Με μπερδεύεις...

Δεν έκρυψα τίποτα... τίποτα...

Ίσως φοβήθηκες... ήθελα να ξέρεις τα πάντα... βιάστηκα...

Και εγώ φοβάμαι... αλλά δε κάνω πίσω...

Δε ξέρω τι θες... τι ζητάς...

Ψάχνω...

Θα το βρω...

Ελπίζω να μην είναι πολύ αργά...

Θα προσέχω τον εαυτό μου
Θα πίνω λιγότερο
Θα ανοίγομαι περισσότερο στους γύρω μου
Θα σου χαμογελάω πιο συχνά
Θα σου λέω ότι σ’ αγαπώ
Θα σε παίρνω αγκαλιά συνέχεια

Δεν θα σου χτυπάω το κουδούνι κομματιασμένος το πρωί
Δεν θα σου φωνάζω με το παραμικρό
Δεν θα θυμώνω όταν κλαίς
Δεν θα γελάω με τις ανασφάλειές σου
Δεν θα περιφρονώ τις φοβίες σου
Δεν θα είμαι αυτό που φοβάσαι

Σου λέω ψέματα...
Το ξέρεις...
Τίποτα δεν θα αλλάξει...

ΠΡΟΣΠΑΘΩ...

Και ας μην είσαι εδώ...

οι δρόμοι έχουν στεγνώσει πια, γέμισαν με κόσμο
η ώρα έχει περάσει, κοντεύει να ξημερώσει
όλα γύρω μου φαίνονται θολά, δεν ξέρω τι φταίει
το αλκοόλ, τα σκατά ή η τρέλα που παραμονεύει στην άκρη του μυαλού μου
αυτή η πόλη μου φαίνεται ξένη, απίστευτο μου φαίνεται
μου αρέσει να οδηγάω έτσι, άσκοπα και να σκέφτομαι μαλακίες
δεν πρέπει να ξεχνάω να προσέχω το δρόμο...
όλα κλείνουν σιγά σιγά όμως δεν θέλω να πάω σπίτι ακόμα, λίγο ακόμα...
δε θέλω να σε πάρω τηλέφωνο, δε θέλω να με ακούσεις πάλι χάλια
ένα ποτάκι ακόμα ρε φίλε, που θα το πιούμε... τελευταίο... μέχρι το επόμενο...

«Θέλεις καφέ;», τη ρώτησε. Δεν του απάντησε, παρά κούνησε καταφατικά το κεφάλι της. Άναψε ένα τσιγάρο και ακούμπησε το κεφάλι της στο μαξιλάρι. Εκείνος της πήγε τον καφέ στο κρεβάτι και έκατσε δίπλα της. Του άρεσε να της πηγαίνει τον καφέ στο κρεβάτι. Ήταν τόσο όμορφη το πρωί μόλις ξυπνούσε... Ανασηκώθηκε, ήπιε δυο γουλιές και ακούμπησε τον καφέ στο κομοδίνο. Το στομάχι της ήταν χάλια από τα ξύδια, δεν ήθελε να τον πιει. Κοίταξε το ρολόι του, σηκώθηκε και άρχισε να ντύνεται. Εκείνη ξάπλωσε και σταύρωσε τα χέρια πίσω από το κεφάλι. Βιαζόταν να φύγει, όχι γιατί δεν ήθελε να μείνει αλλά επειδή δεν άντεχε αποχαιρετισμούς και μαλακίες. Τη φίλησε βιαστικά και έφυγε. Δεν του είπε κουβέντα. Μπήκε στο αυτοκίνητο, άνοιξε το παράθυρο και έφυγε. Δεν πρόλαβε να απομακρυνθεί πολύ και χτύπησε το κινητό, του είχε στείλει μήνυμα.
«Ότι και να γίνει εγώ δεν ξενερώνω. Θα σε περιμένω. Σε αγαπάω, να προσέχεις.»

