Θολό τοπίο...Περπατάω στους άδειους δρόμους.Πόσο μου αρέσει να το κάνω αυτό!!!Μοναδική παρέα το τσιγάρο και οι σκέψεις μου.Απολαμβάνω τη μοναξιά.Τη μοναξιά που επέλεξα.Δεν γουστάρω πολλούς ανθρώπους γύρω μου.Δεν γουστάρω να ακούω παράπονα,γκρίνιες,φανταστικές ιστορίες και απωθημένα.Δεν γουστάρω να προσπαθήσω να καταλάβω κανέναν και δεν γουστάρω κανένας να προσπαθήσει να καταλάβει εμένα.Μίζεροι άνθρωποι παγιδευμένοι στις φοβίες τους.Εγώ θα φύγω μακριά τους.Δεν θα γίνω σαν και αυτούς.
Δυο μέρες χωρίς ξύδια.Σήμερα αποφάσισα πάλι να μείνω μέσα.Δεν άντεξα άλλο.Χορταίνω οινόπνευμα και πάλι.Δεν θυμάμαι πόσο καιρό είχα να μείνω άπιωτος ολόκληρη μέρα. Εξάρτηση?Δεν ξέρω αλλά η αλήθεια είναι οτι αυτή η φάση άρχισε να με ψιλοτρομάζει...
Έχω και άλλα να πω αλλά ως συνήθως τέτοιες στιγμές δεν μπορώ να τα βάλω σε μια σειρά.Όλα είναι μπερδεμένα μέσα στο μυαλό μου.Στριμώχνονται σκέψεις και δεν μπορούν να βγούν.Ίσως δεν ήρθε ακόμα η ώρα τους...

Γαμημένο μου ημερολόγιο,
είμαι σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Όπως πολύ καλά ξέρεις από προχτές είμαι χωρίς δουλειά. Λεφτά στην άκρη δεν υπάρχουν, για ευνόητους λόγους, οπότε πρέπει κάτι να γίνει. Χρειάζομαι δουλειά επειγόντως αλλιώς θα καταφύγω στις Μεγάλες Δυνάμεις (βλ. γονείς), πράγμα καθόλου ευχάριστο αφού και αυτοί δεν είναι σε καλύτερη κατάσταση. Τόσα χρόνια πάντα κάτι βρισκόταν, δεν μπορεί τώρα να ξεμείνουμε, έτσι δεν είναι?

.........

Γιατί δεν απαντάς γαμημένο?

.........

Μια λύση δεν μου έχεις δώσει ποτέ. Μια ζωή ακούς αλλά δεν λες τίποτα. Μου φαίνεται ότι μάλλον άχρηστο είσαι. Εγώ σου λέω ότι μαλακία κάνω και εσύ κάθεσαι και με κοιτάς χωρίς να πεις κουβέντα.

.........

Πες κάτι γαμώ το θεό σου. Πες κάτι, οτιδήποτε, γιατί μα το άγιο Φούφουτο θα σε σκίσω και θα σε πετάξω στο τζάκι.

.........

Δεν έχω τζάκι? Θα βρω τζάκι ρε γαμημένο, θα σε κάνω κομματάκια και θα σε κάψω.

.........

Νομίζεις οτι κάνω πλάκα? Οτι δεν θα τολμήσω να το κάνω?

.........

Γέλα γαμημένο...Θα σου έρθει από εκεί που δεν το περιμένεις. Δεν θα σε προειδοποιήσω ξανά, στο λέω. Κάποιο βράδυ που θα γυρίσω με τα μάτια ανάποδα θα καταλάβεις μέχρι πού μπορώ να φτάσω.

.........

Τι έγινε? Χεστήκαμε? Τώρα θέλεις να μιλήσεις, έτσι? Για λέγε να δούμε.

.........

Ζιγκολό? Μια φορά είπες μια ιδέα και ήταν μαλακία. Δεν την κόβω καλύτερα να την πετάξω στα σκυλιά να τη φάνε?

.........

