ασχολήθηκαν μαζί μου. Πολύ απλά δεν με νοιάζει... Όταν πιστεύω οτι έχω κάτι να πω το λέω, αλλιώς το βουλώνω... Διαβάζω ανθρώπους που έχουν πολλά να πουν και ίσως απλά δεν το έχουν καταλάβει... Ανθρώπους που μπορούν να αισθανθούν πολλλά χωρίς να ζητήσουν εξηγήσεις... Μικρέ ανθρωπάκο ο καθένας μπορεί να αγπάει τον διπλανό του χωρίς να ξέρει γιατί... Απλά μπορεί να νιώσει την αγτάπη... Πραγματικά σε όποιον έχω μιλήσει (σχολιάσει) το έκανα γιατί πίστεψα οτι έχω κάτι να πω... Μπορεί να είμαι απλά μαλάκας. Δεν με νοιάζει να έχω πολλά σχόλια, με νοιάζει να με ακούν (διαβάζουν) αυτοί πόυ έχω εγώ επιλέξει. Είμαι μικρός ακόμα, μόλις 24, αλλά γαμώ το χριστό μου έχω ζήσει όσα πολλοί θα ζήσουν σε δεκαπέντε ζωές. Σου ακούγεται τρελό αυτό αλλά δεν με νοιάζει γιατί δεν με ξέρεις, έτσι δεν είναι? Δεν ξέρεις ποιός είμαι εγώ, τι έχω νιώσει, τι έχω δει, τι έχω ζήσει... Ο καθένας λέει (γράφει) ότι θέλει για τον εαυτό του. Σχολιάζω και δεν ξέρω σε ποιόν μιλάω... Άντρες που παριστάνουν τις γυναίκες και γυναίκες που παριστάνουν τους άντρες. Και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Εγώ είμαι αυτό που βλέπετε (διαβάζετε) και δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω για να πείσω κάποιον. Απλά ζητάω απ' τον καθένα που μπαίνει στο δικό μου "κόσμο" να είναι ο εαυτός του... Ότι διαβάζετε είναι η πραγματικότητα και αν έχετε κάτι να πείτε καλώς, αλλιώς πάρτε τον πούλο και μη μου τα πρήζετε. Καλώς σας βρήκα. Κάνω μια καινούργια αρχή...

Χτες σταμάτησα τη δουλειά. Μάλλον, και αυτή τη δουλειά... Αλλά αυτή τη φορά είχα λόγο διαφορετικό απ’ τη βαρεμάρα. Αποφάσισα να ασχοληθώ με τη διπλωματική μου... Έπρεπε να γίνει και αυτό κάποια στιγμή. Μου φαίνεται ότι με έχει πιάσει τώρα τελευταία μια τάση να κλείνω τρύπες. Τρύπες που εγώ άφησα να δημιουργηθούν αλλά δεν θα ασχοληθώ με αυτό τώρα. Σήμερα λοιπόν πέρασα όλο το πρωί στη σχολή, είχα να πατήσω απ’ την εξεταστική του Σεπτεμβρίου, και το τρελό είναι ότι δεν βαρέθηκα καθόλου. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί πιστεύω ότι θα την τελειώσω αυτήν τη φορά (τη διπλωματική). Το μεσημεράκι παίξανε και κάτι ωραιότατα ουζάκια στο καφενείο μας που κράτησαν μέχρι πριν λίγο. Με γύρισε λίγα χρόνια πίσω που φεύγαμε όλοι μαζί μετά τα εργαστήρια και χεζόμασταν στα ούζα. Πολλά γέλια... Παρά τα ούζα δεν μπορούσα να κλείσω μάτι οπότε αποφάσισα να μοιραστώ τη χαρά μου. Τελικά η χαρά είναι πολύ περίεργο πράγμα... Μπορεί να κάνεις τα ίδια πράγματα κάθε μέρα με τα ίδια άτομα γύρω σου και να σκυλοβαριέσαι. Κάποιες φορές όμως όλα είναι τόσο διαφορετικά... Ίδιες φάτσες, ίδιο καφενείο, ίδιες κουβέντες αλλά διαφορετική τρέλα. Μου φαίνεται ότι μας είχε πάρει η μπάλα τον τελευταίο καιρό. Απίστευτη μιζέρια η οποία μου φαίνεται ότι τελικά είναι μεταδοτική σαν το χαμόγελο. Αρκεί ένας να έχει τρελό κέφι και θα σηκωθεί όλη η παρέα στο πόδι. Κάναμε και μερικές ζημιές στο μαγαζί (κανά δυο καραφάκια και πρέπει να ήταν και μερικά ποτήρια). Δεν