Πίεση και πάλι πίεση... Δεν παλεύεται η κατάσταση. Υπολόγιζα τέτοια εποχή να είμαι πιο χαλαρός αλλά τελικά δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα. Έπεσα πάνω και σε κάποια προβλήματα υγείας... Όχι δικά μου, αλλά αυτό είναι χειρότερο. Όταν κάποιος δικός σου έχει πρόβλημα δεν μπορείς να το δεχτείς τόσο εύκολα... Τελικά τώρα είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα και αρχίζω να ανασαίνω και πάλι. Τώρα κατάλαβα πόσο μόνος είμαι. Ο αδερφός μου λείπει στο εξωτερικό και αποφασίσαμε να μην του πούμε τίποτα μέχρι να γυρίσει. Αλλά τώρα κατάλαβα ότι αυτός είναι ο μόνος που μπορώ να μιλήσω χωρίς να φοβάμαι τίποτα. Όσοι μας γνωρίζουν παραξενεύονται με τη σχέση μας. Πραγματικά είναι ο καλύτερος φίλος μου. Εδώ και μερικά χρόνια είναι ο μοναδικός άνθρωπος που μπορώ να πω τα πάντα, να γίνω σκατά και να λέω άκυρα χωρίς να με νοιάζει, να του λέω δεν θέλω κόσμο θέλω απλά να πιω και να μου λέει βάλε... Σίγουρα δεν τα ξέρει αυτά γιατί δεν ξέρει για αυτά τα κείμενα αλλά σίγουρα βλέπει και καταλαβαίνει πώς έχει η κατάσταση. Σίγουρα τα ίδια αισθάνεται αλλά όπως και εγώ δεν πρόκειται ποτέ να μιλήσει για αυτά. Δεν έχει σημασία... Έχω φάει και ένα τρελό κόλλημα από το πουθενά, με έχει φέρει τούμπες. Είναι από αυτά που ξεκινάνε με τόση σιγουριά ότι δεν παίζει να με αγγίξεις εσύ, αλλά τίποτα δεν μπορείς να κοντρολάρεις τελικά. Δεν γαμιέται, ωραία είναι... Είναι λίγο πακέτο βέβαια γιατί δεν πρόκειται να ανοιχτώ εγώ αλλά δεν πειράζει. Μου αρκεί που έχω κάτι να μου σφίξει το στομάχι το βράδυ πριν κοιμηθώ. Μου κάνει καλό, μου θυμίζει ότι τίποτα δεν είναι όπως το υπολογίζεις, πάντα υπάρχει κάτι πάνω από τις δυνάμεις σου. Πολύ θα ήθελα να συνεχίσει η κατάσταση αλλά ο εγωισμός είναι πάνω από όλα. Δεν είμαι σίγουρος για τίποτα πια... Έχω και αυτό το στομάχι που όλο παραπονιέται... Σου είπα ότι κάποια στιγμή θα κάνω αυτό που πρέπει, απλά η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι το αποτέλεσμα. Δεν ξέρω τι θα πει ο doctor και αυτό με ανησυχεί λίγο είναι η αλήθεια...
Τα λέμε...

Όλα γύρω του περνούν πιο γρήγορα απ’ όσο μπορεί να καταλάβει. Μάλλον δεν είναι τόσο δυνατός όσο πίστευε. Δεν εξηγείται αλλιώς... Δεν μπορεί να πιστέψει οτι πρέπει πλέον να ακολουθεί τη ζωή αντί να τον ακολουθεί αυτή. Δεν την ορίζει πια... Αλλά μόνο στον εαυτό του μπορεί να ρίξει το φταίξιμο.

Δεν γίνεται να ευθύνεται κάποιος άλλος.

Δεν γίνεται να υπάρχει κάποιος άλλος που να ορίζει τι θα κάνει και πότε θα το κάνει.

Ναι, είναι σίγουρος, αυτός φταίει...

Άφησε τη ζωή να τον προσπεράσει και τώρα είναι υποχρεωμένος να την κυνηγήσει. Πρώτη φορά... Πάντα βρισκόταν ένα βήμα μπροστά, έτσι ήθελε να πιστεύει τουλάχιστον. Είχε τον απόλυτο έλεγχο, αυτός αποφάσιζε τι θα κάνει αύριο, το μεθαύριο άλλωστε δεν τον απασχόλησε ποτέ... Τώρα είναι πλέον αναγκασμένος να κυνηγάει το παρελθόν, αυτά που άφησε, αυτά που θεώρησε ασήμαντα.

