«Σήμερα η μέρα ήτανε μουνί», που έλεγε και ένα τραγούδι κάποτε. Τα χθεσινά ξύδια μάλλον δεν ήταν και ότι καλύτερο. Πρωινό ξύπνημα με απίστευτο πονοκέφαλο, βροχή και το γαμημένο μηχάνημα να μην παίρνει μπροστά με τίποτα. Μετά από πολλή προσπάθεια και τα απαραίτητα χριστοκάντηλα μου έκανε τη χάρη αλλά, επειδή η καντεμιά αν σε πιάσει δεν σε αφήνει με τίποτα πριν σε γονατίσει, ξεκινώντας βλέπω ότι κάτι δεν πάει καλά. Κατεβαίνω και βλέπω το λάστιχο κλαταρισμένο και φυσικά η βροχή απτόητη. Όταν με τα πολλά κατάφερα να πάω στη δουλειά, εκνευρισμένος απίστευτα και βρεγμένος μέχρι τα σώβρακα, πέφτω πάνω στο μαλάκα (βλ. αφεντικό) και μου αρχίζει τις ψαλμωδίες για την καθυστέρηση. Σκέφτομαι να του εξηγήσω τι ακριβώς έγινε αλλά δεν έχω όρεξη για κουβέντες και απλά τον αγνοώ. Αυτό μάλλον του έκατσε στραβά και με παίρνει από πίσω (μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό) και συνεχίζει να λέει κάτι για τις δουλειές που δεν πάνε καλά και για τον κόσμο που δεν έχει δουλειά. Καταλαβαίνω το υπονοούμενο αλλά τον γράφω κανονικά και δεν του απαντάω και πάλι. Εκεί η πίεσή του πρέπει να χτύπησε κόκκινο και μου λέει ότι «με αυτήν τη συμπεριφορά η συνεργασία μας μάλλον δεν θα συνεχιστεί». Σκέφτηκα να του πω ότι τον έχω χεσμένο και αυτόν και τη συνεργασία μας αλλά προτίμησα απλά να πάρω το μπουφάν απ’ την κρεμάστρα και να φύγω χωρίς να του πω και πάλι κουβέντα.
Καιρό τώρα έλεγα να φύγω από εκεί οπότε μάλλον μικρό το κακό. Από αύριο ψάξιμο λοιπόν και βλέπουμε. Άκου συνεργασία...