Η βραδιά ήταν υπέροχη. Γέλια, πειράγματα, τρέλες μέχρι αργά τη νύχτα. Αποφάσισε να γυρίσει σπίτι...Μπήκε στο άδειο σπίτι και το μυαλό του άρχισε τα δικά του. Περπατάει αργά και προσεκτικά...

Φοβάται...Το πάτωμα του μπάνιου είναι γεμάτο νερά...Σιγά σιγά θα γεμίσει...Θα πνιγεί...Πρέπει κάτι να κάνει, κάπως να αντιδράσει, να φύγει...Τον πιάνει απόγνωση...Βλέπει τους φίλους του εκεί...Τους μιλάει, τους ζητάει βοήθεια, απλώνει το χέρι του...Δεν παίρνει καμιά απάντηση, τον κοιτούν αμίλητοι...Προσπαθεί να κολυμπήσει, να βγει έξω από το πλημμυρισμένο δωμάτιο...Το μικρό ντουλάπι είναι η σωτηρία του. Από εκεί θα καταφέρει να ξεφύγει. Στα μάτια και στο μυαλό του είναι μια μεγάλη πόρτα που οδηγεί έξω, στον καθαρό αέρα. Προσπαθεί να χωρέσει, να περάσει την πόρτα και να βγει έξω...Δεν τα καταφέρνει...Απελπίζεται...Τον πιάνουν τα κλάματα...Τα μάτια του περιεργάζονται το χώρο γύρω του. Είναι στο σπίτι του αλλά όλα του φαίνονται τόσο ξένα. Πρέπει να βρει έναν τρόπο να ξεφύγει. Το νερό έχει φτάσει στο στόμα του...Δυσκολεύεται να αναπνεύσει...Δεν έχει πολύ χρόνο...Βλέπει την πόρτα και είναι σίγουρος πια, από εδώ θα φύγει, από εδώ θα βγει έξω...Κατεβαίνει τα σκαλιά τρέχοντας καθώς πίσω του η σκάλα γκρεμίζεται...Τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορεί για να φύγει από αυτό το γαμημένο μέρος, να γλυτώσει...Τελικά τα καταφέρνει...Είναι έξω...

Ανακούφιση...

Ανεβαίνει στο μηχανάκι του και ξεκινάει χωρίς να ξέρει που θέλει να πάει. Όσο περνάει η ώρα το μυαλό του μπερδεύεται όλο και πιο πολύ. Προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του οτι το ελέγχει. Το παιχνίδι όμως είναι χαμένο απ’ τη στιγμή που φοβήθηκε. Το ήξερε. Δεν ήταν πρωτάρης άλλωστε. Έπρεπε να ήταν πιο ψύχραιμος από την αρχή, δεν έπρεπε να μείνει μόνος. Τώρα είναι αργά, το κορμί του τρέμει από τον φόβο. Συνεχίζει να τριγυρνά άσκοπα μέσα στη πόλη...Πρέπει να ξεφύγει...Η μάσκα τον ενοχλεί...Δεν μπορεί να καταλάβει πως βρέθηκε στο πρόσωπό του...Δεν μπορεί να δει καλά το δρόμο...Προσπαθεί να τη βγάλει αλλά δεν μπορεί...Όσο περνάει η ώρα βλέπει όλο και λιγότερα αλλά δεν μπορεί να σταματήσει...Όλος ο δρόμος μια μικρή κουκίδα μπροστά του...Παλεύει να βγάλει τη μάσκα με όλες του τις δυνάμεις...Κλείνει τα μάτια...

Ανοίγει τα μάτια του την επόμενη μέρα και βλέπει πολύ κόσμο γύρω του. Πονάει...Του λένε οτι είναι στο νοσοκομείο, αλλά δεν δίνει σημασία...Βλέπει πάλι τους φίλους του. Τους μιλάει και αυτοί απαντούν. Είναι πράγματι εκεί, δίπλα του.

Ευτυχώς...