Ίσως όμως να μην είναι έτσι. Ίσως να μην είχε ποτέ τον έλεγχο. Ίσως να μην αποφάσιζε τι θα κάνει μεθαύριο γιατί απλά δεν μπορούσε, γιατί απλά δεν ήταν στο χέρι του. Ίσως απλά να μην του ταιριάζει να αποφασίζει το μεθαύριο... Ίσως να είναι αναγκασμένος να κυνηγάει τη ζωή, όπως οι περισσότεροι. Τι παραπάνω έχει αυτός από τους υπόλοιπους άλλωστε ?

Μπορεί βέβαια και να ήξερε ακριβώς τι τον περιμένει. Ναι, μάλλον αυτό είναι... Το ήξερε, αλλά δεν πίστευε ποτέ ότι θα είναι τόσο κουραστικό, τόσο επίπονο... Μάλλον ξεγελάστηκε, μάλλον υπερτίμησε τις δυνάμεις του. Δεν περίμενε ότι θα πιεστεί τόσο πολύ, ότι θα κουραστεί τόσο πολύ. Τώρα όμως δεν μπορεί να κάνει πίσω, δεν θέλει να κάνει πίσω, θα είναι σαν να δηλώνει ότι είναι αδύναμος να αντιμετωπίσει την κατάσταση.

Δεν θα το έκανε ποτέ αυτό...

Μια φίλη σήμερα είχε γενέθλια. Έκλεινε τα εικοσιπέντε και την πέτυχα τυχαία σε ένα καινούργιο στέκι παρέα με κάτι τύπους που δεν ήξερα. Φυσικά δεν είχα ιδέα για τα γενέθλια αλλά χάρηκα πολύ μόλις την είδα.

«Τι γίνεται, με τι ασχολείσαι?»
«Δεν έχω τελειώσει, δεξιά και αριστερά...»
«Θυμάμαι ότι είχες κρατήσει επαφή με του υπόλοιπους.»
«Μπα... Πλέον βλέπω μόνο τον Θ. και αυτόν σπάνια... Είναι φαντάρος...»
«Έλα ρε... Και την παλεύει?»
«Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.»

Δεν είχα καμία όρεξη να γνωρίσω τους φίλους της αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Ήμουν σίγουρος ότι θα ήταν μαλάκες και τελικά δεν έπεσα έξω. Δεν μπορώ να μιλήσω αντικειμενικά βέβαια, αλλά όποιος βγαίνει για ποτό και συζητά για τις δουλειές που θέλει να κάνει και για τα προγράμματα της νέας γενιάς που θέλει να προλάβει μόνο μαλάκας μπορεί να είναι. Στη συνέχεια αποδείχθηκε ότι ο ένας ήταν και γκόμενός της. Αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα.

«Θυμάσαι τη φάση που είχαμε κάνει στα βραχάκια, πίσω από το τελωνείο?»
«Θυμάμαι... »
«Μου είχες πει ότι αν το συνεχίζαμε θα τα γαμάγαμε όλα.»
«Δίκιο είχα...»
«Ναι, αλλά τελικά τα χρόνια πέρασαν και γαμήθηκαν όλα μόνα τους.»
«Αν το ήξερα θα είχα φερθεί διαφορετικά...»
«Τι εννοείς?»
«Εννοώ ότι δεν θα άφηνα το πάνω κεφάλι να κάνει κουμάντο στο κάτω...»

Χαμογέλασε, αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι πλέον δεν μπορούσε να δεχτεί τέτοιες κουβέντες. Δεν υπήρχε η άνεση μεταξύ μας για τέτοια λόγια. Δεν ήμαστε πλέον οι φίλοι που ήμασταν κάποτε. Της ευχήθηκα να της πάνε όλα καλά, γιατί είμαι και κύριος, και γύρισα στο ποτάκι μου.