τρέχει τίποτα βέβαια αφού μας ξέρουν τόσα χρόνια εκεί. Νομίζεις ότι θα τα καταφέρεις μέχρι την τουαλέτα και μόλις σηκωθείς αρχίζεις το «κολύμπι» ανάμεσα στις καρέκλες και τα τραπέζια. Όπως έλεγε και ο παππούς μου : «Ξέρεις πόσους παλικαράδες έχει βάλει κάτω το ούζο;» Το οτι σταμάτησα τη δουλειά βέβαια μπορεί να μου στοιχίσει τις διακοπές αλλά λογικά κάτι θα κάνω τελευταίο δεκαήμερο του Ιουλίου για να βγάλω κανά τρακοσάρι. Οπότε κάτι μπορεί να κανονιστεί τελευταία στιγμή... Και να μην πάω πολλές μέρες δεν με πολυνοιάζει, αρκεί να ξεμπερδέψω με διπλωματική και να καθαρίσω και κανά μαθηματάκι. Και με ένα τριήμερο κάμπινγκ σε καμιά κοντινή παραλία μια χαρά θα είμαι. Σταματάω εδώ γιατί θα γράφω μέχρι αύριο το πρωί και όπως πάντα χωρίς συγκεκριμένη σειρά. Θυμάμαι ένα καθηγητή στο λύκειο που μου έλεγε : «Ηρέμησε αγόρι μου. Υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο». Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τις εκθέσεις και γενικά το γράψιμο. Δεν ήξερα ποτέ τι ήθελα να γράψω πρώτο, είχα τόσα πράγματα που στριμώχνονταν στο μυαλό μου και μου φαίνονταν όλα τέλεια, ότι αυτή θα είναι η πιο γαμάτη έκθεσή μου και τελικά άρχιζα να τα γράφω όλα μαζεμένα και γινόταν της πουτάνας. Ρε πούστη και τώρα το ίδιο κάνω... Τέλος εδώ...

Βαρέθηκα...Βαρέθηκα τα πάντα όμως. Τελικά κατέληξα να με τραβάει η καθημερινότητα, πράγμα που πίστευα ότι δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Βολεύτηκα με σκατοδουλειές της πλάκας μόνο και μόνο για να βγάζω τσιγάρα και ποτά. Βέβαια πέρασα πολύ ωραία τα τελευταία τέσσερα χρόνια αλλά πλέον δεν μου είναι αρκετό αυτό. Έτσι πιστεύω τουλάχιστον...Μάλλον ήρθε η ώρα για αποφάσεις, για αλλαγές. Σκέφτομαι να πάω στρατό και δεν πιστεύω τον εαυτό μου. Ένα χρόνο πριν έλεγα ότι θα πάω μόνο όταν δεν θα μπορώ να πάρω άλλη αναβολή αλλά πλέον η θητεία μου φαίνεται σαν ένα εμπόδιο, που αν δεν βγει από μπροστά μου ότι και να κανονίζω θα είναι εφήμερο. Απ’ την άλλη θέλω να πάω εξωτερικό για δουλειά. Βέβαια πτυχίο δεν έχω πάρει ακόμα αλλά οχτώ μαθήματα έχω οπότε κάτι μπορεί να γίνει. Μάλλον θα την κάνω για στρατό και μετά θα αρχίσω να ψάχνομαι.Το σίγουρο είναι ότι θα την παρατήσω αυτή τη δουλειά. Τα τελευταία χρόνια έχω σερβίρει όλη τη πόλη. Βέβαια και την προηγούμενη δουλειά που δεν ήταν σερβίρισμα δεν την άντεχα με τίποτα. Ίσως γιατί και εκείνη δεν τη θεωρούσα «κανονική δουλειά». Βασικά αυτό ήταν πάντα το πρόβλημα, όλες οι δουλειές ξεκινούσαν με την προοπτική ότι θα κρατήσουν το πολύ μερικούς μήνες. Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειαζόμουν και τίποτα άλλο. Τώρα όμως νομίζω οτι θέλω κάτι που να το γουστάρω κιόλας. Μου έβαλε και φιτιλιές μια πρώην που είδα προχτές...Της φαινόταν παράξενο που είμαι ακόμα στην ίδια φάση, λες και έχουν περάσει δέκα χρόνια. Δυόμισι χρόνια πέρασαν και ούτε που το κατάλαβα. Και στην τελική δεν μεγάλωσα κιόλας.
Πάλι μαλακίες γράφω...Πάω για ούζα. Μπορεί απλά να χρειάζομαι διακοπές.