Τι γιατί ρε γαμημένο? Δεν γουστάρω να παλεύω με τις πατσές της κάθε κωλόγριας. Άσε που τώρα τελευταία έχω κάνει και μια μικρή ξυδόμπακα και χάλασε η αρχαιοελληνική κορμοστασιά μου, οπότε μάλλον δεν θα δω προκοπή.

.........

Να δώσω κώλο? Ε όχι ρε γαμημένο να φτάσω μέχρι εκεί. Δεν έχω απελπιστεί και τόσο. Το ενδεχόμενο να βρω μια κανονική δουλειά δεν περνάει απ’ το μυαλό σου? Ποιο μυαλό σου δηλαδή...ένα ημερολόγιο είσαι.

.........

Μάλλον παίζεις με τον πόνο μου. Εγώ σου λέω το πρόβλημά μου και εσύ κάνεις πλάκα.

.........

Παράτα το γαμημένο, δεν κάνεις για συμβουλές. Είσαι φτιαγμένο μόνο για να ακούς.Αν περιμένω από εσένα με βλέπω έξω από καμιά εκκλησία να ζητιανεύω και όπως ξέρεις από τους θεοσεβούμενους μάλλον αρχίδια θα πάρω. Θα τη βρω την άκρη ρε γαμημένο μόνος μου και τότε θα μου τα κλάσεις κανονικά. Τότε θα με παρακαλάς να σου πω μια κουβέντα αλλά εγώ δεν θα σου δίνω σημασία.

.........

Δεν θέλω ν’ ακούσω κουβέντα!!!

.........

Όχι, να μην πεις τίποτα!!! Γαμημένο...

«Σήμερα η μέρα ήτανε μουνί», που έλεγε και ένα τραγούδι κάποτε. Τα χθεσινά ξύδια μάλλον δεν ήταν και ότι καλύτερο. Πρωινό ξύπνημα με απίστευτο πονοκέφαλο, βροχή και το γαμημένο μηχάνημα να μην παίρνει μπροστά με τίποτα. Μετά από πολλή προσπάθεια και τα απαραίτητα χριστοκάντηλα μου έκανε τη χάρη αλλά, επειδή η καντεμιά αν σε πιάσει δεν σε αφήνει με τίποτα πριν σε γονατίσει, ξεκινώντας βλέπω ότι κάτι δεν πάει καλά. Κατεβαίνω και βλέπω το λάστιχο κλαταρισμένο και φυσικά η βροχή απτόητη. Όταν με τα πολλά κατάφερα να πάω στη δουλειά, εκνευρισμένος απίστευτα και βρεγμένος μέχρι τα σώβρακα, πέφτω πάνω στο μαλάκα (βλ. αφεντικό) και μου αρχίζει τις ψαλμωδίες για την καθυστέρηση. Σκέφτομαι να του εξηγήσω τι ακριβώς έγινε αλλά δεν έχω όρεξη για κουβέντες και απλά τον αγνοώ. Αυτό μάλλον του έκατσε στραβά και με παίρνει από πίσω (μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό) και συνεχίζει να λέει κάτι για τις δουλειές που δεν πάνε καλά και για τον κόσμο που δεν έχει δουλειά. Καταλαβαίνω το υπονοούμενο αλλά τον γράφω κανονικά και δεν του απαντάω και πάλι. Εκεί η πίεσή του πρέπει να χτύπησε κόκκινο και μου λέει ότι «με αυτήν τη συμπεριφορά η συνεργασία μας μάλλον δεν θα συνεχιστεί». Σκέφτηκα να του πω ότι τον έχω χεσμένο και αυτόν και τη συνεργασία μας αλλά προτίμησα απλά να πάρω το μπουφάν απ’ την κρεμάστρα και να φύγω χωρίς να του πω και πάλι κουβέντα.
Καιρό τώρα έλεγα να φύγω από εκεί οπότε μάλλον μικρό το κακό. Από αύριο ψάξιμο λοιπόν και βλέπουμε. Άκου συνεργασία...

Θάλασσα βαθειά είναι η ψυχή μου
και εγώ απλά ακολουθώ.
Κύματα ψηλά μες το μυαλό μου
δεν μπορώ παρά να υποταχθώ.