Το ένα τσιγάρο διαδεχόταν το άλλο, όμως η νύχτα είχε πολύ δρόμο ακόμα. Οι σκέψεις βασάνιζαν το μυαλό του και δεν άφηναν τα μάτια του να κλείσουν. Αποφάσισε να βγει έξω, να περπατήσει στους έρημους δρόμους. Η βροχή που έπεφτε από νωρίς είχε δώσει άλλη εικόνα στη βρώμικη πόλη. Απολάμβανε πολύ μια νυχτερινή βόλτα, παρέα με τις σκέψεις του και ένα πακέτο τσιγάρα. Ίσως κάπου να σταθεί σε κάποιο παγκάκι να πιει και μια μπύρα. Ναι, ωραία θα είναι... Έχει γίνει και το στόμα τσαρούχι από τα τσιγάρα, είναι ότι χρειάζεται αυτή τη στιγμή. Βγάζει από τη τσέπη το τσιγάρο που είχε κρύψει... Είναι λίγο κάρφωμα αλλά γουστάρει πολύ. Του θυμίζει κάποια χρόνια πριν με καλή παρέα, τσιγάρο στο δρόμο και να σκάνε ντουμάνια σε γριές που τύχαινε να περνάνε... Συνεχίζει ενώ η βροχή άρχισε και πάλι να πέφτει. Σκέφτεται να περάσει μια βόλτα από τα στέκια του αλλά μπορεί να πέσει πάνω σε γνωστούς και δεν το θέλει καθόλου αυτό. Αυτή η βραδιά είναι δική του, δεν θέλει να τη μοιραστεί με κανέναν. Δεν έχει όρεξη για κουβέντες άλλωστε. Φτάνει στο λιμάνι και αράζει να πιει μια μπύρα. Ερημιά... Το μυαλό του ταξιδεύει σε ανθρώπους που έχει πληγώσει και σε αυτούς που τον πλήγωσαν. Καταλαβαίνει ότι δεν έχει σημασία να τα σκέφτεται όλα αυτά. Άλλωστε όλα είναι μέσα στο παιχνίδι, πρέπει να τα δέχεσαι όλα και να προχωράς. Χτυπάει το κινητό του... Μήνυμα... Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που χρειαζόταν τώρα. Διάβασε το μήνυμα και αισθάνθηκε εξαντλημένος. Πάλι η ίδια ιστορία, τα ίδια λόγια, διαφορετικά συναισθήματα... Δεν μπορούσε να ασχοληθεί άλλο με αυτό το μήνυμα, δεν ήθελε... Το έσβησε αμέσως, έκλεισε το κινητό του, άναψε ένα τσιγάρο και ξεκίνησε για το σπίτι. Στη διαδρομή πήρε τις αποφάσεις του, τις ίδιες αποφάσεις που είχε πάρει και στο παρελθόν αλλά δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει. Αυτή τη φορά όμως ένιωθε σίγουρος, σίγουρος για τον εαυτό του, για τις αποφάσεις του. Μπήκε στο σπίτι, έβγαλε τα ρούχα του, ξάπλωσε στο κρεβάτι και άναψε ένα τελευταίο τσιγάρο. Τράβηξε δυο δυνατές τζούρες και το άφησε να καίγεται στο τασάκι. Τα μάτια του έκλεισαν αμέσως. Είχε μερικές ώρες μπροστά του μέχρι να χτυπήσει το ξυπνητήρι...

