Όλα τα σχέδια πήγαν κατά διαόλου, ως συνήθως. Περίμενα να έχω κανά φράγκο για διακοπές αλλά τελικά δεν μου πάει η αποταμίευση. Φταις και συ βέβαια που έσκασες απροειδοποίητα αλλά μάλλον καλό μου έκανες... έστω και μικρό... Τελικά την έβγαλα με δυο διήμερα εδώ κοντά και μετά χωριό. Τελικά είναι πολύ μαλακία να μην έχεις φράγκα. Σε ρωτούν οι άλλοι που πήγες διακοπές και συ κάνεις το μαλάκα... Δεν γαμιέται... Μαθημένα τα βουνά απ’ τα χιόνια... Έτσι λένε τουλάχιστον. Πάλι στα ίδια λοιπόν αλλά τώρα δεν με νοιάζει η δουλειά. Έρχεται η εξεταστική και λέω να μην την κάψω για μερικά φράγκα. Θα δούμε πώς θα πάει βέβαια. Έχω πει πολλές φορές τα ίδια άλλωστε. Τουλάχιστον πέρασα καλά μερικές μέρες που ήσουν εδώ. Έστω και για λίγο... Ποτέ δεν μου ήταν αρκετό βέβαια. Πόσα χρόνια πάνε άραγε... Έρχεσαι λίγες μέρες και μετά εξαφανίζεσαι... Ποτέ όμως δεν είπα τίποτα περισσότερο, αυτό είχαμε συμφωνήσει από την αρχή. Και εσύ το ίδιο κάνεις αν και δεν ξέρω τι νιώθεις, και πραγματικά στο λέω δεν θέλω να μάθω. Δεν θέλω ή μπορεί να φοβάμαι να μάθω, ίσως να μην με συμφέρει αυτό που θα ακούσω... Πιστεύω ότι πρέπει να δέχεσαι από τον καθένα αυτό που μπορεί να σου προσφέρει, να μην του ζητάς περισσότερα. Δύσκολο, αλλά απλά έτσι είναι... Θα ήταν άδικο έτσι κι αλλιώς, γιατί όταν γνωρίζω κάτι σε ξεχνάω για λίγο και μόλις τελειώνει πάλι εσένα θυμάμαι. Το ίδιο κάνεις και συ οπότε δεν ξέρω ποιος φταίει... Μάλλον δεν φταίει κανένας... Μάλλον η πολύ σκέψη σε αυτά τα θέματα κάνει κακό αλλά τώρα που είμαι ψιλοχεσμένος πάλι εσένα σκέφτομαι. Αλλά δεν πρόκειται να σε πάρω τηλέφωνο. Ίσως να φοβάμαι την αντίδρασή σου, ίσως να φοβάμαι ότι περιμένεις αυτό το τηλέφωνο... Δεν ξέρω απλά μου κατεβαίνουν πράγματα και τα λέω (μάλλον τα γράφω) και βοηθάει το ότι δεν θα τα διαβάσεις ποτέ. Η νύχτα προχωράει και εγώ εδώ με το ποτήρι στο χέρι και το ξυπνητήρι να περιμένει να κάνει πάρτυ κατά τις εφτά... Για να δούμε...

Απόψε η νύχτα δεν περνά
Και είναι νωρίς ακόμα
Οι δείκτες λες και κόλλησαν
Και γίναν ένα σώμα

Πολύ μου αρέσουν αυτοί ο στίχοι. Είναι πολύ αληθινοί. Μάλλον όλοι το έχουν νιώσει αυτό το συναίσθημα. Έχει και αυτή τη μουσική που σπάει κόκαλα... Θυμάμαι μια βραδιά σε μια παραλία, είχαμε πάει για ελεύθερο κάμπινγκ, μια φίλη το έπαιζε στην κιθάρα και οι υπόλοιποι τραγουδούσαμε ψιθυριστά. Ήταν σαν ιεροτελεστία... Νομίζω ότι αν το τραγουδίσεις δυνατά θα το χαλάσεις. Ίσα που έβγαινε η φωνή από μέσα μας και σε συνδυασμό με το απίστευτο κεφάλι που είχαμε εκείνη τη βραδιά ήταν κάτι μαγικό... Μου έσκασε τις τελευταίες μέρες γιατί πήγα πάλι στην ίδια παραλία, αλλά με διαφορετική παρέα. Τίποτα δεν ήταν ίδιο. Δεν ξέρω βέβαια αν είναι καλό ή κακό αυτό... Τέτοιες στιγμές καταλαβαίνεις οτι πραγματικά έχεις αφήσει πράγματα, καταστάσεις και ανθρώπους πίσω σου. Αυτό με στενοχωρεί λίγο γιατί με κάποιους ανθρώπους έχω ζήσει πράγματα που με έχουν κάνει αυτό που είμαι τώρα, οπότε δεν μπορώ, και δεν θέλω, να τα διαγράψω. Όμως κουράζεσαι, βλέπεις οτι χάνεις ένα κομμάτι της ζωής σου, έστω και αν είναι το ξενέρωτο και ανιαρό κομμάτι, και επιλέγεις να αλλάξεις καθημερινότητα. Με αυτή την αλλαγή όμως έρχεται και η απόσταση... Σίγουρα δεν μετανιώνω, σιχαίνομαι τις μετάνοιες άλλωστε, απλά κάποιες φορές υπάρχει μια θλίψη και μια μελαγχολία. Όπως είχε πει και ο τάδε, αν κοιτάς πίσω μόνο πίσω μπορείς να πας, ή κάπως έτσι...