Χίλιοι πελάτες και ένας ακόμα
απ’ το μπουρδέλο μου περνούν.
Ποια αναζήτηση βαστάει χρόνια;
τι ψάχνουν άραγε να βρουν;

Τι είναι αυτό που με πονάει;
που μου ζητάει λυτρωμό;
Αλκοόλ στις φλέβες μου κυλάει
δεν ξέρω πλέον που θα βγώ.

Όλο το βράδυ σιγοτραγούδαγε χαμογελώντας.Η ζωή είναι μικρή.Από εδώ και πέρα δεν θα λογαριάσω κόστος.



"Θέλω σήμερα παιχνίδι με το Χάρο
στο καζίνο της καρδιάς σου να ρεστάρω
να ενωθώ μ'όλης της γης τα κατακάθια
να γευτώ όλα τα ρόδα και τ'αγκάθια"

Γύρισε στο σπίτι του, έβαλε ένα ακόμα ποτό και άναψε ένα ακόμα τσιγάρο.

Μόνος...όπως κάθε βράδυ.
Μεθυσμένος...όπως κάθε βράδυ.
Με ένα παράξενο κόμπο στο στήθος του...όπως κάθε βράδυ.
Κάτι λείπει...όπως κάθε βράδυ.

Το μυαλό του θολώνει.
Σφίγγει τα χέρια του.
Θέλει να τα σπάσει όλα γύρω του.
Να τα γαμήσει όλα.
Να μην αφήσει όρθιο τίποτα και κανέναν.

Δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι αυτό που λείπει απ’ τη ζωή του, τι είναι αυτό που δεν τον αφήνει να κλείσει τα μάτια του πριν ξημερώσει. Κοιμάται μόνο όταν τα μάτια του δεν μπορούν να κρατηθούν ανοιχτά. Δουλειά, ξύδια και λίγες ώρες ύπνου. Το μυαλό του ταξιδεύει συνεχώς. Όσο θυμάται τον εαυτό του ονειρεύεται. Ονειρεύεται μέρη μακρινά, κόσμους καινούργιους, ανθρώπους αληθινούς, διαφορετικούς απ’ αυτούς που βρίσκονται γύρω του.

Μακριά από τις φρίκες που έζησε.

Κάτι λείπει, αλλά κάποια στιγμή θα το βρει. Δεν μπορεί να ζήσει τη ζωή του με αυτόν τον κόμπο στο στήθος του, δεν θα το επιτρέψει.

Το πιστεύει...
Θέλει να το πιστέψει...
Πρέπει...