Η νύχτα έρχεται όλο και πιο νωρίς και μου αρέσει πολύ αυτό... Πάντα πίστευα ότι όλα φαίνονται πιο όμορφα τη νύχτα. Ίσως γιατί το σκοτάδι κρύβει τις ατέλειες του σώματος και το αλκοόλ που τη συνοδεύει τις ατέλειες της ψυχής. Μια εικονική πραγματικότητα που σου δείχνει το αληθινό της πρόσωπο μόνο όταν βγει το φως. Δεν με χαλάει όμως. Όλοι λένε ότι θέλουν τους άλλους ειλικρινείς, θέλουν να τους βλέπουν έτσι ακριβώς όπως είναι, ποιος όμως το αντέχει πραγματικά... Πολλές φορές καταλαβαίνουμε ότι κάτι είναι ψεύτικο αλλά δεν αντιδρούμε, το δεχόμαστε, προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι δεν είναι κάτι σημαντικό. Κάποιοι το λένε αδυναμία, εγώ πιστεύω ότι είναι ανάγκη... Ανάγκη για να δούμε κάτι, ή κάποιον, έτσι ακριβώς όπως το θέλουμε, όπως πιστεύουμε ότι έπρεπε να είναι, ιδανικό... Μετά μπορεί αν έρθει η απογοήτευση, η πίκρα αλλά όλα είναι μέσα στο παιχνίδι. Η πραγματική ζωή δεν είναι μέσα στη γυάλα, δεν ελέγχεται... Όλοι έχουν το δικαίωμα να ζήσουν το όνειρό τους, έστω και αν αυτό αποδειχθεί απλά όνειρο...

Όλα τα σχέδια πήγαν κατά διαόλου, ως συνήθως. Περίμενα να έχω κανά φράγκο για διακοπές αλλά τελικά δεν μου πάει η αποταμίευση. Φταις και συ βέβαια που έσκασες απροειδοποίητα αλλά μάλλον καλό μου έκανες... έστω και μικρό... Τελικά την έβγαλα με δυο διήμερα εδώ κοντά και μετά χωριό. Τελικά είναι πολύ μαλακία να μην έχεις φράγκα. Σε ρωτούν οι άλλοι που πήγες διακοπές και συ κάνεις το μαλάκα... Δεν γαμιέται... Μαθημένα τα βουνά απ’ τα χιόνια... Έτσι λένε τουλάχιστον. Πάλι στα ίδια λοιπόν αλλά τώρα δεν με νοιάζει η δουλειά. Έρχεται η εξεταστική και λέω να μην την κάψω για μερικά φράγκα. Θα δούμε πώς θα πάει βέβαια. Έχω πει πολλές φορές τα ίδια άλλωστε. Τουλάχιστον πέρασα καλά μερικές μέρες που ήσουν εδώ. Έστω και για λίγο... Ποτέ δεν μου ήταν αρκετό βέβαια. Πόσα χρόνια πάνε άραγε... Έρχεσαι λίγες μέρες και μετά εξαφανίζεσαι... Ποτέ όμως δεν είπα τίποτα περισσότερο, αυτό είχαμε συμφωνήσει από την αρχή. Και εσύ το ίδιο κάνεις αν και δεν ξέρω τι νιώθεις, και πραγματικά στο λέω δεν θέλω να μάθω. Δεν θέλω ή μπορεί να φοβάμαι να μάθω, ίσως να μην με συμφέρει αυτό που θα ακούσω... Πιστεύω ότι πρέπει να δέχεσαι από τον καθένα αυτό που μπορεί να σου προσφέρει, να μην του ζητάς περισσότερα. Δύσκολο, αλλά απλά έτσι είναι... Θα ήταν άδικο έτσι κι αλλιώς, γιατί όταν γνωρίζω κάτι σε ξεχνάω για λίγο και μόλις τελειώνει πάλι εσένα θυμάμαι. Το ίδιο κάνεις και συ οπότε δεν ξέρω ποιος φταίει... Μάλλον δεν φταίει κανένας... Μάλλον η πολύ σκέψη σε αυτά τα θέματα κάνει κακό αλλά τώρα που είμαι ψιλοχεσμένος πάλι εσένα σκέφτομαι. Αλλά δεν πρόκειται να σε πάρω τηλέφωνο. Ίσως να φοβάμαι την αντίδρασή σου, ίσως να φοβάμαι ότι περιμένεις αυτό το τηλέφωνο... Δεν ξέρω απλά μου κατεβαίνουν πράγματα και τα λέω (μάλλον τα γράφω) και βοηθάει το ότι δεν θα τα διαβάσεις ποτέ. Η νύχτα προχωράει και εγώ εδώ με το ποτήρι στο χέρι και το ξυπνητήρι να περιμένει να κάνει πάρτυ κατά τις εφτά... Για να δούμε...