Μόλις γύρισα σπίτι και ο ύπνος δεν μου κάνει τη χάρη, παρότι τα τέσσερα τριαντάφυλλα έχουν δείξει τα αγκάθια τους εδώ και ώρα. Εκείνη δεν φάνηκε στο γνωστό στέκι και το γαμημένο τηλέφωνο δε λέει να χτυπήσει. Βέβαια εγώ της είπα να μην ξαναπάρει αλλά τώρα που είμαι μισομεθυσμένος θα το ήθελα πολύ. Δεν γαμιέται; Καλύτερα έτσι. Αν το πώ πολλές φορές μπορεί και να το πιστέψω, έτσι; Η εύκολη λύση θα ήταν να πάρω εγώ τηλέφωνο, αλλά εδώ εμφανίζεται κάτι που το λένε εγωισμό. Καλώς ή κακώς, έχω υπερβολική δόση απ’ αυτόν. Καλύτερα έτσι (ακόμα να το πιστέψω). Πάλι πέρασε η ώρα και τα μάτια δεν λένε να κλείσουν, όπως κάθε βράδυ. Το πρωινό ξύπνημα προβλέπεται βάρβαρο αλλά έτσι είναι κάθε μέρα. Καθημερινό ξενύχτι και πρωινή δουλειά δεν πολυταιριάζουν. Όμως η επιλογή ανάμεσα στα δύο είναι μάλλον άδικη, οπότε συνεχίζουμε. Πάλι ξέχασα ότι υπάρχει και μια σχολή που πρέπει και αυτή να τελειώσει. Βλέπω φίλους που σπουδάζουν άνετα και ωραία και η αλήθεια είναι ότι μάλλον ζηλεύω λίγο. Δεν είναι κακό αυτό βέβαια, αλλά θα γούσταρα και εγώ να μην χρειαζόταν να δουλεύω όλα αυτά τα χρόνια. Ίσως και να είχα τελειώσει τώρα. Ίσως (το πιο πιθανό) να είναι απλά μια δικαιολογία. Πάλι μπερδεμένα τα γράφω αλλά δεν φταίω εγώ, έτσι μου έρχονται. Είναι τόσα πολλά αυτά που στριμώχνονται στο κεφάλι μου… Δεν χρειάζεται βιασύνη όμως. Βλέπουμε και κάνουμε.