Μετά την αρκετά μαζική πορεία της περασμένης Πέμπτης και τα όσα γνωστά και άθλια ακολούθησαν, κάνοντας μια «βόλτα» σε διάφορα blogs, είμαι ακόμα καινούργιος και δεν έχω γνωρίσει πολλούς, διαπίστωσα με κάποια ανακούφιση οτι είναι πολλοί αυτοί που βλέπουν την πραγματικότητα στο Ελλαδιστάν του σήμερα.. Την αλόγιστη χρήση βίας, την πρωτοφανή καταστολή εναντίον των διαδηλωτών, τις μαζικές συλλήψεις μέσα από τα μπλοκ των φοιτητών, την πεντακάθαρη προσπάθεια των αστυνομικών, οι οποίοι βέβαια εκτελούν συγκεκριμένες εντολές, να διαλύσουν και να τρομοκρατήσουν τους διαδηλωτές.
Πολλοί είναι αυτοί που προτρέπουν, έχοντας προφανώς αγανακτήσει με τα επεισόδια και τον ανελέητο ξυλοδαρμό των φοιτητών από τους μπάτσους, τους φοιτητές να δημιουργήσουν ομάδες με ανάλογο εξοπλισμό ώστε να αντιμετωπίσουν τους αντιεξουσιαστές και να μην τους επιτρέψουν να πλησιάσουν τα μπλοκ τους. Πολλά σχόλια βέβαια ήταν αρκετά ακραία αλλά σίγουρα πηγάζουν από τις εικόνες που όλοι είδαμε όλες αυτές τις ημέρες. Εγώ αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι φοιτητές δεν είναι μπάτσοι. Είναι κλισέ, αλλά έτσι είναι. Οι φοιτητές και όποιος άλλος συμμετέχει, κατεβαίνουν στο δρόμο για να διαμαρτυρηθούν, να αποδοκιμάσουν, να δηλώσουν την αντίθεσή τους, όχι μόνο στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο αλλά στην γενικότερη πολιτική και κοινωνική κατάσταση που επικρατεί. Είναι, είμαστε, άνθρωποι εναντίον της οποιασδήποτε μορφής βίας. Δεν κατεβαίνουν στους δρόμους για να παίξουν ξύλο με κάποιους που έχουν επιλέξει μια διαφορετική μορφή πάλης, η οποία βέβαια στρέφεται εναντίον μας και με την οποία, οι περισσότεροι τουλάχιστον, δεν συμφωνούν. Το οτι η κυβέρνηση εκμεταλλεύεται και «πατάει» πάνω στα επεισόδια και στις ακραίες συμπεριφορές ορισμένων, για να πνίξει την όποια φωνή προσπαθεί να ακουστεί, δεν σημαίνει οτι οι φοιτητές πρέπει να μετατραπούν σε μπάτσους. Είναι ένας λόγος παραπάνω για τους φοιτητές να διαμαρτυρηθούν και να δείξουν την αντίθεσή τους σε αυτές τις χουντικές πρακτικές, όπως τις κατηγορίες για διατάραξη κοινής ειρήνης.
Η κατάσταση έχει πλέον ξεφύγει, η τελευταία πορεία ήταν ενδεικτική της φασιστικής νοοτροπίας που επικρατεί στην σημερινή κυβέρνηση, προφανώς και στην χθεσινή και δυστυχώς όπως φαίνεται και στην αυριανή. Για όλο αυτό το σκηνικό ευθύνη έχουμε αποκλειστικά εμείς, οι πολίτες αυτής της χώρας. Η ώρα της κάλπης πλησιάζει και όσο εμείς συνεχίζουμε να κάνουμε αυτές τις επιλογές θα έχουμε και την ανάλογη αντιμετώπιση. Επιτέλους ας ξυπνήσουν όλοι και ας επιλέξουν κάτι διαφορετικό.

Με τις αναμνήσεις ενός ταξιδιού, κατάστρωμα, μια νύχτα με πεντακάθαρο ουρανό. Αφιερωμένο στις δυσκολίες που συναντήσαμε και κυρίως σε αυτές που θα βρούμε μπροστά μας. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι.

Oh, can't anybody see,
We've got a war to fight,
Never found our way,
Regardless of what they say.

How can it feel, this wrong,
From this moment,
How can it feel, this wrong.

Storm,
In the morning light,
I feel,
No more can I say,
Frozen to myself.

I got nobody on my side,
And surely that ain't right,
Surely that ain't right.

Oh, can't anybody see,
We've got a war to fight,
Never found our way,
Regardless of what they say.

How can it feel, this wrong,
From this moment,
How can it feel, this wrong.

How can it feel this wrong,
From this moment,
How can it feel, this wrong.

Oh, can't anybody see,
We've got a war to fight,
Never found our way,
Regardless of what they say.

How can it feel, this wrong,
From this moment,
How can it feel, this wrong.

Η νύχτα μου αρέσει πολύ. Ξυπνάει πράγματα μέσα μου που στο φως διστάζουν να εμφανιστούν. Η νύχτα βγάζει τα μέσα έξω. Το έχω πει πολλές φορές και μάλλον θα το πω πολλές ακόμα. Σκιές θολωμένες ανακατεύονται με τα φώτα της πόλης. Σκιές θολωμένες από το αλκοόλ. «Είσαι από αυτούς που δεν αλλάζουν ποτέ». Έτσι μου είχες πει κάποτε και μάλλον είχες δίκιο. Μάλλον δεν θέλω να αλλάξω. Για κανέναν και για τίποτα, όπως δεν προσπαθώ να αλλάξω κανέναν. Ψάχνω το απόλυτο, το ιδανικό και μέχρι να το βρω δεν θα αρκεστώ στο περίπου. Αρνούμαι να το κάνω. Μου αρέσει να βγαίνω έξω κάθε βράδυ, να πίνω μέχρι να μεθύσω. Βόλτα στο λιμάνι να κάνω ένα τσιγάρο και να κοιτάω τη θάλασσα. Μετά στους έρημους δρόμους οδηγώντας μηχανικά, ακούγοντας μουσική, χωρίς να χρειάζεται να μιλάω. Όλοι μιλάνε συνέχεια χωρίς να έχουν κάτι να πουν. Δυο τσιγάρα πριν πέσω για ύπνο, όπως τώρα, και το μυαλό να ταξιδεύει. Τι και αν το πρωί έχει δουλειά. Όλοι δουλεύουν, όλοι διαμαρτύρονται πως κουράζονται. Η μιζέρια είναι αυτή που σε κουράζει, που σε κάνει να πέσεις νωρίς για ύπνο γιατί νιώθεις εξαντλημένος. Όταν στα είχα πει αυτά μου είπες ότι είμαι ρομαντικός. Μάλλον είναι καλύτερα έτσι. Όλοι προσπαθούν να αρέσουν, να κατανοήσουν τους γύρω τους χωρίς να μπορούν να κατανοήσουν τον εαυτό τους μόνο και μόνο για να μην είναι μόνοι τους. Μένουν δίπλα σε ανθρώπους που δεν τους γεμίζουν, που τους κάνουν κακό, γιατί φοβούνται να είναι μόνοι τους. Στις φλέβες κυλά οινόπνευμα, δεν μπορώ να βρω μια σειρά να πω αυτά που θέλω. Μπερδεμένο μυαλό... μπερδεμένες σκέψεις... μπερδεμένα λόγια.

Στη χθεσινή πορεία δεν κατάφερα να συμμετάσχω,μετά από χρόνια, λόγω δουλειάς (επαρχία βλέπετε, χρειάζομαι δύο μέρες). Συζήτησα όμως με αυτούς που ήταν εκεί και παρακολούθησα τα πλάνα στις τηλεοράσεις. Και εκεί άκουσα το κορυφαίο. Η χθεσινή μέρα, λέει, ήταν η πιο ντροπιαστική της χώρας, λέει. Και ξέρετε γιατί; Γιατί πήρε φωτιά η σκοπιά του τσολιά. Ναι, ναι, δεν είναι πλάκα. Πήρε φωτιά η σκοπιά του τσολιά. Το εθνικό μας σύμβολο. Η ιστορία αυτής της χώρας.
Χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι, που έλεγε και ο παππούς μου. Στ’ αρχίδια μας ρε!!! Αυτή είναι η ντροπή της χώρας; Ντροπή είναι που ασχολείστε όλοι με αυτούς που τα σπάνε και όχι με αυτούς που διαδηλώνουν. Ντροπή είναι το απίστευτο ξύλο που έφαγαν οι φοιτητές από τα ακούνητα στρατιωτάκια. Ντροπή είναι να τρέχουν οι φοιτητές να σωθούν γύρω-γύρω την πλατεία και από πίσω οι ράμπο με το χέρι ψηλά, έτοιμοι να απονείμουν την δικιά τους δικαιοσύνη. Ντροπή είναι να συλλαμβάνονται άσχετοι διαδηλωτές και να τους φορτώνονται κατηγορίες μέχρι και για κακουργήματα. Ντροπή είναι να μην υπάρχει ούτε ένα πλάνο στην «ελεύθερη» τηλεόραση από την πορεία και να μας τα πρήζουν όλη μέρα και νύχτα με τα σπασίματα. Ντροπή είναι να ζητούν από τους φοιτητές να χτυπήσουν και να καταδικάσουν τους αντιεξουσιαστές. Οι φοιτητές δεν είναι αστυνομικοί. Δεν συλλαμβάνουν και δεν παραδίδουν κανέναν στις αρχές, περιφρουρούν την πορεία τους, όσο μπορούν, και αν κάποιος προσπαθήσει να μπει στα μπλοκ τους για να προστατευθεί δεν του το απαγορεύουν. Τώρα βέβαια αν ξεφύγουμε απ’ το θέμα της πορείας και μιλήσουμε πιο γενικά, θα μιλάμε για εθνικές ντροπές για ώρες.

Vaya Con Dios-Still a Man


Call him anything you can
A sinner or a saint
Call him a boozer
A winner or a loser
He's still a man
He may be proud
He may be fame
An emperor or a slave
He may be leader
A liar and a cheater
He's still a man
He may be pulling on the chains
Of power and of fame
He may have lost his dreams
He may have lost his faith
Fearful or brave
He'll meet his fate one day
Call him anything you can
A traitor or a friend
Call him a hero
A nothing or a zero
He's still a man
He may be pulling on the chains
Of power and of fame
He may have lost his dreams
He may have lost his faith
Fearful or brave
He'll meet his fate oneday
Call him anything you can
A traitor a friend
Call him a hero
A nothing or a zero
He's still a man
Call him a hero
A nothing or a zero
He's still a man
He's just a man
Who does the best he can
He's just a man
He's nothing but a man

Διάβασα πριν από λίγο κάτι που μου θύμισε κάποιες νύχτες πριν χρόνια. Παγκάκι, περιπτερόμπυρα, τσιγάρο και το κασετοφωνάκι να παίζει. Και η φωνή ενός φίλου, που δεν είναι πια μαζί μας, να λεέι : Παιδιά, ο Νικόλας γαμάει...


Νικόλας Άσιμος-μπαταρία

Εκπορνεύεσαι κουρέλι στην μπορδελοκοινωνία
ξεπουλάς και την ψυχή σου για την υπεραφθονία
στην καρδιά σού βάλαν φρένα το μυαλό σου παίρνει βίσμα
για χιλιάδες σαν εσένα θα αρκέσει μια πρίζα.
Κι η πνευμονοκονίαση, κι η πνευμονοκονίαση
κι αυτή θα έχει πάψει
ρομποτανθρωπομήχανση και ξυπνοπνευματύπνωση
και χρυσωμένο χάπι.
Θα είσαι με μπαταρία
να εκτελείς εργασία
με σούπερ ενημέρωση, τροφή και διασκέδαση
θα πλέχεις σ'ευφορία.
Για κοιτάξτε με σακάτη
ένα έχω μόνο μάτι
μου ρουφήξατε το αίμα
μα ανυπόκριτο έχω βλέμμα.
Αποφασισμένος πάντα
στην προσωπικιά μου μπάντα
την ψυχή μου δεν πουλάω
και το δρόμο μου τραβάω.
Την πνευμονοκονίαση, την πνευμονοκονίαση
εγώ τη συζητάω
ρομποτανθρωπομήχανση και ξυπνοπνευματύπνωση
δεν θέλω να την φάω.
Ξερνάω τη μπαταρία
δεν εκτελώ εργασία
δεν θέλω ενημέρωση, τροφή και διασκέδαση
γουστάρω ελευθερία.
Ξερνάω τη μπαταρία
δεν εκτελώ εργασία
δεν θέλω ενημέρωση, κορσέ και διασκέδαση
γουστάρω ελευθερία.

Άλλη μια γαμημένη, μεθυσμένη βραδιά. Σήμερα έγραψα ξενέρωτος. Η νύχτα βγάζει τα μέσα έξω. Μόνο νύχτα από εδώ και πέρα. Ένα πολύ ωραίο κομμάτι που ακούω τώρα.

Johnny Cash-hurt

I hurt myself today
to see if I still feel
I focus on the pain
the only thing that's real
the needle tears a hole
the old familiar sting
try to kill it all away
but I remember everything
what have I become?
my sweetest friend
everyone I know
goes away in the end
and you could have it all
my empire of dirt

I will let you down
I will make you hurt

I wear this crown of thorns
upon my liar's chair
full of broken thoughts
I cannot repair
beneath the stains of time
the feelings disappear
you are someone else
I am still right here

what have I become?
my sweetest friend
everyone I know
goes away in the end
and you could have it all
my empire of dirt

I will let you down
I will make you hurt

if I could start again
a million miles away
I would keep myself
I would find a way

Δεν μπορώ να ακούω άλλο για χαμένες εξεταστικές. Δεν μπορώ να ακούω άλλο για τα κακόμοιρα τα παιδιά που χάνουν τα πτυχία τους επειδή «κάποιοι» κλείνουν τις σχολές. Όλοι κλαίγονται ότι έχουν ένα-δύο, δεν ξέρω πόσα μαθήματα, και κάποια κωλόπαιδα, που βαριούνται να διαβάσουν, κάνουν καταλήψεις. Ήθελα να ήξερα, όταν γίνονται συνελεύσεις και οι φοιτητές που βρίσκονται εκεί ψηφίζουν κατάληψη, αυτοί που σκίζουν τα σώβρακά τους για τις χαμένες εξεταστικές, πού είναι; Μήπως είναι σπίτι τους και περιμένουν κάποιους άλλους να αποφασίσουν για αυτούς; Μήπως εκμεταλλεύονται τις κλειστές σχολές για να κάνουν ταξιδάκια ή να επιστρέψουν στο σπίτι τους; Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλοι αυτοί δεν συμμετέχουν στις συνελεύσεις, γιατί δεν προσπαθούν να «ανοίξουν» τις σχολές, αν πραγματικά πιστεύουν ότι αυτό πρέπει να γίνει.
Ακούω συνεχώς για μειοψηφίες και δεν μπορώ να καταλάβω πού στο διάολο είναι η πλειοψηφία. Πώς επιτρέπουν οι «πολλοί» να αποφασίζουν γι’ αυτούς οι «λίγοι»; Αυτό που μάλλον δεν αντιλαμβάνονται είναι ότι οι φοιτητές είναι οι πολλοί και αυτή τη στιγμή έχουν αποφασίσει να βρίσκονται απέναντι από τους πραγματικά λίγους που αποφασίzουν γι’ αυτούς χωρίς αυτούς.
Ίσως αν όλοι αυτοί που διαμαρτύρονται βρίσκονταν στο πρώτο ή δεύτερο έτος δεν θα τους χάλαγε και τόσο. Όμως, ως συνήθως, το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να μην ζημιωνόμαστε εμείς, για τους υπόλοιπους δεν έχει και τόση σημασία. Το θέμα είναι πολύ πιο σοβαρό από μία ή δύο χαμένες εξεταστικές.
Ίσως αν όλοι αυτοί που διαμαρτύρονται αποφασίσουν να συμμετάσχουν σε μια πορεία και δουν πώς αντιμετωπίζονται οι φοιτητές, αλλάξουν γνώμη και σταματήσουν να κοιτούν τις πορείες από τις τηλεοράσεις, περιμένοντας από «κάποιους» να πετάξουν μια μολότοφ ή να σπάσουν κάποια βιτρίνα, για να δουν λίγο ξύλο.
Κάποια στιγμή θα πρέπει όλοι να δραστηριοποιηθούν περισσότερο, σε ότι πιστεύει ο καθένας. Θα πρέπει όλοι να αρχίσουν να διεκδικούν αυτά που θέλουν. Όσο περισσότερες διαφορετικές απόψεις τόσο το καλύτερο.

Μόλις γύρισα σπίτι και ο ύπνος δεν μου κάνει τη χάρη, παρότι τα τέσσερα τριαντάφυλλα έχουν δείξει τα αγκάθια τους εδώ και ώρα. Εκείνη δεν φάνηκε στο γνωστό στέκι και το γαμημένο τηλέφωνο δε λέει να χτυπήσει. Βέβαια εγώ της είπα να μην ξαναπάρει αλλά τώρα που είμαι μισομεθυσμένος θα το ήθελα πολύ. Δεν γαμιέται; Καλύτερα έτσι. Αν το πώ πολλές φορές μπορεί και να το πιστέψω, έτσι; Η εύκολη λύση θα ήταν να πάρω εγώ τηλέφωνο, αλλά εδώ εμφανίζεται κάτι που το λένε εγωισμό. Καλώς ή κακώς, έχω υπερβολική δόση απ’ αυτόν. Καλύτερα έτσι (ακόμα να το πιστέψω). Πάλι πέρασε η ώρα και τα μάτια δεν λένε να κλείσουν, όπως κάθε βράδυ. Το πρωινό ξύπνημα προβλέπεται βάρβαρο αλλά έτσι είναι κάθε μέρα. Καθημερινό ξενύχτι και πρωινή δουλειά δεν πολυταιριάζουν. Όμως η επιλογή ανάμεσα στα δύο είναι μάλλον άδικη, οπότε συνεχίζουμε. Πάλι ξέχασα ότι υπάρχει και μια σχολή που πρέπει και αυτή να τελειώσει. Βλέπω φίλους που σπουδάζουν άνετα και ωραία και η αλήθεια είναι ότι μάλλον ζηλεύω λίγο. Δεν είναι κακό αυτό βέβαια, αλλά θα γούσταρα και εγώ να μην χρειαζόταν να δουλεύω όλα αυτά τα χρόνια. Ίσως και να είχα τελειώσει τώρα. Ίσως (το πιο πιθανό) να είναι απλά μια δικαιολογία. Πάλι μπερδεμένα τα γράφω αλλά δεν φταίω εγώ, έτσι μου έρχονται. Είναι τόσα πολλά αυτά που στριμώχνονται στο κεφάλι μου… Δεν χρειάζεται βιασύνη όμως. Βλέπουμε και κάνουμε.

Πάλι εδώ. Με έχει πιάσει μια ψιλοκατάθλιψη μάλλον αλλιώς δεν εξηγούνται τα τραγούδια που ακούω τέτοια ώρα μόνος μου. Βέβαια μπορεί να φταίει το ότι η μπουκάλα έχει πλέον σχεδόν αδειάσει. Είχα να το ακούσω πολύ καιρό και μου θύμισε ένα ταξίδι ακριβώς ένα χρόνο πριν. Νύχτα στο τρένο με ένα mp3, μία μπουκάλα χύμα ούζο και γεμάτη αγκαλιά. Δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο.

Απόψε η νύχτα δεν περνά
Κι είναι νωρίς ακόμα
Κι οι δείκτες λες και κόλλησαν
Και γίναν ένα σώμα

Είπα να πιάσω ένα σκοπό
Να θυμηθείς μαζί μου
Μα η μουσική μου είναι φτηνή
Φτηνή και η φωνή μου

Από αύριο πρωί πρωί
Σαν πάρει και χαράξει
Μπορεί στην τρύπια μου ζωή
Να χουν όλα αλλάξει

Λεπτό λεπτό στα χνάρια της
Με πάει και με σέρνει
Η νύχτα αυτή που δεν περνά
Και τίποτα δε φέρνει

Δεν ξέρω γιατί βρίσκομαι εδώ. Ίσως γιατί είναι ακόμα πολύ νωρίς και εγώ αρκετά πιωμένος. Το πανηγύρι ξεκίνησε νωρίς με ούζα στο κλασσικό καφενείο και συνέχισε σε μπαράκι για ποτά. Δεν είχα όρεξη για περισσότερα. Τελευταία δεν έχω όρεξη γενικά. Βαριέμαι εύκολα κάνοντας πράγματα που μέχρι πριν λίγο καιρό μου άρεσαν πολύ. Μπροστά στον υπολογιστή με ποτό και τσιγάρο η νύχτα μάλλον έχει πολύ δρόμο ακόμη. Ίσως γι’ αυτό να γράφω αυτή τη στιγμή. Ίσως και όλα αυτά να είναι ένα τσούρμο μαλακίες. Δεν ξέρω και πραγματικά δεν με νοιάζει και τόσο. Το αίσθημα της μοναξιάς πάντα ασκούσε έντονη γοητεία πάνω μου. Με φόβιζε ενώ ταυτόχρονα με ευχαριστούσε. Δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς αλλά σύμφωνα με φίλους, γνωστούς και πρώην είμαι μοναχικός τύπος. Μπορεί να έχουν και δίκιο. Άλλωστε και τώρα από τους φίλους και τον κόσμο εγώ επέλεξα να πίνω και να καπνίζω μόνος μου. Μάλλον μπερδεμένα τα γράφω. Δεν έχει σημασία. Ως συνήθως βλέπουμε και κάνουμε.